" သောနူ "
ကျွန်တော်သင်တန်းရောက်ချိန်တိုင်းကြားနေကြအသံဖြစ်ပေမဲ့ဒီတစ်ခါတော့ခေါ်သံကအနည်းငယ်အက်ကွဲနေသည်။အသံလာရာဆီအကြည့်တွေပို့လိုက်တော့တွေ့လိုက်ရတာ Hoodie အထူကြီးအောက်မှာနစ်မြုပ်နေသည့် နီခီ။ဂျပန်ကောင်ကကျွန်တော့်ထက်အရပ်သာရှည်တာလူကပိန်ပိန်ပါးပါးရယ်။သူ့ပုံစံကအဝေးကမြင်နေရတာတောင်ဖြူဖျော့နေသယောင်ထင်ရသည်။ကျွန်တော့်ဆီလာနေသည့်သူ့ခြေလှမ်းတို့ကလည်းယိုင်နဲ့နေသလိုထင်ရပေမဲ့ခြေလှမ်းတို့ကတော့သွက်လက်နေဆဲ။
" မနေ့ကအိမ်ပြန်ရောက်ရဲ့လား "
" နေပါအုံမင်းကဘာဖြစ်နေတာလဲ၊
နေမကောင်းဘူးလား "
မျက်နှာတစ်ခုလုံးရဲနေသလိုဖြူစုပ်နေသည်။နေမကောင်းသည့်လက္ခဏာဖြစ်နေတာမို့သူ့နဖူးပေါ်ကျွန်တော်စမ်းသပ်ကြည့်သည့်အခါပူနွေးသောအထိအတွေ့ကိုရသည်။
" မင်းကိုယ်တွေပူနေတယ်၊
ဖျားနေတာသင်တန်းကိုဘာလို့လာတာလဲ "
" သောနူကိုမတွေ့ရရင်မနေနိုင်လို့ "
ဖျားသာဖျားနေတာမျက်နှာပိုးကတော့အသေ။ပြောင်စပ်စပ်နဲ့တကယ်ကိုကြည့်မရ။
" ဒီကောင်တော့ .. "
" အဟွတ် ဟွတ် "
" မင်အိမ်ပြန်နားလိုက်တာကောင်းမယ်နော် "
" ရပါတယ် ခဏနေသက်သာသွားလိမ့်မယ်၊
မနေ့ကသောနူတစ်ယောက်တည်းထွက်သွားတော့ကျွန်တော်ဘယ်ကိုလိုက်ရှာရမှန်းမသိဖြစ်သွားတာ "
" မနေ့ကမင်းငါ့နောက်လိုက်လာခဲ့တာလား "
" ဟုတ်တယ် "
မနေ့ကကျွန်တော့်ကို ကိုကိုလာခေါ်တဲ့အထိမိုးမရွာသေး။ခဏအကြာမှမိုးရွာချခြင်းဖြစ်သည်။ဒါဆိုဒီကောင်မိုးရေထဲကျွန်တော့်ကိုမတွေ့မချင်းရှာနေခဲ့တာလား။ဒီလိုကျတော့လည်းသနားမိသွားသည်။ဒီကောင်လေးကအရှုပ်ထုပ်လေးလို
လိုက်နှောင့်ယှက်တတ်ပေမဲ့ကျွန်တော့်အပေါ်တကယ်ကိုဂရုစိုက်ပြီးကောင်းပေးတဲ့သူတစ်ယောက်။
" လာ မင်းကိုငါဆေးခန်းလိုက်ပို့ပေးမယ် "
" ဟုတ် "
