Chapter 07 💔
අවුරුදු 32ක්......සෙල්ලම්ද.....මම අවුරුදු 32ක් කාටවත් ලං වෙන්නෙ නැතුව තනිකඩව උන්නා...මගේ හොදම යාලුවා ශූයා පවා මට කොච්චර විහිලු කරන්න ඇතිද.. දැන්නම් ඉන්න බැරි වෙයි වගේ.. "සැක් මගේ පතිවත" එයා ඇගහෝදන දිහා බලන්න උන්න මට මහ වනචර අදහස් හිතට ආවා.එත් මට ආයෙම මතක් උනේ එයා විදපු දුක් කන්දරාව වෙනකොට මම එයා දිහා නොබලා අහක බලාගත්තා...
පව් මගෙ වස්තුව.....මම එහෙම හිතන්නෙවත් කොහොමද.......
මට මං ගැනම මහ තරහක් වගේම දුකක් ඇති උනා...
ඇත්තටම කව්රු හරි දැක්කනම් හිතයි මේ දොස්තරයටත් පිස්සු කියලා මොකද දැන් ටිකකට කලින් පපුව පැලෙන්න තරම් වේදනාවෙන් ඉදලා ඊට පස්සෙ මේ සෝස පාට පීච් ගෙඩියක් දිහා බලන් කෙල පෙරලා දැන් ආයෙත් දුකින්.මටත් මේකෙම රූම් එකක නවතින්න වෙයි වගේ.....
.
.
.
.
.
එයාව ඇග හෝදවලා ඉවර උන මම මගෙ පොඩි එකාවත් අරන් කාමරේට ආවෙ එයාව ලොකු ටවල් එකකින් ඔතාගෙන......
"පව් මගේ වස්තුව...ඉක්මනින් අපි හොද වෙමු හරිද....."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
මම එ හැගීම් මොකුත් නැති හිස් මුණ දිහා බලන් ඔහේ කියෙව්වා.....එත් මේ මගේ හිතේ තියෙන හැගීම්...මම හරි බොලදයි කියලා කෙනෙක්ට හිතෙන්න පුලුවන් මොකද දැක්ක ගමන්ම මේ තරමට එයාට බැදුන නිසා....එත් ඒ තමයි ආදරේ....ඒක හිතට දැනුනම ඕනම කෙනෙක් පිස්සු වැටෙනවා හරියට මේ මම වගේ ....
අවුරුදු 32ක් තනිකඩව තනිකමෙන් බැට කාපු මනෝවෛද්‍ය ෂියාඕ ජාන් දැන් පිස්සෙක් උනා වගේ.
ටවල් එකත් ඇග වටෙ ඔතාගෙන ඇද උඩ ඉදන් ඔහේ කියවන මා දිහා එයා බලන් උන්නෙ හරිම හිස් බැල්මකින්....මම මගේ අතින් ඒ චුටි මූණ අතගාන්න ගත්තා....ඒ එක්කම තමා මට උගුර පාදන සද්දයක් අවේ...
YOU ARE READING
My Savior ᶻʰᵃⁿʸⁱ❤️💚
Fanfiction(Completed) ❤️අස්ථිර වු ජීවිතය තුල ස්ථීර වූ සැනසුමක් සොයා නුඹත් මමත් පැමිණි මේ ගමන කවදා කොතැනින් නිමා වේවිද සොඳුර... රංගධරයන් දෙදෙනෙක්ව අප රගන්නා වූ මේ රැගුම සතුටින්ද දුකකින්ද නිමාවක් නොම වේද දෙගිඩියාවකි මසිත...... එන්නවුන් සමග ආවාට යන්නවුන් සමග ය...
