Romance short Stories

" Δεσμοί μελάνης" part I🌺

Εμπνευσμένο από μια μεταφυσική ταινία!

Είχαν περάσει τρεις μήνες από τότε που το Τάγμα αιχμαλώτισε τον Χάρολντ Κίνγκ.

Αγχώθηκαν για την ευφυΐα που είχε και για αυτό τον κράτησαν κλειδωμένο σε ένα από τα μεγαλύτερα ασφαλή σπίτια του Τάγματος, μακριά αλλά εκτός κινδύνου.

Οι γνώσεις του στην βοτανολογία και η χρήση τους για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ήταν αυτό που τον κράτησε ζωντανό.

Μάλιστα, έκαναν συμφωνία μαζί του. Θα κρατούσαν ζωντανή και ασφαλή την αδελφή του, όσο εκείνος τους βοηθούσε.

Αυτό που τον έκανε πολύτιμο δεν ήταν το γεγονός πως δεν υπήρχε γιατρός. Γιατί υπήρχε.

Αλλά το ταλέντο του να θεραπεύει ήταν χάρισμα. Μοναδικό και μαγικό.

Μερικοί τον θεωρούσαν μάγο και άλλοι ένα είδος θεού.

Του παραχώρησαν ένα κατεστραμμένο θερμοκήπιο στο ερειπωμένο αρχοντικό που ήταν το ασφαλές σπίτι. Ξαπλωμένος στην κουνιστή ξύλινη καρέκλα που είχε, πήγε να γυρίσει μια σελίδα ενός παλιού βιβλίου με θέμα τους πολέμους στην Σκανδιναβία, όταν άνοιξε η πόρτα.

Μία μικροσκοπική κοπέλα που δεν αναγνώριζε, φορώντας μία άσπρη ποδιά , εμφανίστηκε στο καταφύγιο του. Άφησε τον δίσκο με το φαγητό και του ανακοίνωσε πως η παρουσία του ήταν απαραίτητη στο μεγάλο δωμάτιο.

Ο Χάρολντ αναστέναξε και τραβήχτηκε από την καρέκλα, ρίχνοντας το βιβλίο, αφού τσάκισε τη σελίδα, πίσω στο μπαούλο μαζί με τα υπόλοιπα χαρτιά.

Ήταν σχεδόν πέντε λεπτά με τα πόδια από το θερμοκήπιο στη δυτική πτέρυγα μέχρι τη μεγάλη σκάλα και το μεγάλο σαλόνι στην κορυφή του αρχοντικού που είχε γίνει η αίθουσα συσκέψεων. Ήξερε ότι βρίσκονταν κάπου στους λόφους της Ουαλίας, αλλά δεν ήξερε σε ποιο μέλος του Τάγματος ανήκε το ερειπωμένο σπίτι στο οποίο ζούσαν τώρα.

Με ένα σύντομο χτύπημα στην πόρτα της αίθουσας , ο Χάρολντ μπήκε όταν άκουσε τη φωνή του Θίο Γκοφριν να φωνάζει, με την πρόθεση να τελειώσει το συντομότερο δυνατό. Σηκώνοντας το κεφάλι του καθώς μπήκε μέσα, είδε τέσσερις φιγούρες που είχε καιρό να δει.

Ο Τζέιμς Στόουκ, ο Τζον Ραβις, η Μπριαννα Έμερσον και η Τζούλι Χανκς κάθονταν γύρω από το τραπέζι μπροστά του.

~•~•~•~•~•~

Ήταν τα μάτια του στα οποία είχε πιαστεί κατά τη διάρκεια του βασανιστηρίου της. Ήταν το φουρτουνιασμένο γκρι μιας θυμωμένης θάλασσας, και σαν θάλασσα είχε αφήσει τον εαυτό της να παρασυρθεί μέσα τους σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από τον πόνο.