Romance short Stories

" Το μαύρο πουκάμισο.." part I👔🖤

Κάτι για το οποίο ήταν πάντα περήφανη η Μίλα, ήταν οι οργανωτικές της ικανότητες. Ήταν αδιανόητο για αυτήν να μην έχει σχεδιάσει το πρόγραμμα της ή οι σημειώσεις της να ήταν ασυνεπείς ταξινομημένες. Η Μίλα πίστευε ακράδαντα ότι το κλειδί της επιτυχίας ήταν η οργάνωση.

Γι' αυτό, ένα ηλιόλουστο πρωινό του Ιουνίου, έβριζε πραγματικά τον εαυτό της που άργησε τόσο. Πάντα φρόντιζε να φτάνει στο νοσοκομείο πολύ νωρίτερα από την καθιερωμένη ώρα, και τώρα μόλις είχε βγει από το ντους - η βάρδια της ξεκινούσε σε είκοσι λεπτά. Στέγνωσε πρόχειρα τα καστανά μαλλιά της, φόρεσε το χθεσινό τζιν και το μόνο καθαρό μπλουζάκι που της είχε απομείνει. Αφήνοντας ανέγγιχτο το τοστ που είχε φτιάξει, έγειρε σε ένα κύπελλο το ρόφημα από το φλιτζάνι της. Καθώς έβγαινε από το δωμάτιο, κόντεψε να πέσει πάνω στη συγκάτοικό της.

"Συγγνώμη, Τρέισι, δεν σε είδα!" αναφώνησε αμήχανα.

"Κανένα πρόβλημα, Μίλα", είπε η Τρέισι γελώντας ελαφρά.

"Πρέπει επειγόντως να φύγω, έχω αργήσει!" φώναξε και βγήκε από το διαμέρισμα, χτυπώντας την πόρτα πίσω της. Στριφογύρισε τα μάτια της όταν συνειδητοποίησε ότι ο ήχος που έκανε η πόρτα μπορεί να ξύπνησε τον άλλο συγκάτοικό της.

Η πρακτική της εξάσκηση σε ένα νοσοκομείο της πόλης είχε οδηγήσει την Μίλα να ζήσει σε ένα διαμέρισμα μαζί με την Τρέισι και τον Λουκ. Ήταν και εκείνοι φοιτητές της ιατρικής στο ίδιο έτος με αυτήν. Μπορεί όσο ήταν στη σχολή να μην πολύ μιλούσαν ή να έκαναν παρέα αλλά σαν συγκάτοικοι τα πήγαιναν πολύ καλά. Το διαμέρισμα ήταν πολύ κοντά στο νοσοκομείο. Είχε μπει στον πειρασμό να ζήσει με τους φίλους της, τον Μάθιου και τον Τζον, οι οποίοι σπούδαζαν σαν Μηχανικοί, αλλά είχε κάνει πίσω την τελευταία στιγμή. Λάτρευε τους δύο καλύτερους φίλους της, αλλά όταν σκέφτηκε τον χρόνο που θα έπρεπε να αφιερώσει για να αντιμετωπίσει το τεράστιο ψυχικό φορτίο που θα συνεπαγόταν η ζωή μαζί τους, βρήκε τον εαυτό της να τσαντίζεται. Σίγουρα το πλύσιμο και το καθάρισμα θα έπεφτε πάνω της. Όχι επειδή τα αγόρια ήταν σεξιστές και το έβλεπαν ως ευθύνη της, αλλά επειδή ήταν πάντα η μαμά της ομάδας, η προστάτιδα, το οργανωμένο κορίτσι.

Είχε λοιπόν αναζητήσει ένα άλλο διαμέρισμα, πιο κοντά στη δουλειά της. Και κατά την γνώμη της, ήταν το τέλειο. Είχε ένα μεγάλο σαλόνι για μελέτη και ένα μικρό μπαλκόνι που της επέτρεπε να διαβάζει τα βιβλία της, τυλιγμένη με μια κουβέρτα και ένα αχνιστό φλιτζάνι τσάι.