Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Birinci Bölüm
Papatyalar sarıdır, deniz ise mavi... Ve benim yanaklarım şu an pespembe.
"Kendine gel ve toparlan!"
Yüzümü soğuk suyla üçüncü defa yıkadım ve boş tuvalette söylenmeye devam ettim. "Bu huyumdan nefret ediyorum."
Yüzümü kurulama zahmetine girmeden dar kabinler arasında volta atmaya başladım. Yanaklarım alevler içinde yanmayı kesmiyorlardı.
Yüzümden akan su damlaları ufak ufak formamın yaka kısmını ıslatıyordu ama bunun farkında dahi değildim.
Resmen bulunduğum andan soyutlanmış, yine ve yine olumsuz duyguların bütün vücüdumu ele geçirip beni kullanmasına izin vermiştim.
Mantığım, zihnimi strese teslim edip olabildiğince uzaklara kaçmıştı. Şu an nerede olduğunu ben bile bilmiyordum.
"Her yazılı haftası bunun yaşanmasından bıktım usandım!"
Söylediklerimi kapının dışında birinin duymamasını umuyorum.
Volta atmayı kesip lavabonun üzerine konulmuş aynada kendime odaklandım.
Yaklaşık 8 dakika sonra matematik sınavı olacaktık ve ben, çoğu sınavdan önce olduğu gibi, çok şiddetli bir anksiyete krizi geçiriyordum.
Nefes nefeseydim, ateşim çıkmıştı, terliyordum, midem bulanıyordu ve kaşınıyordum. Neden kaşınıyorum ki? Bilemiyorum. Oldukça kötü bir haldeyim.
7 dakika.
"Hadi ama... Bir sınav için bu kadar stres yeterli."
Bu sınav için gece uykularımdan bile vaz geçip ders çalışmıştım. Hatta uyanık kalmak için o kadar çok kafein tüketmiştim ki kalp krizi geçirme ihtimalim %70' in üzerindeydi. Ama şu an kalp krizi geçirmem bile sorun değildi. Tek istediğim yüksek bir matematik notuydu.
Hastalıklı bir düşünce biliyorum.
6 dakika.
Artık sınıfa dönmeliydim.
"Keşke tamda- tamda şu an zamanı durdurabilsem."
Durdum ve tuvaletin beyaz duvarlarını izledim.
"Ah, galiba dileğim gerçek olmadı."
5 dakika 43 saniye.
Ne kolumda ne de tuvalette saat yoktu ama akreple yelkovanın tik tak sesleri beynimin duvarlarına çarpıp bütün vücudumu titreterek yankılanıyordu.
