Wild Hot Addiction

Chapter 3

She looks up to the building; it is a towering 55 floored building. She enters the parking area just when two men come out of the building. The first man is about in his late 50’s, Eric Davidson and the other man is basically the same as her age, Mackross Davidson. She knows them, sila ang mag-amang may ari ng kumpanyang ito.

‘This is my chance’ naisaisip ni Andrea ang mga katagang yun. Pagkakataon na to para masundan ko sila. Her car is parked sa di kalayuan sa sasakyan ng mga ito. Hihintayin nya na makaalis ang mga ito bago nya ito sinundan.

Pinapanood nya ang mga ito. The father and son are talking about something. The younger man tilts his head to the side as if nagpapatunog ito nang leeg.

The old man tapped his shoulder and they keep on talking. Madaming bodyguard sa paligid nang dalawa and they don't seem to mind talking in a parking lot.

She was intently watching the pair when someone suddenly knocked on her window and it made her jump. Binaba nya ang bintana nya.

"Yes?", she asked the guy. Isa ata sa bodyguard nila ito.

"Nothing Ma'am. We just need to check the lot. Are you going inside?", I smiled at the guy and said yes.

Kinuha ko ang bag ko at bumaba na ako nang kotse ko. Yung kumatok sa bintana ko kanina ay nakatayo na malapit sa dalawang nag-uusap. Malapit sila sa elevator. Tumayo ako duon at nagpanggap na pinundot ko ang button.

I pretended na busy ako sa phone ko. I can hear them kahit papaano.

"It's not about that Dad! I told you, getting out is not that easy!"

Hindi ko makita ang reaction nila pero halata sa boses nila ang pagkakaiba nang disposisyon nila. The younger guy is frustrated but the old man is calm.

"Mack, I know that it will not be easy kaya nga nandyan si Markus para sayo. Anak I was born in this world and I live most of my life in it as well. I wanna die knowing that you are out of it."

"I pray for your happiness Dad. I know how much you tried to take me away from this world. Let me at least help you to end it."

Mainam syang nakikinig nang may biglang kamay ma sumulpot sa kanang bahagi nya. It pressed the down button. Paglingon nya ay naroon ang lalaki na bodyguard.

He smiled and said. "You forgot to press it."

"Ow, I didn't notice. Thank you." She faked a smile. Pagbukas nang elevator ay pumasok na sya.

I need to get back up. This is the break that I needed. They are talking vaguely but I have an idea of what it is.

Dumaan ako sa Starbucks at nagopen ako nang app sa phone ko. It is my dash cam and nakikita ko na nanduon pa naman sila.

I ordered my favorite Coffee Jelly and blueberry cheesecake.

Nanood lang ako sakanila nang nakuha ko ang order ko ay nagmamadali akong bumalik sa parking lot.

Nasalubong ko yung guard I smiled at him and went to my car. Napanggap akong nag-aayos nang binili ko.

Sakto yun na umandar ang sasakyan nila. All the guards dispersed. Sumunod ako sakanila palabas and sinigurado ko na may tatlong kotse kaming agwat. 

“Now I can have a lead”, naisatinig ni Andrea, alam nyang labag sa protocol ng trabaho nya ang ginagawa nya but she can’t just seat in her house and wait for an outcome. Gusto nyang sya mismo ang kumaharap sa mga taong nasa likod ng pagpatay sa pamilya nya.

Dalawang oras na nyang sinusundan ang sasakyan  ng mga ito at napansin nyang lumabas na sila ng kamaynilaan at di na nya alam kung saan sila papunta. Naubos na nya ang binili nya kanina sa Starbucks.

Lumiko ang sasakyan ng mga ito sa isang liblib na daan. Naalala nya bigla ang daan sa pelikulang ‘The Road’ ganoon ang pakiramdam na nararamdaman nya sa daan na yon. Nakita nyang may mga sasakyan din sa likod nya kaya naisip nyang baka may isang baryo sa dulo ng daan. Di nya na kailangan mag alala na baka mapansin sya ng mga ito.

“Damn, malayo pa kaya?”, nakita nyang huminto ang nasa unahan nya pero nakita nyang wala namang baryo upang tumigil, nasa kawalan lamang sila.

Did they notice me?

Nilingon nya ang likuran nya and she is not mistaken, kasama nga nito ang mga nasa likuran nya. They knew that I was behind them.

“Damn, Andrea kailan kapa naging tanga at manhid sa ganto?”, hinanda nya ang baril nya, nakita nyang lumapit ang grupo ng mga naka tuxedong lalaki. Kumatok ang isa sa salamin ng kotse nya bago sabay sabay nilang tinutukan sya.

She knows that she is cornered now. Her need to survive is what filled her mind. Hindi ako pwedeng mamatay dito. I am so close to an answer. Binuksan nya ang tracker na nasa kotse nya bago sya bumaba. The scenario with the high chance of survival, and I believe this is it.

“What did I do?”, I need to buy time and hope that Andrew will pick up my signal and my damn location. Andrew will know that something is up dahil napag-usapan namin dati na kapag nasa kapahamakan ang isa ay tsaka lang namin gagamitin ang tracker na yun.

Andrew and I are in a line of work where we can die in a blink of an eye and we made this promise if we both know that we will not be able to see each other again. We will turn on that tracker to let each other know.

“Ms. Rodriguez, right?”, nagulat ako sa tanong ng mga ito. How did they know my name? I back away. They know me. Pinasusundan pa rin ba nila ako at balak ba nila akong isunod kila mama?

“Ms. Rodriguez we need you to come with-“, di ko sya pinatapos sa sasabihin nya dahil sinipa ko sya sa kayamanan nya at kasabay nun ay ang pagbaril ko sa isa pa nitong kasama, tumakbo ako sa damuhang nakapalibot sa daan.

If they know me and plano na talaga nila ako patayin walang kwenta ang plano ko na magubos nang oras. They will kill me the moment I went with them.

I hear a gunshot but I didn't stop. Don’t look back Andrea. She slowly chanted in her head.

After a minute she hears another gunshot and this time she feel a pang of pain in her legs then she stumble down. Kinapa nya ang binti nyang sumasakit and she saw blood gushing out of the bullet hole. Sinubukan nyang tumayo pero naabutan na sya ng isang lalaki. Hinila sya nito sa buhok.

“Ugh. Bitawan mo ko”, sinubukan nyang kumawala sa pagkakasabunot nito sakanya pero mas lalo pa sya nitong hinatak pataas hanggang sa magkatapatan na sila ng mukha.

Nanlaki ang mata nya. He is not just a bodyguard this tall guy in front of her is Mackross Davidson. Mas lalo akong nagpumiglas sa pagkakahawak nya sakin.

“Mackross bitawan mo ko!”, sigaw ko sakanya ngunit mas lalo lamang itong ngumiti at naramdaman ko ang isa nyang kamay sa binti kong may sugat and then without warning he poke the bullet hole with his finger and that sends a bolt of pain all over my body. Di ko naiwasang mapasigaw sa sakit na naramdaman ko. I glare at him as water runs down my cheeks.

“HAYOP KA!!! HAYOP!!!”, muli kong sigaw sakanya but he just did it again, he again poke my wounded leg and that makes my legs go weak pati boses ko ay nawala at nanlalabo na din ang paningin ko.

Nang maramdaman nya ang panlalambot ko ay naramdaman ko na kinaladkad nya ako public.

The last thing she remembers is the sound of a car engine and after that, she lost consciousness.