Hetzelfde, maar toch anders? // bankzitters

1.

'Thuis!' Ik gooi mijn tas op de grond en hang mijn jas op de kapstok. Geen reactie, mijn ouders zullen wel buiten zitten met dit mooie weer. Terwijl ik naar de keuken loop probeer ik mijn binder goed te plaatsen, nadat dat ding volledig is opgekropt door het fietsen. 'Milo!' Papa spot mij en lacht meteen. Ik grinnik en loop naar buiten met een beker ranja in mijn hand. 'Goedemiddag ouders.' Mama zwaait zonder op te kijken van haar tablet.

'Hoe was je dag? Nog wat boeiends geleerd?' Papa legt ondertussen zijn krant op tafel en kijkt mij aan, met samengetrokken ogen door de zon. 'Nee was niet echt boeiend ofzo, vooral zelfstudie vandaag dus kwam goed uit.' Ik neem een slok van de ranja en kijk op mijn telefoon voor de tijd. 'Oh trouwens, ik eet vanavond niet thuis.' Mama zucht. 'Alweer niet? Gisteren en maandag ook al niet.' Ik schud mijn hoofd. 'Sorry mam, morgen eet ik thuis, oké?' Ze knikt maar kijkt teleurgesteld. 

'Eet je alweer bij Raoul en zo?' Ik moet zachtjes grinniken door de manier waarop ze de bankzitters omschrijft. Niet gewoon de bankzitters, maar Raoul en zo. Zoals altijd, Raoul op één. 'Uh nee, we hebben videoclip opnames voor je blik, ik had je nog zo verteld dat ik deze week weinig thuis zo zijn.' Ze zucht en legt haar tablet weg. 'Ja ja Milo, denk je wel om je se-week volgende week? En je lichaam, had je je binder vandaag om naar school? Doe je hem wel op tijd uit?' Ik knik gehoorzaam, maar weet ook dat dat ding vandaag weer veel te lang om mijn lichaam zal zitten. 

'Ja ik app als ik op de fiets stap! Geen zorgen mam!' En met dat gooi ik de voordeur achter mij dicht. Met mijn rugzak achter op mijn rug en muziek galmend door mijn oren fiets ik naar het treinstation toe. 

'Geachte reizigers, hierbij moet ik u mededelen dat de trein stilstaat vanwege een ongeval op het spoor. We vragen u rustig te blijven en te wachten op verdere informatie.' De conducteur zijn bericht wordt afgekapt, ongeval op het spoor... iedere treinreiziger weet dat dat zelfmoord betekent. Automatisch druk ik de knoppen op mijn telefoon in, de muziek gaat harder, mijn ogen sluiten. Een traan drukt tegen mijn oogkassen aan. Deze persoon... wat heeft hen zo ver gebracht om zelfmoord te plegen?

'Hey, met Milo.' Ik probeer nog een beetje opgewekt te klinken, maar mijn stem verraad alles. 'Hey Miel! Sup?' Raoul klinkt nog enthousiast. 'Ik uh, ik kom iets later aan. Trein heeft vertraging.' Een zucht klinkt vanaf de andere kant van de lijn. 'Alweer? Godsamme man, nee prima zien we je later. Kan je zelf komen naar de locatie of moet iemand je ophalen?' Op de achtergrond hoor ik gerommel en een paar stemmen, die ik probeer te onderscheiden als Matthy, Robbie en Koen. 'Ik uh red me wel, begin maar met opnemen, ik kom er zo snel mogelijk aan.' En met dat hang ik het gesprek op. Ik heb geen zin om nog verder te praten, niet over de opnames van vanavond.