Hetzelfde, maar toch anders? // bankzitters

32.

Wanneer Matthy de auto in het parkeervak draait voel ik de spanning in mij op borrelen. Ik weet niet hoe Robbie deze keer zal reageren, of hij wat tegen mij zal zeggen of dat hij mij finaal gaat negeren. 

Ik weet nog steeds niet hoe Koen zich over de situatie voelt, ik weet nog steeds niet wat hij gezegd heeft tegen de anderen. 

Een paar zachte vingers grijpen die van mij vast. Met betraande ogen kijk ik naar Matthy. 'Het komt wel goed Miel, dat beloof ik.' Hij glimlacht zacht naar mij en stapt dan de auto uit. Ik zucht diep en sta dan ook uit. Het grind knispert onder mijn schoenen. 

Binnen in de villa branden overal nog lichtjes, maar nergens hoor ik geschreeuw. Met spanning in mijn buik loop ik naar binnen, met Matthy achter mij aan. 

Langzaam duw ik de deur naar de woonkamer open, meteen kijken er drie paar ogen op. Raouls ogen staan bezorgd, Koen en Robbie... beide hebben tranen in hun ogen staan. 'Miel...' Robbie is de eerste die spreekt, maar ook de eerste die breekt. Hij laat zijn kleine lichaam oprollen in een balletje, geborgen in de armen van Raoul.

Ik draai mij om, Raouls gedrag voelt bijna als verraad. Dat hij Robbie, de man die mij zoveel pijn doet, in zijn armen neemt. 

'Milo, wacht alsjeblieft even.' Robbies stem verstikt bijna in de tranen. Een hand op mijn schouder. 'Miel... alsjeblieft, het spijt mij echt.' 

Even sluit ik mijn ogen, een paar seconden om te besluiten of ik nu op hem ga reageren of weg ga lopen. Misschien onze vriendschap redden of Robbie laten weten dat hij het echt verpest heeft. 'I-ik weet niet of je nu naar mij luistert, maar ik hoop dat je dat wel doet.' 

Ik draai mij om en kijk recht in zijn groen-grijze ogen. De andere drie hebben onopgemerkt de woonkamer verlaten, misschien ook maar beter. 'Ik snap dat je mij nu haat, dat je zo fucking hard haat. Ik snap je volledig, en fuck je hebt al het recht om dat te doen, want hoe ik heb gereageerd was niet oké. In geen enkele weg. Ik ga eerlijk met je zijn Milo.'

Even valt er een stilte. 

'Ik begrijp er niets van, ik snap het niet en weet ook niet waarom jij deze keuze zou maken e-en doordat ik het niet snap vind ik het lastig om het te accepteren. M-maar voor jou wil ik het leren te begrijpen, ik wil jou en je lichaam, je gedachtes en al je moeilijkheden leren kennen. Ik wil leren begrijpen waarom jij hiervoor hebt gekozen, of beter gezegd waarom dit voor jouw juist is. Ik wil het leren begrijpen, leren te accepteren. Niet om de bankzitters te redden, of om onze vriendschap te redden. Ik wil het leren omdat ik degene waarvan ik hou gelukkig te zien, om hem vrolijk te zien. Het leren om... om jou dichtbij te houden. O-omdat ik van je hou, omdat... omdat ik je leuk vind...'

Robbies ogen zijn gevuld met tranen, zijn onderste lip trilt. Zijn waterige ogen houden contact met die van mij. 'Ik wil je leren het te begrijpen Robbie, maar geef het tijd. Geef mij tijd, meer tijd dan je misschien zal verwachten.' Hij knikt en gaat voorzichtig op zijn tenen staan. Mijn handen rusten op zijn onderrug. 'Maar... in die tijd wil ik ook dingen met jou ontdekken, ontdekken wat wij zijn... van elkaar.' Ik glimlach naar hem, hij glimlacht terug. Ik heb hem terug... ik heb mijn maatje terug. Dan sluit ik mijn ogen en laat ik onze lippen elkaar ontdekken.