Hetzelfde, maar toch anders? // bankzitters

34.

“Samen zoeken” dat was ons motto voor de afgelopen maanden. De twee woorden die mij op de been hielden, de woorden die mij verder hielpen wanneer ik er weer volledig doorheen zat. Ik ging niet alleen samen met Jiska zoeken, ook met mama, papa, de bankzitters. Met zoveel mensen ging ik samen zoeken, samen zoeken naar de ware Milo. De jongen die ik ben, maar ook de jongen die ik wil worden. Samen zochten we naar doelen, stelden deze op en werkten aan deze.
Testosteron, één van deze doelen waar ik al jaren aan werkte. De wachtrijen voor de genderpoli? Twee jaar lang, maar die twee jaar zijn ondertussen eindelijk voorbij. De eerste gesprekken met de psycholoog gingen nog wat stroef, maar naarmate ik haar beter leerde kennen werden het gesprekken waar ik naar uitkeek in plaats van tegen op keek. De gesprekken werden beter, langer, leerzamer en hoopvoller.
En dan komt de dag eindelijk. Twaalf oktober 2022, de dag dat alles voor mij verandert. Verandert voor het goede, omdat niet alleen het vrouwelijke hormoon meer wordt tegengehouden, maar ook eindelijk het mannelijke hormoon wordt toegediend. Twaalf oktober 2022, de dag dat ik mijn allereerste testosteron spuit krijg. De eerste van velen.
Nerveus zit ik naast mama in de auto. Jiska zit op de achterbank. Van haar wist ik het, zij moest er bij zijn als ik mijn eerste spuit toegediend zou krijgen. Zij weet het ook, hoe belangrijk het voor mij is dat ze erbij is. ‘Gespannen?’ mama kijkt mij kort aan, waarna ze haar ogen weer focust op de weg die onder ons door glijdt. Ik schud mijn hoofd, al weet ik natuurlijk anders. ‘Valt eigenlijk wel mee, vooral heel erg veel zin in, alleen de spuit kijk ik een heel klein beetje tegenop, maar dat komt wel goed.’ Ze glimlacht kort, voor haar is dit een moeilijke dag.
De dag waarop ze echt zal moeten accepteren dat haar dochter nooit meer haar dochter zal worden. Dat Mila ter Reegen echt verleden tijd wordt, dat ze deze naam echt nog alleen mag gebruiken op officiële documenten, totdat ik ook deze naam kan veranderen.
Mijn been trilt hevig heen en weer wanneer we in de witte wachtruimte zitten. De oranje, plastic stoelen zitten voor geen meter en de tijdschriften die op de tafel liggen zien er totaal niet uitnodigend uit. Een Linda voor de moeders, een Autoweek voor de vaders. Voor ons jeugd? Niets, ja een Donald Duck voor de kinderen.
Uit verveling pak ik toch mijn telefoon er maar bij, een ding wat ik al een paar dagen heb genegeerd. Het is druk met school en daarom had ik vorige week al besloten om een weekje pauze te nemen van de bankzitters, gewoon omdat ik dit jaar besloten heb om school voor te laten gaan. Alles om in één keer te slagen voor het VWO zodat ik volgend jaar meer kan gaan focussen op het kanaal. Natuurlijk met een deeltijd studie ernaast, maar dat zien we dan wel weer.
Tussen alle berichtjes springt er eentje uit. Een berichtje van deze ochtend, afzender Robbie van de Graaf. Zonder er bij na te denken open ik het berichtje. “Hey liefie! Succes vandaag, ik denk aan je en eet ook een taartje op deze mijlpaal. Ik mis je, kom je snel weer terug naar kantoor? Dan eten we er samen een taartje op! (En drinken we er ook eentje op natuurlijk!)” Ik voel mijn wangen omhoog gaan, mijn ogen glinsteren van geluk. Robbie, mijn maatje, mijn vriendje, mijn alles.
“Hey lieverd! Dankjewelll, komt allemaal goed hiero! Ik kan misschien vanmiddag even langskomen? Ik laat het je wel even weten, hou van jou!” Ik grinnik en verstuur het berichtje dan.
‘Milo? Je mag meelopen.’ Ik kijk op in de ogen van een vrouw, meisje? Ze lijkt amper een paar jaar ouder dan dat ik ben. Ik knik en sta dan op, snel mijn telefoon in mijn broekzak proppend. ‘Jis? Ga je mee?’ Ze knikt. We hadden het thuis al zo afgesproken, mama zou in de wachtkamer blijven, Jiska zou meegaan. De beste optie voor hen beide.
Ik pak Jiska’s hand vast en glimlach kort naar haar. Mijn ogen volgen Marieke, zoals ze zich heeft voorgesteld, stap voor stap. ‘Zo Milo.’ Ze gaat zitten met een brede glimlach op haar gezicht. ‘Klaar voor stap één in de grote transformatie?’ Ik knik en lach even. Ik mag haar wel, haar humor, haar manier van spreken en de manier waarop ze mij weet gerust te stellen. ‘Mooi zo. Dan ga ik je nog één ding vragen voordat ik het grote werk ga doen, zou jij je broek naar beneden of uit willen doen? Ik moet de vloeistof in je dijbeen spuiten dus het is het gemakkelijkst als je daarvoor je broek op z’n minst omlaag doet.’
Ik knik en trek zonder twijfelen mijn broek naar beneden, Marieke heeft iets vertrouwelijks, iets waarbij ik niet hoef te twijfelen of ze anders naar mij gaat kijken. ‘Top, ik ga zo de vloeistof naar binnen spuiten en dan ga ik je been masseren, om zo alles goed te verspreiden. Verder nog vragen?’ Ik schud mijn hoofd en knijp zachtjes in de hand van Jiska.
Een paar seconden later is het al klaar en zit Marieke mijn been te masseren. ‘Je hebt het echt heel goed gedaan Milo, ik ben trots op je.’ Ze glimlacht opnieuw en staat dan op. ‘Zo dat was het, je moet volgende maand terugkomen. Zelfde dag, zelfde tijd?’ Ik sta op van het bed en terwijl ik mijn broek omhoog trek beantwoord ik haar vraag. ‘Ja dat is prima, moet ik verder thuis nog wat doen of verwachten?’ Marieke schud haar hoofd. ‘Op z’n hoogst wordt je been een beetje stijf, hetzelfde gevoel als dat je krijgt als je wordt geprikt in je arm. Verder zou er niets bijzonders moeten gebeuren, gebeurt dit nou wel dan moet je even contact opnemen met het ziekenhuis. Dan zullen we toch echt even moeten onderzoeken wat er aan de hand is, maar ik ga er niet vanuit dat dit gaat gebeuren.’
Ik knik opnieuw en blijf even stil om alles te verwerken. ‘Dan was dit het voor deze maand, ik zie je volgende maand weer Milo.’ Ik knik en zwaai naar Marieke. ‘Doeg, tot de volgende keer!’ Ze zwaait terug en dan lopen Jiska en ik hand in hand de behandelkamer uit. Het is nu echt, ik word eindelijk een echte jongen, met echte jongens-hormonen.

- ja ik leef nog-