Hetzelfde, maar toch anders? // bankzitters

27.

We zitten eindelijk met z'n allen in het vliegtuig. Op de rij achter mij zitten Raoul, Matthy en Koen met z'n drieën. Robbie en ik zijn samen op één rij gestopt met een onbekend iemand aan de andere kant van Robbie. Ik heb het raam geclaimd, zodat ik me af kan sluiten van de andere vier zodra dat nodig gaat zijn.

Het voelt vreemd en ongemakkelijk. Ik was verplicht mijn binder uit te doen, iets met luchtdruk en zo. Dus dat heb ik gedaan, met tegenzin. De oplossing voor het verbergen van alles? Een te grote trui aan, terwijl we rustig naar Spanje vliegen. Mijn handen heb ik opgekropt in de mouwen van mijn trui, mijn vingers spelen met het stof. 

'Maatje? Gaat het wel?' Robbie tikt mij aan, waarna ik op kijk. 'Mmm? Ja natuurlijk. Hoezo?' Hij maakt mij zenuwachtig. Sinds mijn droom in de auto kan ik hem niet meer normaal aan kijken. Mijn ogen spoken alle kanten op . 'Je lijkt wat afwezig. Is er wat gebeurt dat ik moet weten?' Ik schud mijn hoofd. Nee, dat hoeft hij niet. Robbie hoeft echt niet te weten over wat ik droom, wat ik denk en wat ik voel.

'Milo...?' Robbie begint weer met praten, na ongeveer een half uur stilte tussen ons tweeën. 'Mmm?' Ik kijk zijn kant op. 'Ik uh... mag ik je wat vertellen?' Ik knik. 'Natuurlijk man, gaat alles goed?' Automatisch ga ik wat rechter op zitten. 'Uhm.. nou ja met mij soort van. Dus uh.' Hij is even stil alsof hij de woorden nog bij elkaar moet rapen. 'Jamie en ik... we zijn uit elkaar.' Hij slikt zijn tranen weg en kijkt mij in m'n ogen aan. 'Oh... sinds wanneer maatje? Hoezo? Heeft zij het uitgemaakt?'

Hij schud zijn hoofd opnieuw. 'Ik heb het uit gemaakt, een paar dagen geleden. Het was niet alsof we niet meer bij elkaar konden zijn of dat het niet meer klikte, maar ik.... ik voelde de verliefdheid gewoon niet meer. Ik heb gevoelens ontwikkeld voor iemand anders, iemand anders dan Jamie... en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om bij haar te blijven en tegen haar te liegen. Ook al hou ik nog steeds zielsveel van haar, maar meer als een beste vriendin.' Ik knik en pak zijn hand zachtjes vast. 'Ik ben trots op je Robbie. Het is misschien lastig nu, maar je hebt de juiste keuze gemaakt door eerlijk tegen haar te zijn. Dat is het beste voor jullie... en ik hoop voor je dat jullie nog vrienden kunnen blijven, want ik weet hoe gelukkig je van haar wordt.' Ik glimlach naar hem, hij weerspiegelt de glimlach in het klein. 'Dankjewel maatje, deze woorden doen me goed.' 

Maatje... het woord steekt. Diep van binnen wil ik meer zijn dan alleen zijn maatje. Ik wil niet meer een vriend zijn... ik wil de vriend zijn, maar vanuit Robbies kant zal dat niet hetzelfde zijn. Hij is straight, had een vriendin en heeft nu gevoelens voor een andere vrouw. Het zal nooit meer gebeuren, na die twee keer dat we beide dronken waren. Het zal nooit verder komen, dan een paar dronken zoensessies.. en toch blijf ik ergens hoop houden.