Hetzelfde, maar toch anders? // bankzitters

10.

Even blijven we in stilte zitten. Gewoon wij tweeën, niemand anders.

'Dus uh... zullen we maccie halen?' Rob kijkt mij aan, met een glimlach op zijn gezicht. Ik moet zachtjes lachen om zijn vraag. Ik knik en kijk hem aan, met nog steeds waterige ogen. 'Lets go dan.' Hij pakt mijn hand vast en staat op. Zijn gezicht spreekt alleen maar blijdschap uit, mijn hersenen willen nog niet begrijpen waarom. 'Kom nouuu, ik heb zin in maccieee.' Ik lach opnieuw en sta dan op. 'Misschien... misschien moet ik eerst even douchen...' Mompel ik terwijl ik mijn arm naar mijn neus breng om te ruiken. 'Uh ja doe dat, ik wacht wel beneden.' Robbie glimlacht en sprint dan mijn slaapkamer uit. Hoe is het toch mogelijk, dat één persoon binnen vijf minuten je hele dag, week, maand kan veranderen.

De warme stralen voelen heerlijk op mijn lichaam. Voor even negeer ik hoe ik eruit zie, ik sta in de douche. Water stralen maken mij nat, ik was mijn lichaam weer. Een trots gevoel verspreid er door mijn lichaam heen, trots op mezelf voor elke stap die ik nu zet. 

Tien minuten later sta ik, omgekleed en met gepoetste tanden, in de woonkamer. Het voelt onwennig, om hier te staan overdag, terwijl de zon nog door de ramen schijnt. 'Je bent klaar, top, kom dan gaan we.' Robbie klinkt nog steeds enthousiast. Mijn ogen dwalen af naar de keuken, ze ontmoeten de ogen van mama. Ze glimlacht. 'Ga maar Milo, neem je huissleutels mee? Ik en papa vertrekken zo meteen met Jiska naar oma toe. Dan zien we je maandag weer.' Ze loopt naar mij toe en plaatst een kus op mijn voorhoofd. 'Tot maandag mama, ik hou van je.' Snel geef ik haar een knuffel en dan loop ik naar de ongeduldige Robbie in de gang. 'We kunnen gaan.' 

Met geringe snelheid razen we over de snelweg heen, Robbie zit op één of andere manier heel relaxed achter het stuur, terwijl mijn hersenen nog overuren aan het maken zijn en ergens spijt hebben van deze keuze. 'Ik hoorde van je moeder dat je de laatste dagen niet zo lekker ging, gaat het nu beter?' Robbie kijkt mij even kort aan en focust dan zijn blik weer op de weg. Ik brom zachtjes als antwoord. 'Gaat beter, dankzij jou.' Mompel ik erachteraan. Ik kijk hem aan, zijn hand verplaatst zich naar mijn dijbeen. 'Ik ben trots op je Milo, mag ook weleens gezegd worden.' Zijn hand knijpt zachtjes in mijn been, het voelt fijn, fysiek contact met hem.

Lachend lopen we weer uit de McDonalds, met een hamburger in mijn rechterhand en een milkshake in de andere. 'Oooh meneer durfde ook nog mij te laten betalen.' Robbie slaat lachend zijn arm om mijn schouder heen. Ik knik en kijk hem met een ondeugende glimlach aan. 'Natuurlijk, de oudste betaald altijd toch?' Ik grinnik en geef hem een snel kusje op zijn wang. Hij lacht en kust mij dan op mijn lippen, net alsof we niet midden op een parkeerplaats staan. 

Strompelend lopen we mijn slaapkamer binnen, onze lippen zijn aan elkaar vast geplakt, onze tongen dansen in één ritme om elkaar heen. Hij heeft de dominantie gewonnen, al voordat we op de trap stonden. 'Fuck Milo, je zoent echt geweldig.' Ik grinnik zachtjes en zoen hem opnieuw. Ik wil zijn lippen op die van mij voelen, de lichte aardbeiensmaak van zijn lippenbalsem in mijn mond proeven. 

We nemen een paar stappen naar achter, langzaam laten we ons zakken op mijn bed. Hij hangt boven mij, zijn ogen glinsteren. 'Shit je bent zo ongelooflijk mooi Milo.' Hij glimlacht en geeft mij nog een kus. Mijn linkerhand grijpt naar zijn shirt, zachtjes trek ik eraan. Robbie lacht en gaat rechtop zitten. Met beide armen trekt hij in één soepele beweging zijn shirt uit. Zijn getoonde borstkas wordt ontbloot, zijn sterke armen nog beter zichtbaar dan voorheen. 'Fuck...' Meer woorden krijg ik niet uit mijn mond. Ik kan alleen maar staren. Mijn vingers strelen over zijn buik heen, geen six-pack, maar ook zeker geen bierbuik. Perfect, zoals ik hem altijd voorgesteld heb. 

Robbies rechterhand grijpt naar mijn shirt. Langzaam trekt hij hem omhoog. Ik kijk hem aan, onze ogen ontmoeten die van elkaar. Zijn ogen staan vol met lust en liefde, hij is geil, dat is duidelijk aan hem te zien. 'Ontspan je Milo, laat je gaan. Je kan mij vertrouwen.' Opnieuw zoent hij mij, een rustige zoen. Zijn hand trekt mijn shirt meer en meer omhoog, totdat ik de kou om mijn buik voel vallen. Een gevoel van angst omringt mij, spanning neemt de overhand. Een traan welt op in mijn ooghoek. 'R-robbie...' Mijn stem trilt. Hij kijkt mij aan, zijn ogen geschrokken. 'Hey, hey... heb ik iets verkeerds gedaan?' Ik schud mijn hoofd en kijk hem terug aan.

'K-kan je gaan zitten?' Hij knikt en gaat naast mij zitten. Bezorgd kijkt hij mij aan, ik moet het hem nu wel vertellen. Ik kan hem niet laten hangen. 'Moet ik mij zorgen maken...?' Robbie pakt mijn hand vast. Opnieuw schud ik mijn hoofd. Even sluit ik mijn ogen, om zeker te weten of ik dit nu ga doen. Dan pak ik mijn shirt vast en trek hem over mijn hoofd uit. 

Even blijft het stil, doodstil. 'Oh...'