Hetzelfde, maar toch anders? // bankzitters

37.

En in dat moment voelt alles even helemaal perfect.

Maar wanneer mijn lippen die van Robbie verlaten slaat dat gevoel over. Meerdere ogen kijken ons twee aan. Ogen die weinig van zich laten aflezen. 'Ik had veel verwacht, maar dit-' Raoul kijkt ons nog het meest verbaasd aan 'dit komt toch echt wel als een schok.' 

Ik knijp Robbie's hand kapot. Ik weet niet of Raoul dit nou wel of niet accepteert. We hadden nog zo erg verwacht van wel, als ze mij accepteerden dan zouden ze dit toch ook wel accepteren? Ja dit is anders, maar ook hetzelfde. Een relatie, net als die van hun, maar net iets anders. 'Ik vind dit... ja hoe moet ik dit zeggen. Onverwacht, maar toch ook zo erg verwacht. Grappig, hoe ik Milo toch eerder met Frank had zien eindigen, maar dit vind ik toch leuker.' Raoul lacht en omhelst ons dan. 'Gelukkig nieuwjaar mannen van me.' Ik laat opgelucht Robbie's hand los en knuffel Raoul terug. 'Gelukkig nieuwjaar papa.' We giechelen beide even. 

'Okééé tortelduifjes! We gaan naar buiten!' Koen breekt de knuffel tussen mij en Raoul op. Hij staat al met z'n jas aan, klaar om buiten vuurwerk af te steken en te genieten van het vele andere vuurwerk dat er vanuit de binnenstad wordt afgeschoten. Altijd zo ontzettend enthousiast voor alles, zolang het maar luxe bevat. 'Oké oké meneer van Heest. Juultje zeg jij er eens wat van.' Matthy schud zijn hoofd maar loopt vervolgens wel naar de kapstok toe. 

Bij elke ontploffing duik ik weg. Koen staat samen met Frank als een stel kleine kinderen vuurwerk af te schieten. Ik geniet van hun vreugde, dat genot dat bij elke klap heel even wordt weggehaald. 'Milo kom op! Wees niet zo'n mietje!' Frank roept vanaf de weg terwijl hij de zoveelste pijl de lucht in schiet. Ik schud mijn hoofd en kijk naar de pijl die in de lucht in honderden kleine vonkjes spat, prachtige kleuren, een teken van een nieuw jaar. 

De meiden staan met z'n drieën sterretjes te branden, terwijl ze honderden selfies maken. Dat zou ik nog wel durven, denk ik. Misschien zou ik zelfs dat al eng vinden, over het algemeen vind ik alles met vuur doodseng. Waar die angst vandaan komt? Joost mag het weten, ik heb echt geen idee. Vroeger vond ik vuurwerk het tofste wat er was. Ieder jaar kon ik niet wachten tot oudjaarsdag. 'S ochtends met papa naar de vuurwerk winkel om onze bestelling, die we drie weken van te voren al hadden gedaan, op te halen. Dan de hele dag door wat rotjes afschieten, hier en daar een enkele pijl. 'S middags altijd met papa naar het carbidschieten bij ons in het dorp, om daar aan de zijlijn te staan en te schrikken van elke knal, maar het tegelijkertijd ook geweldig vinden.

'S avonds kon ik nooit wachten tot twaalf uur, niet omdat we dan in ene nieuw jaar waren, nee omdat dat betekende dat ik vuurwerk mocht afschieten. Zodra het aftelmoment was geweest was ik niet meer te houden, zo snel mogelijk wou ik buiten staan en de eerste pijlen de lucht in schieten.

Maar van het ene op het andere jaar verloor ik deze passie. Ik werd doodsbang voor vuurwerk, elke knal maakte mij ontzettend bang. Elke vuurpijl die afgeschoten werd in een radius van twintig meter maakte mij doodsbang. Ik werd extra dankbaar voor het feit dat Jiska vuurwerk niet zo boeiend vond, zo hoefde ik niet meer buiten te staan om te zien hoe vuurwerk werd afgestoken. Vanachter het raam zag het er altijd fantastisch uit, ik kon er 's nachts nog altijd uren naar kijken, maar zodra het dichtbij kwam was ik gevlogen.

Nu sta ik hier, doodsangsten uit te staan terwijl er overal om mij heen vuurwerk wordt afgestoken. De felle wind die er staat helpt ook zeker niet mee, in mijn hoofd blijft het scenario van omgevallen bierflesjes en pijlen die onze kant op komen afspelen. De tranen staan mij nader dan het lachen. Robbie is ondertussen ook verandert in een klein kind en steekt ook de ene na de andere pijl af. Ik zie de jongere versie van mijzelf in hun, het kind dat ook zo kon genieten van vuurwerk. Nu blijf ik veel liever aan de zijkant staan, nog veel liever zou ik naar binnen gaan. De prachtige kleuren veilig vanachter het raam kijken. 

Pas wanneer er ook echt een bierflesje omvalt en er een pijl, een babypijltje, onze kant op komt vlieg ik het gebouw in. De trappen op, de woonkamer in ons kantoor binnen. De tranen stromen over mijn wangen, alle angsten komen er uit. 

Snikkend ga ik in het raam zitten. De hemel kleurt prachtig, vanaf hier kan ik er weer van genieten. Ik mijn eentje, in de rust. Ik kijk op de anderen neer, een glimlach vormt zich door de tranen heen, kleine kinderen zijn het ook. Ik zie ze lachen met elkaar, foto's maken, bij het vuurwerk wegrennen en elkaar omhelzingen geven. In dit moment lijken ze zielsgelukkig, een beeld dat je in films ziet. Maar vannacht is dat beeld levensecht. 

AAAHH ik heb een nieuwe cover gemaakt en ben eindelijk weer iets actiever met uploaden!! *Blije geluiden* alhoewel ik nu wel recht in de tentamenweek stap en dus echt weer aan de bak moet om die te halen :)