bero, berat ayberk özdemir

2.5

Naz ve Beren tekrar salona döndüler ve hemen ayaklandım, Beren'le yalnız konuşmamız gerekiyordu.

Kapıya doğru adımlarken arkamdan geldiğini hissedebiliyordum.

Arabaya bindiğimizde sessizliği bozan Beren oldu.

"Gitmiyorum."

Bu sinirimin geçmesine yetmemişti, neden gitmek istedi düşüncesi hâlâ aklımı kurcalıyordu.

Eve girdiğimizde Beren tekrar konuşmaya başladı.

"Berat gitmiyorum diyorum, bir tepki versene."

Cevap vermedim ve bu sefer beni ittirdi.

"Gitmiyorum, aptal!"

"Neden gitmek istedin? Sevmiyor muydun beni?"

Gözlerini kaçırdı.

"Tabii ki seviyorum, sadece-"

Sözünü kesip sesimi yükselttim.

"Sadece ne? Beren tamamen ilgi bebeğisin, sana zaman ayıramadığım için gitmek istedin."

"Siktir git! Şerefsizin tekisin, nefret ediyorum senden."

Hızla yukarı çıktığında ağır konuştuğumu fark ettim ve peşinden gittim. Fakat yatak odasının kapısını suratıma kapatmıştı.

"Beren, özür dilerim!"

"Siktir git!"

Ağlama sesleri yükledi, asla ağlamayan Beren şu an benim yüzümden bu haldeydi.

"Bero'm, çok özür dilerim. Yalvarırım aç kapıyı. Seni çok seviyorum, sana asla öyle demem."

Beren kapıyı açtığında ona sarıldım ve boynunu öptüm.

"Senden nefret ediyorum."

Ağlayarak kurduğu bu cümle karşısında buruk bir tebessüm ile dudağına minik bir öpücük kondurdum. Karşılık verdiğinde ise işlerin ileriye gideceğini anladım ve gülümsedim.

"Seni seviyorum, Ayberk."

"Gitmeyeceksin değil mi?"

"Seni bırakıp gidemem."

∆∆∆

berolarim kavga bile edemiyolar