Hold Me Tight

CHAPTER 3

"Vania!" bumaling ako sa pinto at doon nakita ang medyo hinihingal pang si Henrico. I can see his worried reaction but anger is highlighted.

He advanced towards my direction. Nakatingin lang ako sakanya.

"Tumulong ako." I said to explain my sudden absence in his office.

"I looked for you." tumango ako dahil nasabi nga ng tauhan niya.

"Sorry if I made you worried. Akala ko kasi nandito ka rin kaya hindi na ako nag-abalang magsabi pa." paliwanag ko pa. He's already infront of me. Suot ko pa rin ang face mask ko kaya sa mga mata ko lang makikita ang emosyon ko.

"Let's go back to my office." aya niya pero umiling ako. The kitchen needs more people. Masyadong maraming dumarating na order at kulang sila sa tao. I can extend my help. May alam naman ako sa kusina kaya makakatulong ako dito.

"You need people here. I can help." presenta ko. Tumagal ang tingin niya sakin bago tumingin sa abalang kusina. He heave a sigh and nodded in surrender. Siguro naisip niyang hindi ito ang oras para ipagkait niya ako.

"Rest if you're tired. I did not bring you here to work." I know. Ngumiti ako kahit hindi niya naman makikita.

"I will. Thank you!" I watched him get an apron. Medyo napamaang ako nang bigla siyang pumuwesto sa likod ko at isuot sakin ang kinuhang apron. I felt him tied it on my back.

"Ako ang babawi sayo pagkatapos... kung hindi ka pa sobrang pagod." he sensually whispered on my left ear. I bit my lower lip. A sudden heat spread in my system. I slightly looked at him. Dumampi ang mga labi niya sa pisngi ko na natatabunan ng face mask.

Medyo naiilang ang Chef na utusan ako kaya nagpepresenta na akong gumawa. Palagi akong nakakarinig ng pasasalamat mula sakanya kahit nagpupunas lang naman ako ng sink. I don't want him to think that I'm that 'Vania Cameron' from different movies. I want to be an ordinary person in the kitchen, na pwedeng utusan.

Muli akong naghugas at balat ng mga gulay na kakailanganin.

"Ganitong araw talaga sobrang tao dito sa Restobar. Nandito kasi ang banda, sinasamantala na ng mga tao. Karamihan din ay mga dayo." Chef Hern said while cooking the sisig.

I hummed.

"Nachos daw po!" ako ang bakante kaya inabot ko ang chips at nilagay sa plato. Nilagay ko na rin sa oven ang nakaready nang giniling na karne para initin.

"Am I doing the right thing, Chef?" I asked.

"You're doing great, Ms. Vania." nakangiting sabi niya. Ngumiti ako pabalik. I hope he sees it in my eyes. I'm still not removing the mask, kahit pa sobrang init na sa kusina.

The Nachos was served immediately.

Wala sa loob ng kusina si Henrico, he's probably busy entertaining the guests outside. Baka marami ulit na nagpapapicture sakanya. He's still a well known artist. Ang pag-alis niya sa banda ay hindi nagpabawas man lang sa kasikatan niya. Wala lang siyang exposure sa TV pero kilalang-kilala pa rin siya.

Inuuhaw ako kaya iniwan ko muna saglit ang piniprito kong manok para uminom. Natagalan ako sa paghahanap ng jag dahil hindi ko kabisado kung saan ang lagayan noon. I was expecting it to be on the sink or at the corner. Nang makita ko ay agad akong uminom.

"What's that smell? Hern, 'yung piniprito mo?" I almost dropped the glass because of my sudden panic. Tumakbo ako papunta sa iniwan kong niluluto at nanlalamig na sa kaba dahil nangangamoy na ang sunog na manok.

Naamoy ba sa labas at napapasok bigla si Henrico? Sa panic ko ay nakalimutan ko ng maglagay ng potholder at hinawakan ko na ang mainit na kawali at nabitawan iyon. I screamed when it dropped. Kung hindi pa ako nahablot nang kung sino ay sa akin mabubuhos ang kumukulong mantika na may sunog na manok.