She happens to be strong.
And she really is very strong.
But dont think for a second that there isn't a tsunami of heartache and loss that swim through her cells.
Her eyes are filled with pools of 'what i'fs' and 'why me' in so many languages.
Yet then she remembers that life is a tapestry of colors,and nobody gets out
Without having the shade black painted against their canvas. She picks up her brush
and decides to paint her masterpiece.
***
"Don't stare at me,Dapat mga pogi lang ang tumitingin sa ganda kong ito"I sigh in disbelief
"Deb,hindi ko kasi talaga kaya mag perform sa maraming tao,nahihiya talaga ko"sinamaan niya ako ng tingin dahil sa sinabi ko.
Napabuntong hininga ako at napatingin sa aking script,Andito kami dalawa sa isang orphanage sa lungsod. Gumawa kasi siya ng isang parang roleplay,para sa mga bata sa orphanage.Para daw masiyahan ang mga ito,dito ako nanggaling sa orphanage at napalapit narin kay debbie ang mga bata rito dahil malapit lamang ang bahay nila dito.Napahigpit ang hawak ko sa papel na aking hawak.
'i really hate roleplays'
Tiningnan ko si Debbie nakangiti na ito habang pinapanood ang mga bata,wala kasi kaming pasok,mamaya pa niya susunduin ang mga kapatid niya.
Tinawag kami ng mga Madre na namamahala sa orphanage magsisimula na kasi Ang program na ginawa sa mga bata. Nagbigay kasi ng tulong Ang bagong lipat na pamilya sa lungsod. Sa pagkakaalam ko ito ay Ang mga Rodriguez family.
"Ayusin mo pat ah?,Ikaw pa Naman Ang prinsipe sa role play na ito."Imbes mainis Ako ay napawi ito ng Makita ko Ang ngiti sa mga labi no Debbie ng Makita Niya Ang ibinigay na tulong ng mga Rodriguez.
Kinamusta ko sila Madre Josefa,kahit Ngayon ay kinikilala nila parin ako na parte ng orphanage kahit umalis na ako rito.
Nagsimula Ang roleplay,marami Ang natuwa sa program, maraming napasaya si Debbie kaya kahit Ako ay napapangiti sa kanyang ginagawa.
Ang ginawa na roleplay ay sariling gawa ni Debbie,prinsesa-prinsesa lang ito at kaharian at pinaiksi Niya lamang Ang kwento.
"Kailangan namin Ang tulong ng magiting na prinsipe, maaring mapahamak Ang prinsesa!"dahil sa Sinabi ng Isa sa gumanap sa roleplay. Pumasok ako sa entablado,Peru nakatayo lang ako doon at nangangatal Ang tuhod. Sobrang napakaraming tumitingin,andito Rin kasi pala Ang nag donate sa orphanage.
Tumabi ako Kay Debbie.
"Andito akoo..."Hindi ko naituloy Ang sasabihin dahil nanginginig Ang Aking labi sa Kaba at para akong masusuka.
Bako pa ako makasalita pa. Bigla nalang akong nakaramdam ng pagsira ng Aking talukap.
How funny,dahil lamang sa role play na ito mahihimatay ako sa Kaba. Sinabihan ko Naman so Debbie ayaw ko talaga sa mga ganito.
Bago ako matumba,nasalo ako ni Debbie. Kita ko Ang inis sa Mukha Niya dahil nasira ko Ang roleplay na ginawa Niya .
"Sorry"bulong ko sa kanya. Hindi Niya ako Pinansin.
"Nailigtas ng prinsesa Ang prinsipe!"she chuckled. Sobrang Mali kasi ng kwento imbes na Siya Ang ililigtas ko Ako pa Ang nailigtas Niya.
Narinig kung nagtawanan Ang mga tao at mga. Bata dahil sa kapalpakan ko.
"It's alright,naging maganda naman Ang plot twist ng kwento."napangiti ako ng Makita Ang ngiti sa labi Niya Bago ako pumikit.
Minsan Hindi sa lahat ng kwento ay prinsipe lamang Ang palaging nagliligtas,dahil para sa akin si Debbie palagi Ang nagliligtas sa akin.
Pagmulat ko,nasa Isa sa mga higaan ako sa orphanage, Napatingin ako sa gilid andoon si Debbie nakaupo malapit sa may bintana ay nagguguhit siya.
Isa sa pagpinta Ang paborito Niya.
I smiled.
I like it when she paint,naka bun Ang buhok Niya at may maliit na hibla Ang nahuhulog.
Sa tuwing nagpipinta ito nawawala Siya sa realidad at napupunta sa sariling Mundo Niya.
She looked at me
"Gising ka na pala."she said.
"Ang hina Naman ng prinsipe namin,hayy!Wala akong maisip mapinta o maguhit!"inis na Sabi Niya at tinapon Ang papel na ginuhitan Niya. Inis na tinapon Niya ito sa gilid Hindi pa ito napasok sa basurahan ng tinapon Niya ito.
"I really hate myself,I'm not still good enough."she whispered Peru rinig ko naman
She Is hard on herself. That is one of her characteristics.
Sa lahat ng ginagawa Niya dapat Tama,dapat perpekto,dapat walang Mali. Lahat ay binibigyan halaga Niya at binibigyan ng oras. Peru kahit kailan hindi mo Siya maririnig na hihingi ng tulong sa iba. Kakayanin at kakayanin Niya kahit Anong hamon Ang ibibigay sa kanya.
She know her worth and value,kaya Niya Ang sarili niyang ipagtanggol. Parang nakalagay na sa isip Niya na kapag 'sinampal ka gagantihan mo Rin ito ng isang sampal din'hindi nagpapatalo si Debbie Lalo na kapag alam Niya na Tama at may Punto Ang Ginagawa Niya.
She is strong
She is brave
She is smart
She hates weak people
But all of this is so opposite to me. Dahil mahina ako,Wala akong kayang gawin, nagiging tahimik lang ako kapag nasasaktan ako.
"Una na ako,susunduin ko lang mga kapatid ko"Sabi Niya at tumayo at kinuha Ang kanyang bag. Tumango lang ako sa kanya at nagpasalamat.
Tumayo ako at pumunta malapit sa basurahan. Pinulot ko Ang itinapon Niya kanina. Peru ganoon nalang Ang gulat ko ng iginuhit Niya ako kanina habang nakatayo sa entablado para sa role play. Napangiti ako ng isinulat Niya Ang boung pangalan ko sa papel at guhit Niya sa akin.
'Patrick Arthur Gonzalez'
Tinupi ko Ang papel ng maigi at inilagay sa bulsa ko.
She say she never liked herself,and I wonder how that can be,when everytime I look at her i see mixture of art and poetry.
She is like a puzzle and she is painting herself piece by piece until she paint 'Her masterpiece'
:)
