ორი დღე გავიდა. განგსტერი თანდათან მოთმინებას კარგავდა. უნდოდა რაც შეიძლებოდა მალე ეძია შური მამის მკვლელზე.
ღამის ათი საათი იყო. განგსტერის კაბინეტის კარზე მოკრძალებულად დააკაკუნეს.
- შემოდი! - გასძახა განგსტერმა.
კაბინეტში თეჯუ შემოვიდა. უფროსის წინ დადგა და თავი დაუკრა.
- მოდი გამოვიცნობ, - წამოიწყო განგსტერმა. - ვერაფერი გაარკვიეთ, პატარა კვალსაც ვერ მიაგენით და ახლა ვითომ დანაშაულის გრძნობით შეწუხებული, დგახარ ყლესავით!
თავდახრილ ბიჭს გულზე ცეცხლის ალივით მოედო ბატონის შეურაცხმყოფელი სიტყვები. იმდენად გაბრაზდა, ალბათ ყურებიდან ბოლს გამოუშვებდა მალე.
- არა, ბატონო. - თითქმის ჩურჩულით ამოთქვა და თავი ასწია. გაცოფებულს როცა შეხედა, სხეულში დენმა დაუარა. წამით ინანა კიდეც შეპასუხება.
- რა თქვი? - მრავალმნიშვნელოვნად ჰკითხა განგსტერმა. ფეხზე წამოდგა, ხელები ხის, სამუშაო მაგიდას დაადო და წინ გადმოიხარა.
- გიმეორებ, რა თქვი? - უფრო გასაგებად ჰკითხა.
- ყველაფერი ისე არ არის, როგორც თქვენ თქვით.- ამოთქვა თეჯუმ და ამოისუნთქა.
- როგორ? რამეს მიაკვლიეთ? - ძლივსშესამჩნევად გაეღიმა განგსტერს.
- ის ბიჭი მაფიოზის გაზრდილია!-მტკიცედ უპასუხა ბიჭმა. საკუთარი მიღწევით ამაყობდა, გულში ეღიმებოდა.
- რომელი მაფიოზის? - მიხვდა, უფროსის ინტერესი გამოიწვია.
- "სათაგურის" ლიდერის!
განგსტერს სახეზე ღიმილმა ისევ გადაურბინა. ტყავის სავარძელში ისე ჩაჯდა, მაგიდაზე დაწყობილი ხელები არ აუწევია.
- "სათაგური" ! - წამოიძახა და გადაიხარხარა.
- იცნობთ? - ჰკითხა თეჯუმ.
