How To End a Story

C1. Rooftop

Life isn't about finding yourself. Life is about creating yourself.

---

Leila Hamelton POV

"Sorry ma'am, hangang dun na lang po talaga ang buhay ng anak nyo"

Narinig kong sabi ng doctor, ako andito sa kama, puro puti ang nasa paligid ko. Hahahaha. Nakatingin lang ako ng diretso sa ilaw.

"HINDI!! HINDI MAARI! THIS CAN'T BE HAPPENING! KULANG PA BA ANG BINABAYAD KO! HOW COULD YOU PUT AN END TO MY DAUGHTERS LIFE! HOW COULD YOU! Pinili kita kasi alam kong magaling kang doktor"

Galit at puno ng pagmamaka awang sabi ni Mommy. Ako? Wala akong masabi nanghihina ako sa katotohanang matagal na naming alam pero tingin ko ngayon? Ngayon ang araw na kelangan naming tangapin ang lahat..

"Sorry again madaam. Ginawa na po--"

"Walang kwenta tong hospital nyo! Ililipat ko ang anak ko!"

"MA! TAMA NA! You heard it right. Tangapin na lang natin."

"Pero anak! Kung kelangan kong ubusin ang pera natin, negosyo, gagawin ko. Wag ka namang sumuko anak"

Tumingin ako sa doktor at sinenyasan syang pwede na syang umalis.

"Ma, 2 years? I've been fighting for almost 2 years. Pagod na ko Ma. Miss ko ng mabuhay ng normal kasama ang mga kaibigan ko. Kasama kayo, kayo nila kuya. Uwi na tayo?"

"Anak.."

May sasabihin pa sana si Mommy, pero tiningnan ko na lang sya, yung tingin na, please tama na. Pagod na pagod na kong umasa.

"Osige. If that's what you want. Babalik na tayo sa Pilipinas. Maybe next week?" :)

"Talaga? Thank you mommy! Can i continue studying there?"

Galak na galak na sabi ko kay mommy.

"Hmmm. Okay. Just take care baby. Sige alis na muna ko"

"I love you mommy. Thank you for everything"

With that she leave me. Alam ko, paglabas nya ng pintong yun, iiyak na naman sya. Lagi namang ganun ei. Pero ako? Ni minsan hindi ko pinakita sa kanilang nanghihina ako, na nasasaktan ako sa katotohanang yung buhay ko, may ending na. Syet. Akala ko noon sa telenobela lang nangyayari to ei. Haha. Makapaglakad lakad na nga muna.

Sa paglalakad ko papuntang rooftop andae kong nakitang tao mga taong nagiiyakan dahil sa pagkawala ng mga taong mahal nila.

"No! Why! Please I'll pay you any cost! Just bring her life back doc!"

"Sorry"

Napapatulala na lang ako sa mga bakikita ko ei. Grabe. Parang ansakit talaga noh?

"Baby wait here okay"

" Aright mom!"

Masiglang sabi nung babaeng mukang Filipina dun sa anak nya. I come closer para makausap yung batang lalaki. Ang cute ei :">

"Ahm. Hello. Are you a Filipino?"

"Oh. Yes po. Kayo ate ganda?"

"Ah. Ou. Ilang taon ka na? Sinong pinunta nyo dito?

"Ahm im 7 years old po. Hehe. Nagpapagaling po kasi ako ei"

"Why? You have a flu?"

"Hindi po. I have cancer po kasi. And sabi ng doctor malapit na daw po akong kunin ni papa God"

Nagulat ako. Ang bata nya pa para sa ganong sakit. But then andito sya lumalaban.

"My mom told me na kahit wala daw kaming pera gagawin nya ang lahat para daw gumaling ako kaya lumalaban pa din ako, kahit ansakit sakit nung mga injection. Hehe"

Samantalang ako, sumuko na? Na parang wala na lang sakin lahat?

"Ahm. Ate, why are you crying?"

"Ahm wala. Magpagaling ka ha. Pag magaling ka na for sure matutuwa ang mommy mo. Sige alis muna ko"

Anong gagawin ko? Tangap ko na ei. Pero hindi pa pala. Niloko ko ang sarili kong tangap ko na. Pero hindi paaa. Nung makarating ako sa rooftop may nakita akong lalaki and hes about to jump. Napuno ng galit ang puso ko dahil sa nakita ko.

"HEY! What the heck are you doing?!"

Galit na sabi nung lalaki as I pulled him palayo dun sa pwesto nya kanina. He's closer to death.

"Wag. Please. don't waste your life"

I said that between my sobs.

"The heck! Who are you anyway. You're a Filipina ha? The f. Im closer to death then you! Argh!

HEY! WHY ARE YOU CRYING?!"

"Im sorry. I'am. Really sorry. Please dont waste your life. But. Pwede ba? Pwede bang sakin na lang yung buhay mo? Kung sawa ka na dyan can you just please give my life an extension? Please?"

He looks so shocked when I said that very seriously. Yes. I'am begging him to give his life to me. Tell me Im insane. But Im desperate now. I, I dont want to die.

"What? Hindi mo alam ang sinasabi mo Ms"

"Seryoso ako. Parang. Awa. Mo na. A. Ayoko pang mamatay. Ayoko pa. Ayoko pa pala. Please. Ayoko pa"

Kasabay ng pagluhod ko sa harap nya ay ang pag alis nya sa rooftop. Im so hopeless. Umulan pa ei. Haaaay.

Yuri Alberts POV

I'am about to end this f*cking life of mine but someone pulled me away from the railings of this f*cking rooftop.

"Wag. Please. don't waste your life"

Sabi nung dyosa. Ay este nung babaeng humila sakin. Tsk.

"The heck! Who are you anyway. You're a Filipina ha? The f. Im closer to death then you! Argh!"

And then, the f. Is she cryin?

"HEY! WHY ARE YOU CRYING?!"

"Im sorry. I'am. Really sorry. Please dont waste your life. But. Pwede ba? Pwede bang sakin na lang yung buhay mo? Kung sawa ka na dyan can you just please give my life an extension? Please?"

Im so shocked when she said those words. She look so desperate. She's begging for an extension of what? Her life? She's crazy.

"What? Hindi mo alam ang sinasabi mo Ms"

"Seryoso ako. Parang. Awa. Mo na. A. Ayoko pang mamatay. Ayoko pa. Ayoko pa pala. Please. Ayoko pa"

She even kneeled in front of me? This is ridiculous. Her eyes. Sobrang puno ng pagmamakaawa, para bang gusto kong gawin yung hinihiling nya. Her eyes, they are so precious. But I cant stand this kind of situation, that's why I leave her there. Ng biglang umulan. F*ck. Im hopeless.

----

First chapter. Hoho. Im not a good writer talaga T_T

-EC