Sağ tarafta beni bekleyen adamı gördüğümde adımlarım durdu. Buz gibi mavi gözler bedenimi baştan aşağıya süzerken bakışlarımı adamın yüzünden ayıramadım. Kendi ten rengimin soluk bir beyaz olduğunu ve benim kadar açık bir tene sahip hiç kimsenin olm...
Herkesin benim için bir planı vardı. Benimse kendi hayatıma dair söz hakkım yoktu.
Annem, babam, kardeşlerim, hatta bu ülkenin diğer ucunda hiç tanımadığım bir insan bile hayatım hakkında kararlar verirken benim konuşmam yasaktı. Sanki ben daha doğmadan hayatım çizilmişti ve insanlar fikirlerimi bile sormadan beni o çizginin üstünde yürütmek için zorluyorlardı.
Odanın içindeki sessizliğe doğru, "Bu kararı siz veremezsiniz," diye fısıldadığımda sesim çaresizce çıkmıştı. Bacaklarımı göğsüme doğru çekip kollarımı bacaklarıma dolayarak bir nevi kendime sarılmıştım.
"Bu kararı biz veremeyiz ama baban verebilir."
Başımı hızla yukarı kaldırıp gözlerimi anneme diktim. Sadece bakışlarımla onu yerin dibine sokmak ve bu tavırlarına son verdiğini görmek istiyordum ama bana bakmıyordu bile.
Kırık bir tebessümle, "Bizi hiçbir zaman sevmedin," dedim. Annemin dudakları şaşkınlıkla açılmasına rağmen gözlerinde gerçeği görebiliyordum. Yüzüne taktığı maskenin aksine bakışları doğruyu söylüyordu. Bizi sevmiyordu.
"Bu nasıl söz, Megan?" Sesindeki sahteliğe tahammül edemiyordum. Yüzünü dahi görmek istemiyordum. Odanın ortasındaki halıya doğru dalgın bir şekilde bakarken, "Evlenmeyeceğim," dedim.
