Enchanted Series #1: Curiosity And Ignorance

Chapter 7

Masaya kaming nagkukwentuhan nang makita kami ni ate Tracy. Pinandilatan niya ito ng mata at tumawa lang ang lalaki. "o'siya, aalis na ako, kita nalang tayo sa mansion" paalam niya at umalis sa tea shop.

"You shouldn't have been close to a guy like that" bulong ni ate at umupo na sa tapat ko.
I really don't understand why she's suddenly angry at him.

· · ─────── ·𖥸· ─────── · ·

"Uuwi na tayo?" panimula ni ate Hillary habang hawak ang kamay ng pinsan. Mukhang lutang si ate Tracy dahil napakalayo ng tingin nito.

"Ekang Tracy ano?"

"Mamaya nang gabi" aniya, at ngumiti lalo ang kaibigan at nagpunta kami sa tinatawag nilang... Arcade.

Maingay ito dulot ng mga batang naglalaro, mga ilang teenager na kinukuha ang kanilang premyo.

Maingay ito dulot ng mga batang naglalaro, mga ilang teenager na kinukuha ang kanilang premyo at mga matatanda na binabantayan ang mga bata.

"Oh bente na tokens, tig sampu kayo dyan ni Letizia" binigay ni ate Hillary ang benteng tokens kay Ellen at binigyan niya ako ng sampu.

Tinuruan niya ako paano pagalawin ang joystick na nasa game at mga proseso para makuha ang mga premyo na nasa arcade machine.

We got fun... Until it lasted.

· · ─────── ·𖥸· ─────── · ·

"Alis na kami ah, nandito na sundo namin, ingat!" ate Hillary waved at us. Ate Tracy winked at them at naghintay kami ng taxi.

Habang naghihintay kami ng taxi, binuksan niya ang chicken fillet burger na binili niya sa fast food chain. "oh kuha ka muna, kain muna tayo" aniya, sabay bigay sa akin ng chicken fillet burger. Kinain ko ito habang naghihintay ng byahe.

Until a taxi stopped on us.

Sumakay na kami at sinabi ni ate ang location ng bahay.

Ilang minuto ang lumipas ay nakarating na kami sa bahay. Maliwanag pa rin ang living room at ang ilang parte ng bahay ay madilim na rin.

"Anong oras tayong nakarating dito ate?" asik ko nang malaman ko na faint lights lang pala rito sa living room, indicating na may hinihintay na tao sa manor.

Tiningnan niya ang cellphone niya. "shoot lagot tayo kay mama" sabay pakita niya sa akin.

10:15 pm

Dali-daling pinatay namin ang ilaw sa living room at umakyat upang matulog.

· · ─────── ·𖥸· ─────── · ·

"Ma'am Maria, anong oras po kayong dumating rito ni ma'am Tracy?" nagulantang ako nang magtanong si yaya Mirachella.

Anong sasabihin ko?

Aamin ba ako o hindi?

"Alas-dies po" sagot ko. I chose to lie cause I know that lying is a bad thing.

"Pinapatawag po kayo ni ma'am Sally" I eyes got bigger when she said that.

Tumango ako at I dressed myself into comfy clothes dahil ngayon ko lang nalaman na suot kong pantulog ay ang damit na pang-alis ko.

Bumaba na ako at nakita ko ang dalawa na nakaupo sa sofa.

"Morning Letizia" walang gana na panimula ni tita Sally habang malalim itong nakatitig sa akin.

"Morning din po" sagot ko.

"Ba't alas-dies na kayong dalawa umuwi? Anong ginawa ninyo?" tanong niya. Tumingin ito kay ate at sumunod itong tumingin sa akin.

"I didn't noticed the time" ate Tracy defended. "so, not noticing the time is the best way para hindi kayo makauwi?" tita snarled and glared at ate.

"Ano na namang ingay 'to? Kauma-umaga—" naputol ang sermon ni papa nang magsalita si tita.

"Ayan, 'yang pamangkin mo at anak mo halos hatinggabi na umuwi" sigaw ng matanda habang nakaturo sa amin.

"We just forget that—"

"It's okay" aniya ni papa, nakatingin sa akin. "it's important for them to learn to be outside, they've been isolated for so long"
I smiled. Mabait siyang tao, but I bit my lip as a question carved on my brain.

Why did they put me in vain if they were this kind?

· · ─────── ·𖥸· ─────── · ·

"Buti nalang nakaligtas tayo kay tito, o ako talaga ang malalagot" ate Tracy breathed out in relief.

I sighed. Looking at her in relief is so satisfying. "well, I should've been late going home. Baka mapaano pa talaga tayo" she laughed.

Smiles filled the room as I saw her smiles. "kapagod" she grunted.

"Ano kayang magandang gawin Maria?" she asked. To be honest, wala akong maisip but to stay on a garden and wait for someone.

"May gagawin ako for later. Ikaw nalang ang bahala sa sarili mo" sabi ko, at umalis ng kwarto.

· · ─────── ·𖥸· ─────── · ·

Lumabas ako at nagtungo ng garden. Umupo ako, and as always, dadating siya.
May dala siya. "that's strawberry shortcakes na binili ko sa bakery" ngiti niya. Kinuha ko ang bag. Ang ganda ng packaging. "saan mo ito binili? Ang ganda ng packaging nila" eyes diamond due to the packaging, I refused to open it.

"Ah. Kila Caliraya Tiaong, 'yung famous baker dito" sagot niya. He opened it at inutusan ang mga maids na kumuha ng dalawang platito.

Caliraya Tiaong... Did I heard her name before?

Meh.

Nakabalik na ang maids dala ang dalawang platito at tinidor. May inihanda rin silang tumbler na may lamang tubig at dalawang baso.

Inilagay ni Von ang shortcake sa platito ko. "How's life?" panimula niya habang inilalagay ang shortcake niya.

"Ayos lang naman. It's just... I don't know why ate Tracy is angry at you" I smiled sadly.

"I'm waiting for the data of our group project, its been weeks pero wala siyang dinadala" aniya. "tamad ba siya o ano?"

"Tamad?" tanong ko. "walang ginagawa" sagot niya.

I shrugged. I admire him eating that cake. "kumusta?" tanong ko sa kanya.

I saw a bandage on his forehead. Ngayon ko lang ito nakita.

"Ayos lang, however, nabugbog ako and I'm fine now" he chuckled, patting his bandage.

"Just..." usal ko. It seems like words are stuck into my throat. "yes? Say it" aniya, nakangiti na nakatingin sa akin.

Out of nowhere, I touched his injured forehead. "take care of yourself" walang emosyon kong saad, at tumingin sa kanya.

Nang may lungkot na bakas sa aking mukha.