[ Unicode ]
ဖတ်နေတဲ့စာအုပ်က Haechanအတွက် တစိုးတစိလေးတောင် စိတ်ဝင်စားဖွယ်ကောင်းမနေတာကြောင့်စာအုပ်ကို စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ ပိတ်ပြီး ကျောပိုးအိတ်ထဲ ပြန်ထည့်လိုက်တယ်။
ကုတင်ထက်က ကောင်လေးကိုကြည့်ရင်း အတွေးတို့က ဟိုရောက် သည်ရောက်ပါပဲ။
သူဘာလို့ သည်ကောင်လေးကို စောင့်နေသေးလဲလို့
မမေးပါနဲ့။ သူကိုယ်တိုင်တောင် မသိဘူးလေ။
မငြိမ်မသက်ဖြစ်လာတဲ့ မျက်ခွံတွေကြောင့် Haechanလည်း လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားတယ်။
" ဟိတ် .. သတိရလာပြီလား "
" ငါဆေးရုံကို ရောက်နေပြန်ပြီ "
သည်စကားဟာ သူ့နှုတ်ခမ်းဖျားနဲ့ သိပ်ကိုရင်းနှီးနေသလိုမျိုး ထွက်လာတယ်။
ခဏခဏ ဆေးရုံတက်နေရတဲ့ လူတစ်ယောက်လိုလေ။
" မင်းက ဘာလို့ဒီမှာရှိနေသေးတာလဲ "
" ကျေး .. ကျေးဇူးတင်စကားပြောခံချင်လို့ "
" ဘာရယ် "
" လမ်းကြားထဲမှာ မင်း မေ့လဲသွားတော့ လမ်းထိပ်ရောက်ဖို့ ငါပွေ့သယ်လာရသေးတယ်လေ။ လူနာရှင်လိုလို ဆေးရုံကားလည်း လိုက်စီးပေးရ __ "
" ကျေးဇူးပါ Lee Haechan "
ခပ်တိုတိုစကားတစ်ခွန်းပေမယ့် စိတ်ရင်းနဲ့ပြောလိုက်မှန်း ခန့်မှန်းနိုင်ပါတယ်။
" ငါ့ကိုဘယ်လိုသိတာလဲ "
" တက္ကသိုလ်တစ်ခုတည်းပဲလေ။မေဂျာပဲမတူတာ "
သူ့ကိုတောင်မကြည့်ဘဲ ပြန်ဖြေလိုက်တဲ့ကောင်လေးကြောင့် Haechan မျက်နှာမှာ အပြုံးတစ်ခုပေါ်ပေါက်လာတယ်။
" အာ ငါက နာမည်ကြီးတာပဲ။ ကျောင်းတောင် သိပ်မတက်ရသေးဘူး တခြားမေဂျာကလူတွေတောင် သိနေပြီ "
" မင်းကနာမည်ကြီးတာမဟုတ်ဘဲ မင်းသူငယ်ချင်း Na Jaemin ကနာမည်ကြီးလို့ သိတာ "
အင်တင်တင်ဖြစ်သွားတဲ့သူ့ကို အဲ့ဒီကောင်လေးက နည်းနည်းလေးမှတောင် အားနာမိပုံလည်း မပေါ်သေးဘူး။
