[ Unicode ]
" ဒီနေ့လည်းကျောင်းမသွားပြန်ဘူးလား "
ခုတင်ထက် မှောက်ရက်လှဲရင်း ပေါ့ပါးစွာနဲ့ ခေါင်းသာခါပြလိုက်တော့ ဒေါ်လေးဆီက သက်ပြင်းရှည်ချသံတစ်ခုကြားရတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ တောင့်ခနဲဖြစ်သွားပေမယ့် ခုခံဖို့ရာအတွက် ဖြေရှင်းချက်တစ်ခုဟာ လွယ်ကူစွာပဲ အသင့်ရှိနေတယ်။
" ဖျားချင်သလိုဖြစ်နေသေးလို့လေ။ တနင်္လာနေ့တော့ ပြန်တက်မှာပါ "
ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဟန်နဲ့ပဲ ဖတ်လျက်သားစာအုပ်ဆီက အကြည့်မခွာဘဲပြောလိုက်ပေမယ့် ဒေါ်လေးဟာတော့ မယုံသင်္ကာမျက်ဝန်းတွေနဲ့ ခုတင်စွန်းနားရောက်လာလေပြီ။
" အဖျားကြောင့်ချည်းပဲမဟုတ်ဘဲ ဟိုကောင်လေး Lee Haechan ကြောင့် .. "
" ဒေါ်လေးတို့နောက်ကျတေ့ာမယ်။ သွားတော့လေ "
" ငလိမ်လေး "
ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်သံကိုကြားသော်ငြားလည်း မသိချင်ယောင်သာဆောင်နေရတော့တယ်။
" မင်္ဂလာဆောင်ကိုမလိုက်ချင်တာသေချာလား "
" အင်း "
" ဒါဆ်ိုလည်း သွားတော့မယ်။ ငါတို့ နောက်ကျမှပြန်လာမှာနော်။ တစ်ယောက်တည်းကျန်ခဲ့တယ်ဆိုပြီး ဆေးသောက်ဖို့မမေ့နဲ့ဦး "
မိနစ်အနည်းငယ်ကြာတော့မှ ဧည့်ခန်းထဲက ညီအစ်မနှစ်ယောက်ရဲ့ ဆူညံသံတွေ၊ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ချီးကျူးသံတွေပျောက်သွားပြီး တံခါးမကြီးပိတ်သံကိုကြားလိုက်ရတယ်။
Renjun မှာလည်း မွေးချင်းတစ်ယောက်လောက်ရှိရင်ကောင်းမှာပါပဲ။ သည်လိုအတွေးမျိုးကို Chaeryeong ကြားရင်ထပ်ပြောဦးမယ်။ " ငါရှိနေတာပဲ " လို့လေ။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်တာပါပဲ။
ဖတ်လက်စစာအုပ်ဆီ ပြန်အာရုံရောက်တော့ နောက်မှာကျန်နေသေးတဲ့ စာမျက်နှာတွေဟာ သိသိသာသာပါးနေပြီ။ သည်စာအုပ်ကို တစ်ထိုင်တည်းဖတ်နေတာတောင် တစ်နာရီကျော်လောက် ကြာလေရော့ပြီပဲ။
