MAZİ

1.BÖLÜM "KIRIKLAR GÜÇLENDİRİR"

MAZİ

1.BÖLÜM "KIRIKLAR GÜÇLENDİRİR "

Hikayeye başlama tarihini paylaşır mısın?

Yazmaya başlama tarihim 04.05.22

Size katkılarımın olacağı bir hikaye yazmam dileğiyle...

Hazırsanız MAZİ'ye başlıyoruz..

İyi okumalar 🌃

.................................................................................

MAZİ 1.BÖLÜM " KIRIKLAR GÜÇLENDİRİR"

Yazarın kağıda bıraktığı notlar gibi bıraktım seni anılarımda . Kanaviçe işler gibi işledim acıları . Seni tutsak eden kalbim beni tutsak etmiş meğer . Ben bunu yine bu gecelerde anladım . Uykusuz kaldığım bu gecelerde ...

Yatak başlığına yaslanmış bedenim , durduğum rahatsız pozisyondan ötürü beni zorluyordu . Tıpkı uykusuzluktan beni zorlayan gözlerim gibi.

Duvara diktiğim gözlerimde geçmişin izleri ileri sürülüyordu, bozuk plak misali anılar zehirli zihnimde tekrar tekrar oynuyordu . Her gece gibi yine bu gece de zihnime taktığım anılarla oynuyor , uykuyu bana haram kılıyordum .

Kendime son bir şans vermek adına, kılıfını takmaya vaktimin kalmadığı yastığımı kendime doğru çekip başlığa yaslı bedenimin odağını yastığa kaydırdım . Uyku için yalvaran gözlerim ile asla susmayan, yedi yirmi dört zinde kalan zihnim yine tezatlıkla karışmışlardı . Gözlerim açıkken olduğu gibi yine gözlerim kapalıykende anılarım aklıma doldu ,keşkelerim oldu . Birkaç saattir bununla baş etmeye çalışan sabrım sonunda taşınca hızla yatağımdan doğruldum . Ne güzeldi ama hiçbir suçum olmayan konularda yine üzülen,yine zihnini dolduran ben oluyordum.

Dışarıdan herkesin güçlü ,umursamaz , her sorunun üstesinden gelen kişi olarak gördüğü Kumsal Büyüker ile gece acılarına tutsak olan ve yalnızca benim gördüğüm Kumsal Büyüker gerçekten aynı kişi miydi ? Kime söylesem benim uykusuz kaldığıma inanırdı ? İnsanlara göre uykusuz kalmam için bir sebep yoktu . Vicdanımın sesi yoktu , Yaralayıcı anılarım da yoktu sadece donuk bakışlarım vardı .

Bazen ben bile bir kalbimin olduğunu unutuyorken insanların benim duygularımın olduğunu düşünmelerini nasıl beklerdim ,nasıl umut ederdim diye kendime kızıyorum. Onlar benim yüzüme kalpsiz diye bağırırken beni böyle yapanların onlar olduğunu bir tek ben biliyordum . Benim geçmişim yine beni yaralıyordu . Kendisine düşman zihnimin alarmını kapatmak adına yatağımın yanındaki beyaz ahşap komodinimin ikinci çekmecesini açıp içerisinden uyku ilacımı aldım . Yıllardır kendimi bu ilaçlara bağımlı hala getirmemek adına kullanmaktan kaçınıyordum ancak dört gündür gözüme uyku girmediği için artık ilaç yardımıylada olsa uyumalıydım . Sayamayacağım kadar çok olan günlerden beri asla rahat bir uykunun kollarına bırakamamıştım kendimi . Başlarda kendimi görmek istemediğim kabuslardan kaçırmak adına günlerce görevden göreve koşmuştum , sonra böyle olmayacağını anlayıp kabuslarımla barışmıştım ancak artık öyle bir evreye gelmiştimki kabus bile görmeye razıydım yeterki uyumak istiyordum . Tabii dinlenmekte isterdim ancak en ufak bir hareketi tehdit olarak algılayan bedenim için bu geçerli değildi . Kutudan çıkardığım bir hapı susuz dudaklarımdan yuvarlarken zorla kuru boğazımdan geçirmiştim. Yanımdaki telefondan saate baktığımda saatin dördü geçtiğini görmüştüm ve sabah 6.30'da kalkmam gerektiğini hatırladığımda tekrar yüzüm düştü . Biraz daha dinlenmek istiyordum bu yüzden yediye alarmımı güncelledim . Bundan sonrası içinse tek bildiğim kalan tüm saniyeleri bile değerlendirmek istediğimdi. Kullandığım ilaç kuvvetli olduğu için birkaç dakika içerisinde kanıma karışacaktı . Bunun sevinciyle başımı tekrar yastığıma dayadım .