ေန႕တစ္ေန႕ရဲ႕ မနက္ခင္းေလးရဲ႕အစကိုငွက္ကေလးေတြရဲ႕ေတးသံသာနဲ႕အစျပဳကာJiminအိပ္ေနရာမွနိုးထ၍မ်က္ႏွာသစ္ကာတစ္ကိုယ္ေရသန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး မနက္စာစားရန္ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းလာခဲ့သည္။
Jimin- Morning Omma.
Jimin Omma- Morning ေမ့သားေလး။အိပ္ေရးေကာဝရဲ႕လား။
Jimin- ဟုတ္ ဝပါတယ္။ သားဘာကူေပးရမလဲ။Jijiကမနိုးေသးဘူး ထင္တယ္။
Jimin Omma- မနိုးေသးဘူးထင္ပါရဲ႕။အဲ့ကေလးမက ညညဆိုဘာေတြဖတ္ေနမွန္းလဲမသိပါဘူး။
OmmaစကားလဲဆုံးေရာJijiတစ္ေယာက္ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ဝင္လာကာခုံကိုဆြဲယူၿပီးဝင္ထိုင္ကာ...
JiJi- သမီးအတင္းကိုေျပာေနၾကတယ္ေပါ့ေလ။Ommaကိုဘာေတြမဟုတ္တာေျပာေနတာလဲ ကိုကို။
Jimin- ေအာင္မယ္ ငါကဘာေျပာရမွာလဲ။ နင္အိပ္ရာထေနာက္က်တဲ့အေၾကာင္းေျပာေနတာ။ Ommaေတြ႕လား သူမဟုတ္တာတစ္ခုခုလုပ္ထားတယ္ထင္တယ္။
Jiji-ကိုကိုေနာ္ မဟုတ္တာေတြေျပာမေနနဲ႕။ အျမန္စား ေက်ာင္းေနာက္က်မယ္။ ေတာ္ၾကာတစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကတစ္ေယာက္ေသာသူကို ေမွ်ာ္ေနရင္းသစ္ကုလားအုတ္ျဖစ္ေနမွာစိုးရတယ္။
Jimin- အဟြတ္ အဟြတ္။
Jijiစကားေၾကာင့္ေသာက္လက္စေကာ္ဖီပါသီးသြားရသည္။ Ommaကေတာ့သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ကာ ၿပဳံးရင္းမနိုင္ဘူးဆိုၿပီးေခါင္းခါကာမနက္စားဆက္စားေနေလသည္။စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႕ ေက်ာင္းသို႔ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။
_____________________________
Yoongiတစ္ေယာက္ကန္တင္းမ္မွာထိုင္ရင္းသူ႕ရဲ့ကေလးပိစိကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ကာေနသည္မွာသစ္ကုလားအုတ္နဲ႕နင္လားငါလားပင္ျဖစ္ေတာ့မည္။ဖင္တႂကြႂကြျဖစ္ေနသည့္YoongiကိုSeok Jinတို႔ၾကည့္မရျဖစ္လာ၍....
ေဆာ့ဂ်င္န္- ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေနပါကြာ။ မင္းဟာေလးကလာမွာပါ။ မ်က္စိေတြလဲေနာက္လာၿပီ။
ယြန္းဂီ- မ်က္စိေနာက္ရင္မၾကည့္နဲ႕ေပါ့ကြာ။ ဒီမွာငါ့ကေလးကိုမေတြ႕ရေသးလို႔စိတ္ညစ္ေနပါတယ္ဆို။
ယြန္းဂီစကားကိုၾကားသည္ႏွင့္ေဆာ့ဂ်င္နမ္တို႔မ်က္ႏွာမဲ့သြားၾကသည္။ ဟုတ္တယ္ေလ တစ္သက္လုံးသူငယ္ခ်င္းေတြကိုက်က်ီးစားစား လူဆြဲဆြဲဂ႐ုမစိုက္သည့္လူကသူ႕ရဲ႕ဂ်ီးမင္းကိုက်ေတာ့မေတြ႕ရေသးလို႔ဖင္တႂကြႂကြျဖစ္ေနေလရဲ႕။ Seok Jinလဲဆပ္ျပာသည္လင္ေပ်ာက္ျဖစ္ေနသည့္သူအားမသိခ်င္ေယာင္သာေဆာင္ေနလိုက္သည္။
