အခ်စ္ကဘာလဲလို႔ေမးရင္ ပတ္ခ္ဂ်ီမင္းလို႔ပဲေျဖမိမွာအမွန္ပင္။ ကေလးငယ္ရဲ႕"ကိုကိုေနာ္"ဆိုတဲ့အသံဟာ မင္ယြန္းဂီဆိုတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အသည္းႏွလုံးကိုအရည္ေပ်ာ္က်မတတ္ပင္။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ပတ္ခ္ကေလးရဲ႕ တီတီတာတာအသံေလးမ်ားႏွင့္စိတ္ေကာက္ျခင္းမ်ားမခံရလွ်င္ဘဝကၿပီးျပည့္စုံတယ္လို႔မခံစားရေတာ့ပင္။ ေဟာ....ေျပာရင္းဆိုရင္းေပါက္စတစ္ေယာက္ေတာ့ဖုန္းေခၚေလၿပီ။
"ဟယ္လို ကေလး"
"ကိုကို ဘာလုပ္ေနလို႔ကေလးဖုန္းေခၚတာခ်က္ခ်င္းမကိုင္ရတာလဲ။ ဘယ္ေကာင္မေလးအေၾကာင္းေတြးေနတာလဲ။"
ေပါက္စကေတာ့ စရစ္ပါၿပီ။
"ဘယ္ေကာင္မေလးအေၾကာင္းမွလဲ မေတြးရပါဘူးဗ်ာ။ ကိုကို႔မွာေတြးစရာဆိုလို႔ဒီဘဲေပါက္ေလးပဲရွိတာပါဗ်ာ။"
"ကိုကိုေနာ္ လူကိုဘာဘဲေပါက္လဲ။ ကိုကိုဒီေန႕ကုမၼဏီမွာရွယ္ယာရွင္ေတြနဲ႕ေတြ႕ရမွာဆိုလို႔ ကေလးကသတိလွမ္းေပးတာ။"
ဟုတ္သည္။ ေက်ာင္းၿပီးကတည္းကမိဘေတြရဲ႕ကုမၼဏီကိုမိမိဖခင္ကလက္လႊဲေပးထားေသာေၾကာင့္ မိမိမွာတာဝန္ယူထားရသည္။ အခုလဲရွယ္ယာရွင္ေတြ႕မယ့္ကိၥကိုေမ့ေနေလၿပီ။ ကေလးသတိေပးလို႔သာေတာ္ေသးသည္။
"အင္း ကေလးငယ္။ကိုယ္အခုျပင္ဆင္ေတာ့မယ္ေနာ္။ ထမင္းစားခ်ိန္လာပို႔မွာလား။"
"လာမွာေပါ့ ဘယ္တုန္းကမ်ားမလာဖူးလို႔လဲ။ဘာလဲခင္ဗ်ားႀကီးက လာမပို႔ေစခ်င္လို႔လား။"
"မဟုတ္ပါဘူး ကေလးရာ။ လာရင္ဂ႐ုစိုက္လာဖို႔ေျပာမလို႔ပါ။"
"ၿပီးေရာ ၿပီးေရာ အဲ့ဒါဆိုလဲကေလးဖုန္းခ်ေတာ့မယ္။ျပင္ဆင္ေတာ့ေနာ္။"
"ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်ာ။ အရမ္းခ်စ္တယ္ေနာ္"
"ကေလးလဲကိုကို႔ကိုအမ်ားႀကီးခ်စ္တယ္။ ဒါပဲေနာ္"
ကေလးငယ္ဖုန္းခ်သြားေတာ့မွျပင္ဆင္စရာရွိတာျပင္ဆင္ရေတာ့သည္။ ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ေၾကာင့္တစ္ဖက္လူရဲ႕အခ်ိန္ကိုအလကားဟာႆလဲမျဖစ္ေစခ်င္။
မင္ယြန္းဂီလဲျပင္ဆင္စရာရွိတာျပင္ဆင္ၿပီးအလုပ္သို႔ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ အတြင္းေရးမႈးအားၫႊန္ၾကားစရာရွိတာမ်ားၫႊန္ၾကားၿပီး႐ုံးခန္းထဲသို႔ဝင္လိုက္သည္။
