Sexlessons ft. my uncle

Deel 122

Lorenzo houdt nog van me?

Na al die tijd?

Na al die fucking drie jaren?

Hij is nooit gestopt met van me houden...

Ik weet even niet hoe ik moet reageren en Lorenzo rijdt in stilte verder. Nog steeds zijn zijn ogen gericht op de weg.

Zeg dan wat Chrissy. Zeg wat.

Alleen ik zeg niks. Ik blijf stil.

Ik heb de kans om Lorenzo terug te krijgen. Alles kan weer worden zoals eerst.

Alleen ik kan het niet. Ik ben zoveel verandert. Lorenzo weet nog geen eens half wat voor mens ik ben geworden. Ik heb verkeerde vrienden gemaakt. Ik ben geen goed persoon meer. Lorenzo is veel te goed voor mij.

Waarom moest ik nou weer vrienden worden met Rox en Dax? Als ik gewoon even mijn hoofd had gebruikt en nooit met hun om ging gaan was dit allemaal niet gebeurd.

Alles is mis gegaan en dat is mijn eigen schuld.

De rest van de rit is het stil. Na Lorenzo's woorden heb ik niets meer gezegd. Volgens mij doet het hem pijn, maar dat laat hij niet merken.

Ik ben een vreselijk persoon...

- 

Na een paar uur rijden sta ik voor Babs haar deur.

Lorenzo staat achter me. "Je kan het," moedigt hij me aan.

Ik haal even diep adem en druk dan op de deurbel van haar huis.

Ondertussen werp ik nog een blik over mijn schouder naar Lorenzo en hij geeft me nog een bemoedigend knikje.

Ik wacht.

Al een minuut.

Al twee minuten.

Er is niemand thuis.

Net op het moment dat ik mezelf wil omdraaien gaat de deur open. Een verbaasde Babs staat in de deuropening. Ze draagt een onesie en wrijft in haar ogen. Haar rood-oranje lokken vallen slordig langs haar gezicht. Ze ziet er moe uit. Nu pas besef ik hoe erg ik haar gemist heb. We zijn zolang beste vriendinnen geweest, maar ineens was ik weg.

"Chrissy?" vraagt Babs ongeloofwaardig.

Ik probeer te glimlachen. "Hey Babs."

Voor ik het weet trekt Babs me in een knuffel. Haar tranen maken mijn trui nat. Ik draag dezelfde kleding als gister. 

"Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien," snikt Babs. "Ik dacht dat je me nooit meer wilde zien."

"Het spijt me Babs, het spijt me echt heel erg. Ik had je niet zo ineens moeten achterlaten. Ik had niemand zo moeten achterlaten. Ik had op z'n minst contact moeten houden, maar nee, dat deed ik niet. Ik ben een vreselijk persoon."

Plotseling staat Lorenzo achter ons. 

Babs kijkt verbaasd op een laat me los. "Oh, jij bent er ook."

Lorenzo negeert haar en richt zich op mij. "Zeg nooit meer dat je een vreselijk persoon bent Chrissy, want je bent alles behalve dat. Iedereen maakt fouten, kijk naar mij, dus het is helemaal niet erg. Het gaat erom dat je nu terug bent."

"Hij heeft gelijk," zegt Babs standvastig. 

Er valt een stilte en ik voel me opgelucht. Babs en ik zijn elkaar weer onder ogen gekomen en ik had het mezelf niet beter kunnen voorstellen.

"Wacht," verbreekt Babs de stilte. "Ga je weer hier wonen?"

Ik schud mijn hoofd. "Ik heb een appartement in de stad waar ik nu woon."

"Chrissy's opleiding is daar ook," zegt Lorenzo

Shit.

Ik word rood.

Dat is helemaal niet waar. Ik doe geen opleiding. Ik had gelogen tegen Lorenzo. Ik ben zo arm als wat en leef nog net niet op straat. Nou, tot zover het opgelucht voelen.

Waarom ben ik ook alweer contact met Lorenzo en Babs gaan zoeken?

Dit was een slecht idee. 

Straks komen ze er achter wie ik echt ben geworden...