Mjellma ne Liqenin e Djallit

VI

Pas asaj dite rrembimi dukej se trupi dhe kembet kishin gjetur lirine qe kerkonte por shpirti jo... Po qendronte te Margarita dhe i fejuari i saj, siguri kishte sa te duash gjithe ata njerez qe rrinin per rreth shtepise me arme te cilen e tmerronin para disa kohesh por tani ju dukeshin normale.
Qendrimi i saj te Hugo e kishte ndryshuar, te themi gati rrenjesisht.

Plot dite kishin kaluar qe kur ajo pa syte e tij per here te fundit, i kalonte shume here ne mendje dhe kur fillonte te mendonte per te, dora e saj shkonte menjehere ne barkun e saj tashme pak te rrumbullaket. Ato qaste ishin nga me te veshtirat sepse lotet fillonin te beheshin rreke por gjithe ate merzi e shprehte ne pelhura arti, ky aty Odetta krijonte magjite e saj.

Barku ju kishte rrumbullakosur mire ne gjithe keto pak kohe, gjithmone kerkonte rrobat me te gjera dhe nuk donte qe te zbulohet ndonje gje rreth ketij misteri qe vetem ajo e Margarita e dinin perndryshe... mund ti benin keq asaj qenie te pafajshme.

Nuk i kishte treguar as babait te foshnjes asgje, justifikonte veten me fjaline "nuk me erdhi rasti" por diçka thelle brenda saj e pengonte te i tregonte rreth kesaj qeshtje... epo nje telefonate dhe kjo gje do vihej ne pah.

- Po bene piktura per dhomen e bebit? - u ndije nje ze qe e shpoi gjithe qetesine e balancuar qe ndodhej ne natyre.

- Pse flet per kete gje Margarita? Po sikur te te degjoj ndokush? - u kthye shpejt e paksa e revoltuar Odetta pasi degjoj se zuri ate fjale ne goje ajo.

- Kush do te degjoj o Odi? Massimo eshte me kilometra larg nga ketu, e gjith kta djem qe kemi per rreth jane porsi statutja. - tha dhe shfryu Margarita e zuri vend afer saj.

- Nuk e di. Prape frikesohem se do e marri vesh ndonjeri. - tha Odetta duke i pastruar duart.

- O Odi sa te eshte fryre barku moj! Kthehu pak ne anen tjeter me trego barkun. - i tha Margarita dhe Odetta beri si i tha, me duar ngjiti fustanin e gjere dhe te bardhe per trupi.

- Je e sigurt se je ne muaj te katert? Ky bark eshte shume i madh.

- Mos bertit dhe boll me keto budalliqe se do na degjoj apo sheh ndokush.

- Jo pra, pse ke kto ndenja frike moj. Duket se shtatzania po te ndikon, por teta Margarite mezi pret te shikoj surratin e bukur te mini Hugos. - tha ajo me nje buzeqeshje te shtirur ndersa Odetta vetem buzeqeshi.

- Çke moj ndoshta eshte ndonje mini Odette? - u ul ajo prane Margarites ne çarçafin i cili kishte mbuluar nje pjese te barit.

-Nuk e di mua me duket se do i perngjaj atij me shume dhe per me teper fjala e pare e tij do jete dada. - shtoj ajo dhe Odettes i preu diçka ne zemer e nje lot i reshqiti shpejt e kaloj permes faqes se saj.

Gjate ketyre muajve ajo kishte menduar per ta marre Atlasin e bashke me bebin te zhvendosej ne Jug afer ndonje plazhi. Dhe mendote se sa me shume largohej nga njerezit aq me pak bebi do kerkonte babin e vet.

- Zemer mos u merzit. Do e shohesh gjithçka do te rregullohet thjeshte behu e forte, e di qe do ja dalesh mbane dhe ky bebi ketu do te jape dhe me shume force. - e ngushellonte shoqja e saj e jetes qe e donte pa ndonje interes gjersa e futi midis kraheve te saj duke i dhene nje perqafim te ngrohte.

- Zonjushe dikush ka ardhur te ju takoj. - nderpreu ate moment te bukur nje ze. Dhe Odetta shikoj shpejt ne sy Margariten me nje hije gezimi.

U ngrit me nje buzeqeshje rrezellitese dhe e gezuar tej mase, dukej se shpirti do i dilte nga lumturia.

Margarita kishte krijuar shikim tjeter, syte i kishte pakez me lot sepse ne njeren ane ishte e gezuar qe shoqja e saj me ne fund e ka gjetur nje njeri qe e do me gjithe zemer, e kishte gjetur shpirtin binjak qe per te lente koken por ne anen tjeter shpirti po i plaste sepse e dinte qe ai po e lendonte e nuk kishte si tja largonte nga mendja ate sepse po mbante nje kujtim te tij brenda trupit te saj dhe e dinte se ai nuk do vinte.