Asıl ölmektir Sensizlik..
Şafaklar suskun yüreğim durgun.
Haykıran denizler kıyıya küskün,
Rengini kaybetmiş Kayalar tatsız.
Şehrin her sokağında martılar,
Kuru kalmış aşklar, sevgi ölü.
Intihar eden hayaller,
Kabullenmeyen umutlar ağlamaklı.
Dört yapraklı tüm papatyalar,
solgun birde kırgın.
Kuşlar gırtlaktan kesilmiş, Çırpınmayan kanatlar paslanmış.
Gökyüzü kum kırmızı,
Güneş göç etmiş, ormanlar yeşile hasret..
Şehirde sessizlik hakim lambalar sönük.
Bilmem anlıyor musun beni.
Sensizlik hep hüzün..
Yokluğun iyi geçmiyor kadın.
Ruhum cehennem azabı, bedenim firari.
Ben affetsemde Tanrı affeder mi seni.
Ve Ben Kıyısız bir adanın tek canlısı,
Yalnızlığımın esiriyim..
