My problems and the teacher

V

                                                                                                   V

Met nog dikke ogen van mijn mentale breakdown kom ik na de pauze het tweede uur van geschiedenis binnenlopen. Ik ga achterin zitten en sla mijn laptop open. Joey heeft besloten niet te gaan, ik sta er dus helemaal alleen voor. Gelukkig ben ik niet misselijk, dat zou nog eens een ramp zijn. Ik vang de blik van Nathan en zie zijn wenkbrauwen fronsen. Ik kan niet inschatten wat hij denkt. Misschien is hij teleurgesteld omdat ik niet het verslag heb ingeleverd. Of hij vraagt zich af waarom ik er zo uitzie. Of hij vraagt zich af wat ik überhaupt hier doe. Hij begint in ieder geval zijn les nad, t ik mijn blik heb afgewend, met vertellen. Ik probeer echt mee te doen maar al snel dwalen mijn gedachten af naar vannacht. Ik met mijn domme kop heb het enigste wat ik niet had moeten doen gedaan. Middelen gebruikt, also known as, wijn en peuken. Ik voel een baksteen in mijn maag en schaamte bekruipt me. Deze verslaving achtervolgd me als een creepy geest.

'Fijne dag allemaal.' ik hoor Nathan de les afsluiten en ik kom weer terug naar de realiteit, de geschiedenisles. Ik sta op en pak mijn spullen in. Iedereen is het lokaal al uit wanneer ik de trappen van de collegezaal afloop. Nathan staat bij het bord, hij is het krijt aan het wegvegen. Even vangt mijn blik zijn gespierde rug. Ik zie letterlijk zijn spieren door het shirt heen. Ik schud semi-verward mijn hoofd en probeer mijn ogen te focussen op zijn hoofd. Ik besluit hem gewoon aan te spreken met meneer, hoe ik dat altijd heb gedaan. 'Ik wilde u nog even bedanken voor het uitstellen van de deadline.' Hij draait zich om. Weer fronsen zijn volle wenkbrauwen. Zijn felle bruine ogen kijken me aan. 'Waarom kun je het gewoon niet op tijd inleveren?' vraagt hij zuchtend. Hij wrijft tegelijkertijd over zijn voorhoofd als teken van irritatie. 'Ik-Ik weet het ook niet, het liep helemaal verkeerd.' Hij kijkt me sarcastisch aan. 'Je maakt het me heel moeilijk om je nog extra kansen te geven. Ik mag je graag en wil je graag zien overgaan. Je gaat naar je laatste jaar van je studie. Ik verwachte dat je deze kans tenminste met beide handen aan zou pakken, de waarheid blijkt helaas anders te zijn.' 'Verwachtingen zijn geen waarheden, dat is al vaker gebleken.' zeg ik zacht. 'Ik zie je morgen Sophie.' We hebben even oogcontact en ik loop dan snel weg. Geen idee waarom dit me raakt maar ik wil hem absoluut niet ook nog teleurstellen.

Ik loop zoekend naar mijn sleutels tegen David aan. 'Hoi.' zegt hij als een simpele idioot. 'Hoi.' hij kijkt me onderzoekend aan en ik voel me bekeken. 'Wat is er?' Hij haalt zijn schouders op. Zuchtend besluit ik om door te lopen. Plots voel ik zijn hand op mijn schouders. 'Als je wilt mag je weer naar je oude kamer terugkomen wonen.' David zegt het op zo'n manier dat ik bijna medelijden met hem krijg. Ik snap ook wel dat hij iemand nodig heeft om de was voor hem te doen. Ik knik met mijn hoofd. 'Ik heb al een kamer.' Zijn ogen worden groter. 'Zo snel al?' Weer knik ik, maar dan van boven naar beneden. Ik zie zijn ogen vernauwen. 'Je hebt zeker ook al een ander?' Ik zie zijn lichaamstaal veranderen. Het ging van, ik wil je terug naar ik ben het jaloerse foute ex-vriendje.
De muren komen langzaam op me af en ik begin ook behoorlijk gespannen te raken. Bang voor wat David misschien kan doen. Hij heeft nog nooit me gewelddadig aangeraakt maar dat de angst er is vind ik al erg genoeg. 'David, misschien moet je leren je met een ander te bemoeien.' Ik probeer weer door te lopen en weer houdt hij me tegen. 'David.' slis ik boos 'laat me erlangs'. 'Je bent een slet als je nu al een ander hebt.' ik voel een rilling langs mijn ruggengraat lopen.
Ik hoor voetstappen achter me, en direct daarna een bekende stem. 'Sophie, ik wil je nog even spreken over het verslag.' Ik draai me om en kijk in de bijna inmiddels vertrouwde ogen van mijn geschiedenis docent. Hij kijkt me onderzoekend aan maar wel met een soort betrouwbaarheid die ik nog nooit in David zijn ogen heb gezien. 'Ik spreek je nog wel Sophie.' hoor ik boos achter me als ik meeloop met Nathan.
'Gaat het?' fluistert Nathan als hij langs me loopt.
'Ja, bedankt.' zeg ik ook op een zachte toon. Ik merk nu pas dat ik klamme handen heb van de stress. Ik grijp mijn tas nog steviger vast om een beetje houvast te hebben. Ik voel Nathan zijn ogen op me branden en ik kijk hem aan. Het liefst wil ik nu dat hij zijn armen om me heen slaat, jammer genoeg is dat een fantasie. Het voelt alsof ik hem al jaren ken, alsof hij het betrouwbaarste is van alle mensen in mijn omgeving, buiten mijn ouders dan. Hij ziet mijn gespannen houding en ik voel zijn grote hand op mijn arm. 'Ontspan weer, hij kan je niks doen.' Ik glimlach met een trillende lip en de tranen springen in mijn ogen. 'Zal ik je naar je fiets lopen?' Ik knik, ondanks dat we al bijna bij de fietsenstalling zijn ben ik toch dankbaar dat hij mee wilt lopen. We lopen over het grasveldje, tussen de bomen door naar mijn fiets. Alhoewel er niks was gebeurd met David is er toch veel angst gezaaid. Geen idee waarom maar David is een eng persoon en het liefst zie ik hem naar het eind van de wereld vertrekken.
'Waar staat je fiets?'
'Hierzo' Ik wijs mijn rode fiets aan en we lopen er naartoe. Ik steek het sleutel in het slot. 'Bedankt voor het meelopen en' ik hou even pauze.
'Het is goed, ga maar snel naar huis. En als er wat is kun je het altijd zeggen.' Ik glimlach dankbaar en fiets weg. Op de fiets kan ik eindelijk weer ademhalen en ik fantaseer tegelijkertijd over hoe het zou zijn om een relatie te hebben met Nathan. Ik zie voor me hoe hij zijn grote hand op mijn rug legt, of in mijn hand. Hoe hij me zou zoenen, of hoe hij me zou aanraken. Mijn hart gaat sneller kloppen en ik voel dat ik de spanning in me ophoopt. Met schaamrode wangen fiets ik naar huis. Thuis aangekomen denk ik aan het verslag, de spanning vloeit even snel weg als dat het is opgekomen, de realiteit valt hard neer.