INNER FIGHTING SPIRIT
~
POV: KALIEGH PIÑERA
Hindi pa rin ako makamove on sa nangyari kay Luca. Kahit pa dismissal na ay natatawa pa rin ako kung iniimagine yun. Ganon na ba kabaliw si Sophie kay Luca? Ni halos hindi na makagalaw si Luca sa upuan niya kanina lalo pa't magkalapit sila ng soon to be girlfriend niya.
Napakasaya ko ngayong araw. Kahit pauwi pa ako ay tumatawa ako mag isa pero nang makarating na ako sa bahay ay nawala lahat ng iyon.
I realized, kahit pala gaano ako kasaya ay ganun din ako kalungkot sa buhay habang nakikita si papa sa may balkonahe. There was no chanhe at all.
I felt like, walang silbi yung mga sinabi ko kahapon. Kung ibabalik ang kahapon ay para akong bato o kaya naman asong tumatahol. A dog that dad could not understand at all.
Napayuko na lang ako na dumaan sa harapan niya nang sa gayo'y parang wala akong nakita. Hindi na ako bumati. Hindi na ako nagsalita. Wala din namang silbi. Sino pa ako para pakinggan niya. Totohanin na lang ang ika noya kahapon, we do not worth in his life, we are no one.
Chin up! Ngumiti ako nang malamang nakatitig pala si tita Shae sa akin. "Hi tita," I greeted. "Asan po si Van?"
"Sa taas, natutulog, siguro pagod lang sa school kanina," ani Tita.
"Magpapalit lang po ako," at umakyat na ako sa taas.
Mabigat na ibinaba ko ang bag ko sa kama. Parang kanina lang ay napakagaan nito pero napakabigat na ngayon. Nagpalit ako ng pambahay at bumalik sa baba.
Naupo ako sa may lamesa habang pinaghihiwa ang kapirasong apple sa plato. Then I pick one after one at kinakain. Then naghugas pa ako ng isa. In the same process, hiniwa tas iniisa isang kinain. Huhugas pa sana ako ng pangatlo nang pigilan ako.
"Hinay lang Kali," at napayakap si Tita Shae sa likuran ko. Dahan dahang inalis yung kutsilyo sa kamay ko. Doon ko na rin napagtanto na nakatutok na pala ito sa may tiyan ko.
What am I doing? Ngumiwi ako ng ilang beses. Rinig ko yung paghagulgol ni tita Shae. "Diyos ko po, ano na nangyayari sa inyo," iyak niya. Tila iyak sa Panginoon na humihingi ng tulong.
Hindi ko naman alam na iniisip ko pala iyon. Gumagalaw ng kusa yung mga kamay ko. "I'm sorry po," I cried and turned around to hug her.
Ilang minuto bago kami kumalma at kumain sa inihanda niyang pagkain. "Umupo ka Kali," utos niya sa akin.
Ramdam ko na ang sarili ko. Ikatlong beses na itong nangyayari, bigla bigla na lang na parang nagtatransport ako sa isang world replica. Hindi ko dama ang sarili ko ngunit nagmumukhang ang mga bagay na ginagawa ko ay normal yun pala muntikan ko nang isalba ang buhay ko sa empyerno.
"Kumusta naman ang pag aaral mo?" Tanong ni tita sa akin. Bakat ang concern at pag aalala sa mukha niya. I can see it. Just like mom, they have the same technique when trouble of worry hits.
"Okay lang po tita."
"Grades? Kumusta grades mo?"
"Hindi ko po alam eh but maybe lalabas ngayong next sem ang cardgiving," sagot ko.
"Yung scores mo, how about that? Hindi ka ba nazezero?"
I smiled. "Paano po ako mazezero eh top 1 ako sa section namin. Galing galing ko eh," unti unti ay inihahanap ko in a way that the atmosphere between me and tita would be lighter.
"Ah pala. Hays! Kala ko kung ano na. Tara kumain na tayo," anyaya niya. Saka lumabas, siya na ang nagyaya kay Dad para kumain.
Pero ganon naman talaga, hindi pa rin sumusubok si papa na sumalo sa kainan. Ni minsan!
"Kumusta naman po yung trabaho niyo tita?" Now we exchanged and ako na ang nagtatanong sa ganong paraan ay gagaan ang pakiramdam niya. Alam kong mas mabigat ang pinagdadaanan niya and the loads of problems she is carrying right now.
All we can do for this hard time is to empower each one. But tita had been a fighter since. Matibay siya at matapang pero lahat ay may katapusan, I just hope she is far behind the end of giving up.
"I got an offer from my boss pero, it requires business trips and transfer of base," saad niya kasabay ng ngiti.
"Hindi mo tinanggap." Dineritcho ko na. I know naman eh. Hindi na kailangang manggaling sa sariling bibig niya iyon.
"Hindi ko kayo mababantayan," she still said it.
Nalulungkot ako. Isa kami sa dahilan kung bakit ang mga pangarap ni tita ay hindi natutupad. I am so guilty! Nakakapanghinayang na kung sana wala na lang kami di na siya mahihirapan.
I am so dissapointed in myself. If only I have the courage to stop my study at mag focus na lang kay Van so tita could be free of this hell life she got into.
If only-
But I cannot, I see a better future ahead. Kunting tiis pa tita. If matutupad ko na ang pangarap ko, I can be a better help to Van and I will return the kindness, the care, the love, everything na ibinigay mo sa amin.
"Why do you look so sad?" She asked.
"Wala tita, masisisi mo ba ako kung hindi ako masayahing tao?" I laughed.
"Masayahin ka naman dati eh. Medyo umiba ka lang ngayon," saad niya. "Chin up! May sasabihin ako na magandang balita," sabay ng nakakaantig na pagkidyat ng kaniyang kaliwang kilay.
Indeed this is a good news to hear. Ganito naman paraan niya ng pagbubunyag ng magandang balita.
"I found someone na makakatulong sa papa mo."
BINABASA MO ANG
Worth Remembering
RomanceKung ang chocolate ay walang konek sa medyas, o ang carrot ay orange pero ang orange ay hindi carrots? Mga taong nakikilig eh wala namang jowa. Naglalakad ka sa kalasada in the middle of the night tapos bigla biglang may yayakap sayo, pinned you aga...
