Δύο Πρόσωπα

ΑΦΙΞΕΙΣ - part 2

<<Και μετά;>> ρώτησε με περιέργεια η Καλλιόπη, ψιθυριστά στον κήπο του σπιτιού τον άντρα της. <<Τίποτα. Έφυγε αυτή, η πρόεδρος πως-τη-λένε, κι έφυγε κι ο δικός μας, να πάει να βρει το συμπέθερο>>. Η γυναίκα κοίταξε αυστηρά τον Αντώνη που φαινόταν αδιάφορος. <<Και ποια παρωδία έλεγε ο γαμπρός μας; Γιατί είναι ταραγμένη η κόρη μας; Τι θα πει τη νοιάζομαι κι ας μην το πιστεύει;>> μονολογούσε νευρικά. <<Βρε Καλλιόπη μου, δεν πάμε μέσα να φάμε κανένα μεζέ και άσε τα παιδιά στην ησυχία τους. Κάποια κρίση θα περνάνε. Χάσανε και το μωρό πρόσφατα. Όλα τα ζευγάρια έτσι είναι>>, <<Βρε, πανάθεμα σε, ο νους σου μόνο στο φαγί είναι; Βρε εδώ κάτι δεν πάει καλά, ποια κρίση μου τσαμπουνάς; Κι ο προκομμένος γιατί καθόταν κι έλεγε τα προσωπικά του, σ' αυτή την Ελένη; Τι του είναι για να της δίνει δικαιώματα; Α δεν μ' αρέσουν αυτά...>>, <<Και σε ποιον να τα πει δηλαδή; Μπα κι είναι φίλες με τη Θεοδοσία μας κι έπαιρνε τη γνώμη της;>> πέταξε κεφάτα ο Αντώνης, χαρούμενος που είχε σκεφτεί κάτι έξυπνο. <<Ξέρω κι εγώ. Μπορεί. Όμως εμένα δεν μου το βγάζεις από το μυαλό πως κάτι περίεργο συμβαίνει. Άκου, θα συνεχίσεις να τον παρακολουθείς και θα βγάλουμε άκρη. Η κόρη μας δεν πρόκειται να μιλήσει. Να μας διώξει θέλει, δεν το κατάλαβες; Από τον άλλον, τον μουλωχτό, πρέπει να βγούμε τι γίνεται>>, <<Καλά. Δεν πάμε τώρα μέσα γιατί θα μας ψάχνουν; Μη δίνουμε δικαιώματα στο συμπέθερο να λέει πως τους κουτσομπολεύουμε μεταξύ μας!>>. Η Καλλιόπη κούνησε το κεφάλι θετικά. <<Καλά τα λες. Άντε πάμε>>.

Σχεδόν τρεις μήνες είχαν περάσει από τη τελευταία φορά που ο Λάμπρος ξάπλωσε στο ίδιο κρεβάτι με τη Θεοδοσία. Μπήκε δειλά στο δωμάτιο κι εκείνη του έριξε μια παγωμένη ματιά. <<Αν θες... Μπορώ να κοιμηθώ στο σαλόνι>>, <<Ωραία ιδέα. Και πώς θα το δικαιολογήσουμε στους δικούς μου; Τι θα πούμε ακριβώς;>>, <<Πώς με πήρε ο ύπνος στο καναπέ καθώς διάβασα. Άλλωστε πλάγιασαν ήδη>> πρότεινε ευγενικά ο δάσκαλος. <<Δεν θα πάθεις τίποτα να κοιμηθείς ένα βράδυ στο πλάι μου. Εκτός αν δεν το επιτρέπει η Ελενίτσα...>> σχολίασε ειρωνικά. <<Μπορείς να μην μπλέκεις την Ελένη σε ΟΛΕΣ μας τις κουβέντες;>>, <<Είναι η επίσημη ερωμένη σου και, αν όλα πάνε καλά, θα γίνει και σύζυγος σε λίγο καιρό. Νυφικό διάλεξε ήδη να υποθέσω>> πέταξε πικρόχολα. <<Θεοδοσία, σταμάτα το αυτό! Προσπαθώ να σε βοηθήσω με τους δικούς σου και...>>, <<Χαρά στη βοήθεια. Τον εαυτό σου θες να σώσεις, μη παριστάνεις τον καλό Σαμαρείτη>>. Ο Λάμπρος την κοίταξε θυμωμένα. <<Εγώ σου είπα να τους μιλήσουμε ξεκάθαρα!>>, <<Κι έπειτα δέχτηκες τη συμφωνία. Άστο Λάμπρο. Και οι δύο ευνοημένοι είμαστε. Απλώς ήθελες να παραστήσεις για ακόμα μια φορά τον ηθικό άντρα. Μόνο εγώ ξέρω τι είσαι, κανείς αλλος. Ακόμα και η Ελένη, θύμα σου είναι. Σε λίγο θα τη λυπηθώ κι όλας>>. Ο δάσκαλος φόρεσε ξανά το σακάκι του και άνοιξε τη πόρτα. <<ΠΟΥ ΠΑΣ;>>, <<Όπου θέλω!>> απάντησε εκνευρισμένα κι έκλεισε τη πόρτα πίσω του.