Δύο Πρόσωπα

ΦΥΓΗ

Ο Γιάννος στεκόταν όρθιος πάνω στο κρεβάτι του, και η Ελένη του κούμπωνε το κοντομάνικο άσπρο πουκαμισάκι του. <<Από του χρόνου που θα πας σχολείο, θα κοπούν αυτά. Μεγάλωσες. Κοτζάμ άντρας έγινες. Πού ακούστηκε να σε ντύνει η μάνα σου; Θα σου βγάζω εγώ τα ρούχα από βραδύς και το πρωί θα ντύνεσαι μοναχός σου. Εντάξει;>>. Ο μικρός μούτρωσε. <<Θέλω να με ντύνεις εσύ! Σε παρακαλώ μαμά>> είπε παιχνιδιάρικα. Η Λενιώ του χαμογέλασε. <<Χαιδεμένος μας βγήκες. Πώς θα σε παντρέψω; Θα μου ρίχνει ανάθεμα η νύφη που είσαι καλομαθημένος από τη μάνα σου>>. Το παιδί έκατσε το κρεβάτι και η Ελένη του έβαλε τα παπούτσια του. <<Γιατί δεν με ξύπνησε ο μπαμπάς;>> ρώτησε με περιέργεια. <<Άργησε να κοιμηθεί χτες και τώρα ντύνεται. Τον πλάκωσε το πάπλωμα>>, <<ΓΙΑΤΙ;>> πέταξε θυμωμένα. <<Μπα; Τι γιατί;>>, <<Εμένα δεν με αφήνεις να κοιμηθώ αργά>> είπε πικραμένα. <<Το ίδιο είστε; Ο μπαμπάς είναι μεγάλος>>, <<Και γιατί δεν κοιμόταν;>>. Η Ελένη ξεροκατάπιε. <<Είχε δουλειά για το σχολείο>>, <<Αφού τελειώνει σήμερα>>, <<Ε και; Σα πολλά δεν ρωτάς; Άντε στο σαλόνι και κάτσε φρόνιμα. Μην τσαλακωθείς κακομοίρη, θα σε φάω!>> έκανε δήθεν απειλητικά και το παιδί έφυγε τρέχοντας. Η Ελένη χαμογέλασε και πηγε προς την κάμαρη της. Ο Λάμπρος έστρωνε τη γραβάτα του κι εκείνη τον χάζεψε από την πόρτα. Ήταν πολλή γοητευτικός, με ωραίο κορμί και σίγουρα ο πόθος πολλών γυναικών. Το έβλεπε στα μάτια διάφορων μαμάδων πως δεν θα είχαν πρόβλημα να ξεχάσουν την ηθική τους για μια νύχτα μαζί του. <<Και δεν ξέρουν καν πόσο γλυκός και περιποιητικός είναι στις προσωπικές μας στιγμές...>> σκέφτηκε και τα μάγουλα της κοκκίνισαν από ντροπή. <<Ντύθηκε ο Γιάννος;>> ρώτησε αδιάφορα, διακόπτοντας τις σκέψεις της. <<Ντύθηκε. Περιμένει μέσα>> απάντησε πλησιάζοντας τον και τυλίγοντας τα χέρια του γύρω από τη κοιλιά του. <<Ρώτησε γιατί δεν τον ξύπνησες εσύ>>, <<Και τι του είπες;>>, <<Πως άργησες να κοιμηθείς χτες και σηκώθηκες αργά>> απάντησε σιγανά. <<Δεν του είπες πως ευθύνεσαι εσύ που κοιμήθηκα αργά;>> έκανε πονηρά κι εκείνης της ξέφυγε ένα μικρό γελάκι. Ο Λάμπρος ακούμπησε τα χείλη του στο λαιμό της. <<Τι σε έπιασε χτες; Εσύ συνήθως...>> πήγε να πει μα σταμάτησε ντροπαλά. <<Εγώ τι;>>, <<Δεν είσαι τόσο... Εκδηλωτική>>. Η Ελένη τον κοίταξε αυστηρά. <<Παράπονα μου κάνεις;>>, <<Όχι καρδιά μου. Απλώς... Δεν έχω συνηθίσει>>. Η Λενιώ χαμήλωσε το βλέμμα. Είχε νιώσει ένα περίεργο αίσθημα την νύχτα που πέρασε. Λες και δεν θα τον ξανάβλεπε. Λες και θα γινόταν δικιά του για τελευταία φορά στη ζωή της. Κατάπιε το σάλιο της και σήκωσε τα μάτια της πάνω του. <<Δεν ξέρω... Έτσι ένιωσα>> πέταξε με ηρεμία. Ο δάσκαλος χαμογέλασε. <<Να νιώθεις πιο συχνά έτσι τότε>> αρκέστηκε να πει και τη φίλησε απαλά στο στόμα.