Berk doktorun dediği şey ile şoka girmişti. üçüsü de girmişti. berk tepki vermiyor öyle duruyordu. aybike berk'e dönüp baktığın da onu tepkisiz ve hareketsiz görmüştü. hemen yanına koştu. "berk..." dedi. berk konuşamıyordu nefesi kesilmişti. "aybike annem gidemez beni bırakmaz." dedi ağlamaklı çıkan sesi ile.
"bırakmaz tabii o sadece yoruldu, biraz uyumak istiyor, sonra yine yanında olucak." dedi aybike, ağlamamak için kendi zor tutuyordu. ama güçlü durmalıydı berk için...
"o hiç bir zaman yanım da olmadı. uyandığında da olmayacak. hiç bir zaman olmayacak!" dedi. artık çok yorulmuştu, kızıl. bir de annesinin bu duruma düşmesi... ayakta duracak hali bile kalmamıştı.
genç kız sevdiğini bu hâl de görmeyi istemiyordu onu bu şekil de gördükçe ömründen ömür gidiyordu.
kız berk'in yüzünü küçük avuçlarının içine aldı.
gözünden düşen yaşları sildi. sonra hızlı bir şekilde ona sarıldı. kızıl da başını aybike'nin omzuna gömdü.
"geçecek, söz veriyorum ki geçicek..." dedi.
artık tek isteği berk'in yanın da olmaktı. bir kendisine bakıyordu ailesi boşanıyor diye ne kadar üzülmüştü. ama berkin yaşadıkları onun yaşadıklarından çok daha kötü idi. hiç bilmiyordu ki aybike, aile tarafından sevilmemek, önemsenmemek ne demek? o hep ailesi tarafından sevilmişti. ve o bu zamana kadar dik durdu ise aile sayesinde idi. ama berkin yanında kimse yoktu. ona destek olacak, seni seviyorum diyebilecek. ama aybike olmak istiyordu, berk'e seni seviyorum, senin yanındayım demek istiyordu.
berk'e sarıldı. bu sarılış çok başkaydı. sanki 'her şeyi unutup yeniden başlayalım ve birbirimizin yaralarını saralım...' diyordu sanki.
Berk olduğu konumdan huzur buldu resmen. aslında ne kadar da ihtiyacı varmış aybikeye.
evet belki o bunu çok sonradan fark etmişti, ama belki de herşey yeniden başlardı. bir umut vardı için de.
kız berki alıp, koltuğa oturturdu. ardından ellerini tuttu. ve konuştu.
"hep birbirimizi kırdık, üzdük, anlamaya çalışmadık. ama şuandan itibaren tam tersi olacak tabii sende istersen, izin ver yaralarını beraber saralım izin ver sana destek olayım. izin ver yeni bir sayfa açalım. şu durum da bunları konuşmanın vakti değil ama..." dedi.
Berk aybike'nin dediklerini duyduğun da buruk bir gülümseme yerleştirdi yüzüne. kızıl bu br rüya ise hiç bitmemesini istedi. berk hayatının en kötü günü yaşarken aybike gelip o günü en güzel günü yaptı. berk tanrıya şükür etti. aybikeyi yanına getirdiği için. aybike'nin hiç bitmemesini istedi.
ona sarıldı hiç bırakmak istemiyormuş gibi.
"izin veriyorum..."
onları arkadan gizlice izleyen resuldan haberleri yoktu...
*
aybike berk'i eve gitmek için zorlamamıştı. berk kaç saattir annesinin odasının dışında ki camdan annesi izliyordu. doktor her ne kadar komadan çıkması aylar hatta yıllar bile sürebilir, demiş olsa da berk kabul etmemişti. ve annesinin yanın da kalmıştı. Aybike de ona destek olmak için gitmemişti. ama hava kararıyordu annesi merak edecekti. berk'i yalnız bırakamazdı ki.
annesi onu aradı, açtığın da ne diyecekti ki.
bir yalan uydururum diye düşündü ve açtı.
"alo anne"
"kızım sen nerdesin hava karardı yoksun ortalıkta."
"anne bir arkadaşımdayım geç gelirim."
"hangi arkadaşın o?"
"hadi kapatmam gerek bay" deyip kapattı. sonra berk'in yanına gitti.
"berk istersen artık eve gidelim ha ne dersin?"
"ya biz yokken annem uyanırsa?"
"uyanırsa doktor hemen bizi çağırır merak etme." dedi.
