weird roommate 《Taekook》

8

Elimdeki telefonu sinirle duvara fırlamıştım. Şuan o kadar sinirliydim ki gözüm hiçbirşeyi görmüyordu. Lanet olası annem ile yine kavga etmiştik.

Bu kadın her seferinde benim sinirimi bozmayı nasıl  beceriyordu anlamıyorum.

Sinirimi az da olsa dindirmek için derin derin nefesler vermeye başladım. Yatağın ucuna oturup başımı ellerim arasına aldım.

Derin nefes verirken taehyung'un sesleri ve bağırışmaları nasıl duymadığını merak ediyordum cidden...

***

"Ya adam sağ tarafta!!"

"Hayır durun geliyorum...bekle!!...vurdum..işte bu....solunda 3tane adam var hyung... acele et...."

Sesimi bile duymuyordum. Kulaklığın ve oyunun sesi o kadar açıktı ki bir an cidden oyunun içinde olduğumu düşündüm.

Arkamda bir hareketlilik hissedince gözümü bir saniyeliğine bile ayırmaya vaktim olmadığından sadece o şekilde oyuna devam ediyordum.

Omzunda bir el hissedince bu kişinin Jungkook  olduğunu anlamam geç olmamıştı.

Biraz daha adımlayıp ayağını bacağımın üstüne atınca kalbim tekledi. Bir eli omzumdayken diğer eli ile belimi sarmıştı.

Şaşkınlıktan ağzım yavaşça açılırken Yoongi hyungun sesi ile dikkatimi toplamaya çalışıp oyuna odaklanmaya çalıştım.

Fakat üstümdeki beden ile bu pekte mümkün değildi.
Dudaklarını hareket ettirince konuştuğunu anladım fakat oyundan dolayı duyamıyordum.

Oyunda finale 2 el kalmıştı. Zor da olsa bunu yapmam lazımdı. Yoksa büyük rezil olabilirim. Sonuçta koskoca ben yani kim taehyung aptal bir oyunda yenilemez...

***

Sevincimden ne yaptığımı bilmeden kucağımda uyuyan bedene sıkıca sarıldım. Hâlâ sarınıyorken ne yaptığımın farkına varınca duraksadım. Fakat bırakmak da istemiyordum. Biraz böyle kalsak ne olurdu?

Bir süre o şekilde kaldıktan sonra;

"Benim işlerim var beyler bana müsade.."

"Hayır ya bir el daha taehyung.."

Ekranın diğer tarafından gelen isyankar ses ile derin nefes verip bilgisayarı kapatıp kucağımdaki bedene baktım. Hayır hayır olmaz.

Bilmiyorum ona karşı hislerim var mı yokmu..
Anlayamıyorum bu da benim sinirimi  bozuyor.

Jungkook ile ayağa kalkıp iki saat onun odasına yürümeye üşendiğim için yatağıma yatırıp üstüne pikeyi öteceğim sırada elimi tutması ile bakışlarım yüzüne çıktı.

"Beraber uyuyalım..." hırıltılı çıkan sesine karşılık ne diyeceğimi şaşırdım. Aslında uykumda vardı. Gidipte sepsert koltukta uyumak istemiyordum.

Etrafa son bir bakış atıp kendimi yatağa bırakmıştım.
Madem yatıyorduk sarılmanın bir sakıncası olmazdı herhalde..?