05*********: Hey pardon!
05*********: Yıldızlarınızı yere düşürmüşsünüz
05*********: Bir tanesini bana verebilir misiniz
Zeynep: yo vermem
05*********: Nedenn
Zeynep: benim de sadece var bir iki tane
Zeynep: cimriyim ben
Zeynep: paylaşmayı sevmem
0...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
05*********: Aldıım
Zeynep: sen ciddisin
05*********: Çocuklar gelsin yiyeceğiz güzelce 05*********: İki paket aldım
Zeynep: yuh kaç kişisiniz
05*********: Şey
Zeynep: ney
05*********: Cama çıkar mısın
Zeynep: ne camı ya
Merak ettiğim için tabi ki anında kalkıp cama çıktım. Aslında 1. katta oturuyorduk ama kot farkından dolayı benim odam giriş kattaymış gibi oluyordu. Camın kenarında bir poşet vardı. Poşeti alıp içine baktım.
Bir kutu baklava vardı. Fotoğraftakinin aynısı. Biraz irkilmedim değil. Camdan uzanıp etrafı kolaçan ettim. Mahallenin çocuklarından başka kimse yoktu. Onlarda top oynuyordu. "Berke! Gel bir bakayım."
Berke koşarak cam kenarına geldi. "Ne oldu Zeynep Abla?"
"Bu poşeti kim koydu buraya?"
"Ömür koydu."
"Çağır şu Ömür'ü."
"Tamam." Berke gitti ve Ömür'ü yanıma gönderdi. Ömür istemeye istemeye geldi yanıma.
"Ömür gel ablacığım gel. Sadece bu poşeti soracağım." Ömürler buraya yeni taşınmıştı. Bu yüzden biraz çekingendi. Evet üç aydır atamadı şu çekingenliği üstünden.
"Valla bilmiyorum. Bir abi geldi verdi. Benim bir suçum yok."
"Tamam ya. Bir şey demiyorum. Merak ettim sadece. Korkma." Kutuyu açtım ve ağzıma bir baklava attım. Vallahi kaliteli baklavaydı. Tadı da müthişti. Kutuyu kapatıp poşete koydum ve Ömür'e uzattım. "Al bakalım. Hep beraber yiyin."
