Tek kişilik Cemaat

Başka pencereden

🌿🌿🌿Bol bol yorum ve beğeni olsun lütfen çiçeklerim öpüldünüz ❤️😘

Son gazla nerdeyse uçarak geldiler.
Adem ne trafik lambasını ne de şerit kurallarına uymuş sadece zamanla yarışarak sonunda Eyüp Sultan camii 'ye gelmişlerdi.

Adem şimdilik hiçbir şeyi umursamadı zira o Eyüp Sultan 'da namaz kılacaktı. Bunun heyecanı ve mutluluğu geri kalan her şeyi gölgede bırakmıştı.
Görev yerini terk etmiş olması da buna dahil.
Adaşına kızdığı aklına gelip üzüldü. Boşu boşuna direnmiş, itiraz edip durmuştu.
Utandı kendinden ama bu utanç uzun sürmeyecekti.

Caminin kalabalık ve geniş avlusuna girdiğinde imamın gözü artık hiçbir şey görmüyordu.
Çalıştığı camiye giderkenin aksine nerdeyse koşuyordu.
Ama avluya girip, abdestli olmasına rağmen şadırvana doğru yöneldiği anda adaşı seslenip onu durdurdu.

" Sen nereye gidiyorsun ?" Diye sordu merakla adaşı.

" Abdestimi tazeyecegim. Yol çok daralttı. Hem de serinlemiş olurum biraz " dedi.
Adem

" Bunun için elini yüzünü yıkaman da yeteli. Ezan başlamadan bir yer bulup oturmalıyız" dedi adaşı etrafa bakınarak.

" İçeri geçmeyecek miyiz zaten ? " Diye sordu kaşlarını kaldırarak.

" Sen namaz kılmaya geldiğimizi falan mı düşünüyorsun yoksa? Diye sordu suratını kırıştırarak.

" E-Evet " dedi imam kekeleyerek.

" Bunun için burada değiliz" dedi adaşı ve devam etti.

" Sanırım fazla detay vermediğim için kendi kafanda benimkinden ayrı plan yapmışsın " dedi alayla .
Adem sinirlendiğini hissediyordu.
Görev yerini bırakıp peşinden o kadar yol gelmişti , peki ne için ?

" Ne bekliyordun ki? Beni alıp buraya getiriyorsun ve namaza gelmediğimizi mi söylüyorsun? Ne yapacağımızı düşünmeliydim ? " Dedi sinirle.

" Burada namaz kılmak daha mı sevap imam efendi ? Namaz kılacak olsak senin mekânda kılardık. İnsansız ibadet sahası. Oh,mis gibi. Bu kalabalığın içine neden gireyim ki? " Dedi kaşlarını kaldırıp kalabalık avluyu göstererek.

" Yaşadığım hayal kırıklığını tahmin bile edemezsin adaşım " dedi Adem ve devam etti.

" Söyle madem, neden buradayız?"

" Gel şurada ki kafeye geçelim önce " diyerek caminin karşısında ki kafeye doğru kalabalığı yararak geçtiler.

Ezan vakti yaklaştıkça avludaki şadırvanda abdest sırası bekleyen insan sayısı artıyordu.
Adem, istediği oyuncak ailesi tarafından alınmamış gibi ağlamaklı bir hüzünle adaşının peşinden gidiyordu.
Sahi neden sürekli onun peşinden sürükleniyor ve bir türlü itiraz edemiyor, etse bile hava da kalıyordu? Hiç bir fikri yoktu.

Masaya oturduklarında bir utanç hissetti.
Avludaki insanlar namaza hazırlanırken O adaşı ile bir sandalyeye oturmuş olmasının utancıyla kavruluyordu.

Adaşı Adem'e ne istediğini sormadan gelen garsondan iki çay istedi.

" Ee şimdi ne yapacağız ?" Diye sordu adaşının yüzüne bakmadan kırgın çıkan sesiyle.

" Şimdi ezanın okunmasını bekleyeceğiz ve sana neler olduğunu göstereceğim. " Diyerek duraksayıp iç çekerek devam etti.

" Asma şu yüzünü canım sıkılıyor " dedi son kelimesinde mırıldanarak.