O Yaşıyor

5

"Saçmalığa bak ya! Hem aklı dengenin yerinde olmadığını söylüyor, hem de aklı dengesini kaybetmiş bir cadının yanına gönderiyor. Adamdaki deli cesaretine bak!"

"... Bu o adamın deli olduğu gerçeğini de değiştirmiyor Peter."

"Ne yani, şu anda dünyayı koruyan kişileriyiz ve aklı dengemizin yerinde olmadığını mı söylüyorsun? Delilere dünya mı emanet ediliyor?"

"Herkes olmaktansa deli olmak bana göre daha güzel."

"Tony, bu dünyada farklı olan çok az insan var ki BİRBİRLERİNE BENZEYENLER ZATEN BİRBİRİLERİNİ YİYORLAR!"

"...Onları yok et?"

"Unliri yuk it? O zaman kendini feda etmeyecektin Tony."

"Aynı şey de- aynı şey. Boşver. Ne istiyorsa yap işte. Rahat durmayacak."

Peter sesli bir şekilde ofladı ve kostüm ile uğraşmaya geri döndü. Gerçekten anlayamıyordu. Nick Fury'nin neden böyle bir olaya sürükleme sebebini, o cadının neden böyle yaptığını... Hiç bir şeyi anlayamıyordu. Sıkılmıştı, bunalmıştı ama çevresinde ki hiçbir insan da pes etmediği için koşmaya devam ediyordu.

"Rahatla Parker. Kolaylıkla alabileceğinden eminim."

"Tony... Kız kendine yeni bir gerçeklik yaratmış... KOLAYLIKLA ÖLEBİLİRİM OLMASIN O?!"

"Yanımda çalıştın fasulye kafa. Kendi güçlerini de hafife alma sakın. Ölmezsin sen ve o da öldürmez... Birbirinizi iyi anlayacağınıza eminim."

Peter son dokunuşları yaptıktan sonra Tony'e döndü.

"Nasıl anlaşmamızı bekliyorsun?"

"İkinizin yarası da aynı yerden açılmış... Demek istediğim sadece oturup dertleşseniz bile yeterli olacaktır."

"Çay, kahve?"

"Kahve. Teşekkür ederim. Şimdi yürü git, kıçına yemin ederim tekmeyi basarım."

Peter gülerek gözlerini devirdi ve Tony'e arkasına dönmesi için işaret yaptı. Hızlıca üzerine kostümünü giydi ve olduğu evden ayrıldı.

"Belki... Deliler tek aklı başında olan insanlardır..."

_________________________________________________

"Bundan sonrasına gelemeyiz."

"Sorun yok. Ben hallederim."

Peter çalışanların arasından uzaklaştı ve büyük kırmızı yarım dairenin önünde durdu.

"Ah... Cadımız kafayı sıyırmaya başlamış."

Dedi Tony hızla Peter'ın yanında var olurken. Derince nefes alıp vermişti genç oğlan.

"Benim elimde olsa... Böyle bir güç... Benim de ondan farkım kalmazdı."

"Kimsenin kalmazdı Peter."

Peter biraz geriledi ve hızla içeriye girdi. Yoğunluk vücudunu geriye atmaya çalışırken yerlere ağ atarak ilerlemeye çalışıyordu. Gözlerinin önünden bütün anıları geçmeye, vücudu olduğundan daha da ağırlaşmaya başlamıştı.