O Yaşıyor

1

Fury'nin zoruyla gelmiştim bu hastaneye. Bir psikoloğa görünmem lazımmış.

Ben iyiyim!

Emin misin?

Evet!

Ben... Buradayım ama?

Bu doğal değil mi zaten?

Karşında veya yanında değilim ki Peter... Zihnindeyim.

Bu çok doğal.

Hayır değil.

Arada yanıma geliyorsun ama?

Peter hayal görüyorsun.

Hayal falan görmüyorum Tony! Bana dokunduğunu hissedebiliyorum.

O ben değilim Peter. Ben öl-

Kapa çeneni!

"Bay Parker!"

Peter sesin geldiği yöne kafasını kaldırdı.

"Efendim?"

"Sıra size geldi."

Peter başıyla onaylayıp içeriye girdi. Karşısında güler yüzlü bir erkek duruyordu.

"Buyrun."

Peter adamın işaret ettiği koltuğa oturdu.

"Ben Charles."

"Peter."

"Kaç yaşındasın Peter?"

"On yedi."

"Peki sorunun ney?"

"Bir sorunum yok. Onlar fazla abartıyor."

"Kim?"

"Beni size zorla getirenler işte."

"Bay Fury?"

"Evet. Çok abartıyor. O ne dedi benimle ilgili?"

"Birisini görüyormuşsun."

"Kimi gördüğümü gayet iyi biliyorsun."

"Evet. Biliyorum. Tony."

"Açık konuşmak daha iyi değil mi?"

"O zaman sen de açık konuş Peter. Onu görüyorsun değil mi?"

"Bu çok doğal birşey Charles."

"Ölü olan-"

"O ÖLÜ DEĞİL!!"

Sakin ol.

"Yani. O ölmedi."

"Bunu kimse kabul etmek istemiyor. Biliyorum. Yani kimse sevdiklerinin öldüğüne inanmak istemiyor."

"Charles. O. Ölmedi."

"Peki nasıl bunu biliyorsun?"

"Görüyorum."

Görmüyorsun.

"Yanıma geliyor."

Gelmiyorum.

"Bana dokunuyor."

Dokunmuyorum Peter.

Charles hala bana bakıyordu. Bir şeyler düşünüyordu.