Het verleden maakt de toekomst

Hoofdstuk 4

Pov Brigitte
Ik drukte mijn wekker uit en maakte aanstalten uit bed te komen. Opstaan is een van de dingen waar ik niet goed in ben. En al zeker niet vandaag. Ik zag zo op tegen vandaag, ik moet het gewoon vertellen tegen Eric. Hij verdient de waarheid. Ik checkte nog even mijn face book en stond dan op om me vlug klaar te maken voor het werk.

Ik kwam aan op het commissariaat en zag alle auto's al staan. Snel liep ik de vergaderruimte binnen "sorry" zei ik toen ik zag dat de chef al de taken aan  het verdelen was. We hadden allemaal papierwerk dus dronken we eerst rustig onze koffie op en praten nog wat, totdat we toch wel echt moesten beginnen aan de oneindige stapels op onze bureaus. Eric en ik liepen door naar ons bureau.
Het was stil, ieder was bezig met het papierwerk te incasseren. Nu is het moment dacht ik. Maar ik kreeg de woorden op geen enkele manier over mijn lippen. "Eric" klonk er zacht door het kantoor. Eric typte iets af op zijn laptop voor hij opkeek en me recht in de ogen aankeek. "Ik moet iets vertellen en ik weet ook niet wat ik moet doen. En ik wil niet dat de band tussen ons verpest wordt. En je moet niet boos worden. En." "Brigitte" onderbrak hij mij tussen mijn ratelende zinnen door. "Wat is er aan de hand?" Vroeg hij zachtjes je leek schrik te horen in zijn stem. Ik zuchtte "Ik ben zwanger" floepte ik eruit. Hij keek met verward aan. "Waarom zou ik daarom boos worden?" Vroeg hij nog steeds verward. "Omdat het van u is, Eric" Eric zijn mond viel open en ik had hem in die jaren dat ik hem ken nog nooit zo zien kijken. Ik kon geen enkele emotie van zijn gezicht aflezen. "Zijde zeker" vroeg hij met een schorre stem. Ik knikte zachtjes. Eric stond brut op en liep naar de deur. "Eric, loop nou niet weg". "Ik heb even tijd voor mezelf nodig" zei hij en liep het kantoor uit. Ik zuchtte en legde mijn hoofd in mijn handen. "Cava? Eric liep weg, maar Koen is erachter gegaan." Ik keek op en zag Tineke in de deuropening staan. Ik deed teken dat ze de deur dicht moest maken. "Alles is verpest Tineke, alles door een stom voorval."
Ze keek me niets begrijpend aan en haar blik zei dat ze meer uitleg nodig had. "Ik heb Eric verteld dat ik zwanger ben." Nog steeds zag je aan haar blik dat ze niet mee was. "En hij liep weg omdat?" Was haar vraag. Ik zuchtte diep "omdat hij de vader is". Tineke hield haar hand voor haar mond. "Ehh wacht jullie hebben?" Aan het einde van de zin begon ze te glimlachen al snapte ik niet helemaal waarom. "Tineke hij is mijn beste vriend ik wil geen ruzie en zeker niet om zoiets." Mijn ogen liepen vol met tranen maar geen een vond de weg naar buiten. Ze nam me in omhelzing en zei dat het wel goed zou komen en dat Eric wel weer zou bijdraaien. Daar was ik niet zo zeker van. Ik ken Eric al lang genoeg om te weten dat hij altijd heeft gezegd dat hij geen kinderen wilt. Zijn moeder was tijdens zijn bevalling overleden, waardoor zijn vader enorm veel verdriet had gekend en hem had verteld om nooit aan kinderen te beginnen.

Pov Eric
Ik liep weg. Weg van het commissariaat niet wetend waar naartoe. Ik wou dit niet. Niet voor mezelf, niet voor Brigitte, niet voor ons. Ik had me vader beloofd nooit een kind te baren. Maar wat moet ik nu, Brigitte alleen laten zitten. Of het kind laten weghalen. Er leek in mijn ogen geen enkele oplossing voor dit probleem. En dat had ik niet vaak, mijn beroep was zaken oplossen, oplossingen zoeken voor problemen, mensen helpen. En nu, ik kon niks bedenken. Ik kon alleen maar denken aan het feit dat ik dit zo ver had laten komen. Als ik mij die avond in had gehouden was dit niet gebeurd. "Eric" hoorde ik achter mij iemand roepen. Ik draaide me om en zag dat het Koen was. "Maateke waarom loop de gij zomaar weg?" Vroeg hij brut en ligt buiten adem. "Ik heb een grote fout begaan man en ik heb geen idee hoe ik dit ga oplossen." Hij keek verward en zei "problemen oplossen is u beroep en met weglopen lost jij geen problemen op hè." En hij gaf een duw tegen me schouder. Ik knikte zachtjes, want ik wist dat hij gelijk had. Ik mocht dit niet doen en vooral niet voor Brigitte dit was onze fout. Koen klopte een paar keer op me schouder en zei "zorg dat dit opgelost geraakt he." Ik knikte en Koen vroeg of ik mee terug liep naar het commissariaat. Ik stemde meteen in en samen vertrokken we naar het commissariaat.
Eenmaal aangekomen zat iedereen aan de vergadertafel aangezien de dag er bijna opzat. De chef besprak de laatste dingen met ons en vertelde dan dat we mocht vertrekken. " oh mannekes, hebben jullie volgend weekend iets te doen?" Vroeg hij, terwijl iedereen aanstalten maakte om te vertrekken. "Nee", "ik heb niks" zei iedereen. "Mooi, hou het weekend maar vrij want wij gaan op teambuilding naar de Ardennen." Iedereen was enthousiast en liet dat ook horen. "Mannekes fijn om te horen dat jullie zo enthousiast zijn." Zei de chef blij. Nu vertrokken we echt we liepen met ze alle naar de parking. Ik zei iedereen gedag en wachten dat iedereen weg was, zodat ik Brigitte nog even kon spreken. "We moeten praten." Ze knikte haar hoofd. "Kom je vanavond even langs?"Vroeg ze zachtjes haar stem klonk zo breekbaar. Ik knikte en zei ter bevestiging dat ik vanavond bij haar zou zijn. Nadat ik haar gedag had gezegd liep ik naar mijn auto.

Pov Brigitte
Ik werd uit mijn gedachte gehaald door geklop wat leek van de voordeur te komen. Ik stond recht van de zetel en liep naar de deur om te kijken wie zojuist had aangeklopt. Ik opende de deur op een kier en zodra ik zag dat het Eric was maakte ik een gebaar dat hij binnen mocht komen. Hij liep direct door naar de woonkamer en zetten zich neer op de zetel. Mijn huis was als een thuis voor hem. Hij kwam hier al jaren over de vloer. Nog nooit was de spanning zo hoog tussen ons geweest. "Moet de gij iets drinken?" Vroeg ik met een haperende stem. "Een koffieke" zei hij terwijl hij met zijn handen over zijn benen wreef. Ik pakte twee tassen van de aanrecht gevuld met koffie en zetten mij naast Eric neer in de zetel.
Er was een enorme stilte tussen ons. Een ongemakkelijke stilte. We kende elkaar al zo lang en nog nooit eerder hadden we zo gezeten niet wetend wat te zeggen of wat te doen. "Sorry" zei Eric stil. Ik keek hem met een vragende blik aan omdat ik niet helemaal snapte waarom hij zijn excuses aanbood. "Ik had niet mogen weglopen. Dit is onze fout en de enige manier hoe we dit op kunnen lossen is samen. Samen, wij met zijn tweeën. Net als wij al die andere duizenden zaken hebben opgelost van andere mensen." Hij klonk erg emotioneel. "Maar Eric hoe gaan we dit oplossen" vroeg ik radeloos. Hij haalde zijn schouders op "Ik denk dat we dat allebei niet weten, maar wat als we het gewoon proberen?" Vroeg hij met enige onzekerheid. "Bedoel je om het kindje van ons te houden?" Hij knikte. "Eric je hoeft dit niet te doen. Ik weet dat je dit niet wilt." Hij zette zich recht in de zetel "Brigitte dit is gebeurd. En het laatste wat ik wil is het kindje weg laten halen of nog erger jou er alleen voor laten staan." Zei hij terwijl er bij ons beide enkele tranen de weg naar buiten vonden. "En wat gaat dat betekende tussen ons?" Vroeg ik met veel onzekerheid. Eric pakte mijn hand vast en zei "we zien wel wat de toekomst ons brengt". Ik was verslagen door Eric zijn woorden. Zijn woorden hadden mij zekerheid en vertrouwen gegeven. Om door te gaan en dit avontuur aan te gaan. Voor het eerst in tijden vormde er een glimlach op mijn gezicht. Eric en ik keken diep en elkaars ogen en daarna volgde er een stevige omhelzing.