Het verleden maakt de toekomst

Hoofdstuk 10

Pov Brigitte
Het was maandag ochtend en ik kon iets langer uitslapen dan normaal. Vandaag zou de eerste echo zijn van onze kleine, dus had ik voor de ochtend verlof gekregen. Eric had vrij gevraagd voor de ochtend, omdat ik vond dat we dit samen moesten doen en hij was het daar volledig mee eens. Nadat ik me had klaargemaakt hoorde ik de deurbel en stond Eric voor de deur. Ik nam snel mijn tas, zodat we meteen konden vertrekken. Ik stapte in de auto en er hing een onaangename stilte. "Heb je schrik?" Vroeg Eric met een schorre stem. Ik knikte mijn hoofd en mijn ogen vulde zich langzaam met tranen, maar geen een vond de weg naar buiten. Eric legde zijn hand op mijn been als teken van steun en reed ons naar de verloskundige praktijk.
We kwamen binnen bij het onthaal en melden ons aan. "Goedemorgen, wat is uw naam?" Vroeg de vrouw vriendelijk. "Brigitte Broeckx" zei ik. Ze wees ons naar de wachtkamer waarin we plaats mochten nemen. Na een tijdje werden we binnen geroepen. "Goedemorgen, mijn naam is Lindsey Verkammen. Ik ben jullie verloskundige." Ze zag eruit als een vriendelijke madame. "Is dit jullie eerste kindje?" Vroeg ze terwijl ze zich richte op haar laptop. Ik keek met een kleine glimlach naar Eric en zei dan dat het inderdaad ons eerste kindje was. Ze keek ons een beetje raar aan en vroeg dan aan Eric "jij bent toch wel de vader hè?" Eric en ik hadden elkaar in deze tijd nog nooit echt als ouders gezien en al helemaal niet als stel. Het ging goed tussen ons en we hadden het leuk samen, maar of we beide klaar waren voor een relatie wist ik niet. Eric lachte en zei dat hij wel echt de vader was. "Dan is het goed, laten we eens gaan kijken!" Zei de vrouw en stond op uit haar stoel. Ik legde mij met een bang hartje neer op de onderzoeksbank.
Even was het stil terwijl zij op het scherm keek en het apparaat heen en weer bewoog over mijn buik. "Alles is helemaal in orde hoor!" Zei ze met een grote glimlach. Ik zuchtte van opluchting en keek Eric blij aan. Ook hij keek trots naar het scherm waar op onze kleine te zien was. Althans wat je ervan kon maken.

Nadat we aan het onthaal een vervolg afspraak hadden gemaakt. Besloten we meteen door te rijden naar het commissariaat, zodat we zo min mogelijk zouden missen. Toen we binnen kwamen zat iedereen aan zijn bureau. Waarschijnlijk hadden ze allemaal papierwerk gekregen van de chef, aangezien er de laatste tijd ontzettend veel papierwerk is. Eric en ik wouden doorlopen naar ons kleine kantoor, totdat we tegen gehouden werden door de chef "Eric en Brigitte mijn kantoor, nu!" Klonk hij streng terwijl hij wees naar ons twee. "Amai, wat hebben jullie gedaan." Vroeg Koen lachend. Tineke gaf hem een stoot tegen zijn schouders als teken dat hij beter niks kon zeggen. Met een bang hartje liepen we naar binnen. "Zet u" zei de chef streng. Ik had hem in de tijden dat ik hier werk nog nooit zo streng gezien. Hij leek in een rol te zitten, maar waarom was een groot vraagteken voor ons. "Ik zal maar direct beginnen. Brigitte die een ochtend verlof neemt met een goede reden. Eric die vrij vraagt voor die ochtend, zonder reden. Jullie die 'samen' binnen komen wandelen." Zei de chef aan een stuk door en keek met een vragende blik naar ons die bijna smeekte om meer uitleg. "We kwamen elkaar tegen op de parkeerplaats" zei Eric plots na enige tijd stilte. Ik schudde mijn hoofd en keek hem aan. De chef had ons al lang door. De chef ging zitten en zei "wel Eric ik geloof dat niet. Ik wil graag een eerlijke uitleg. Wat speelt er tussen jullie?" Ik zuchtte "Eric en ik worden samen ouders. Ik ben zwanger van Eric." Zei ik terwijl ik naar beneden keek. "Waren jullie samen naar de echo?" Ditmaal was het Eric zijn beurt om te antwoorden en hij knikten simpelweg zijn hoofd. "Ik keek naar beneden en mijn ogen vulde zich met tranen. "Mannekes jullie moeten eens luisteren hè. Toen ik ongeveer net zo oud was als jullie. Zat ik er hetzelfde bij als jullie op dit moment. Ik en mijne toenmalige collega konden het goed vinden met elkaar en hadden zelfs 'stiekem' een relatie, omdat we wisten dat het niet was toegestaan op de werkvloer. Op een dag kwam onze commissaris daar achter en vroeg ons op kantoor." Zei hij, terwijl hij wees naar ons. Om aan te geven dat dit dezelfde situatie was. "Hij zei ons dat hij zo'n goed team niet kon missen. En gaf ons een kans om werk en privé gescheiden te houden. Wat ons lukte en het beste van het verhaal is dat ik nog steeds met die vrouw samen ben." Zei de chef en wees naar een foto kader die op zijn bureau stond met een foto van zijn gezin. Ik had dit verhaal nog nooit gehoord, maar waarom die het vertelde weet ik ook niet. "Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik niet boos ben dat jullie het leuk hebben met elkaar en het laatste wat ik wil is één van jullie over plaatsen naar een ander korps. Maar had het eerlijk tegen mij verteld." Zei de chef bij zijn laatste zin hoorde je zijn teleurstelling. Eric en ik boden beide ons excuses aan. Wat ons logisch leek in deze situatie. "Ik hoef geen excuses het enige wat ik wil weten is hoe de toestand tussen jullie nu is?" Ik keek Eric aan en Eric keek naar mij. "We weten het niet chef. Het enigste waar we ons nu op focussen is om goede ouders te zijn. En wat voor de rest de toekomst ons brengt zien we dan wel." Zei ik aan een stuk door. Eric keek me aan en gaf me een knip oog. De chef glimlachte blij "jullie komen hier samen uit daar sta ik op." Hij stond op en opende de deur. "Mannekes denk eraan hé, houdt werk en privé gescheiden." Eric en ik knikte beide en bedankte de chef om vervolgens aan het werk te gaan.