Het verleden maakt de toekomst

Hoofdstuk 5

Pov Brigitte
Vandaag was het zover we zouden om 9.00 met ze allen vertrekken naar de Ardennen. De chef had gezegd dat we ons moesten verzamelen op het commissariaat en dat we vanaf daar met een grote bus zouden vertrekken naar de Ardennen. Eric had mij gisteren aangeboden mij op te halen van thuis en samen naar het commissariaat te rijden. Ik had net mijn bord in de afwasmachine gezet voor ik de bel hoorde. Ik pakte al mijn spullen bij één en maakte de deur open. "Goedemorgend" zei hij vrolijk. Ik begroete hem door hem een knuffel en een kus op de wang te geven. "Goedemorgend". "Ben je er klaar voor?" Vroeg hij. "Ik ben helemaal ready" zei ik vrolijk en klapte in mijn handen. Ik had hier zo naar uitgekeken. De afgelopen tijd had ik veel stress gehad waardoor ik vaak niet lekker in mijn vel zat. Maar nu, Eric en ik hadden alles besloten omtrent de zwangerschap. We hadden alles uitgepraat en het voornaamste besluit wat we hadden genomen was dat we wel gaan zien wat de toekomst ons brengt. Na ongeveer 10 minuten rijden kwamen we aan op het commissariaat. We stapte uit de auto en begroette iedereen. En vervolgens stapte we in de bus onderweg naar de Ardennen. Iedereen had er enorm veel zin in en dat was te merken. We zongen mee op de gekste liedjes terwijl de Patrick van voor achter het stuur zat. Er hing een plezante sfeer, al was dat eigelijk altijd al zo geweest. Toen ik de politie academie had afgerond ben ik meteen begonnen bij dit korps. Al vanaf de eerste dag voelde ik me enorm thuis. En voelde  het super vertrouwd om met deze prachtige groep mensen samen te werken. Na een tijdje hadden we besloten om even een plas pauze te nemen zodat we daarna met volle bak de laatste kilometers zouden rijden.

Ik deed mij ogen open en zag dat we aangekomen waren bij het hotel. Het was echt prachtig hier. We stapte uit, pakte onze valiezen en liepen naar de receptie waar de chef van alles regelden voor onze kamers. "Mannekes er zijn vier twee persoonskamers beschikbaar. Jullie vechten samen maar uit wie bij wie gaat." Zei hij terwijl hij al duidelijk had gemaakt dat hij samen met de Patrick op de kamer ging. Na wat te overleggen hadden we besloten dat Koen en Obi samen op een kamer gingen, Floor en Tineke samen en Eric en ik samen op een kamer gingen. Ik nam de pas van onze hotelkamer en opende de deur. Het was zo'n mooi hotel. "Dat heeft de chef goed geregeld" zei Eric met een glimlach. "Amai zo schoon" zei ik terwijl ik nog steeds aan het rondkijken was hoe mooi het hier was. Nadat we ons geïnstalleerd hadden lagen we even op bed uit te rusten van de lange auto rit. Tot we plots geklop op de deur hoorde. "Ga jij of ik" zei Eric met een glimlach die zei, dat hij toch niet zou gaan. " tss, jij bent echt niet te doen" zei ik zuchtend.  Ik opende de deur en zag Floor en Tineke staan. "Gaan jullie mee we gaan de stad in om te kijken of we ergens wat kunnen eten?" Voor dat ik kon antwoorden stond Eric brut op en rende naar de deur "Ja wij gaan mee" riep hij nog net niet. Ik keek hem raar aan "wat?" Zei die terwijl hij haastig zijn schoenen aan deed. "Net wou de gij de deur niet open doen en nu komt ge renend naar de deur als je hoort dat we gaan eten." Zei ik niet begrijpend. "Ik heb gewoon honger oké." Zei Eric. Floor en Tineke begonnen te lachen. "Bon, we spreken beneden af als jullie daar naar toekomen. Dan gaan wij de rest vragen." Zei Tineke. Ik knikte en sloot de deur, zodat ik ook mij schoenen aan kon trekken. Eric die zijn schoenen al aan had. Stond ondertussen te springen als een kleinkind die naar een pretpark gaat. "Kom je Brigitte?" Zei Eric die al bij de deur was gaan staan en hem ook al had geopend. " Ja ma doe nu eens rustig. Ik ben bijna klaar." Zei ik terwijl ik mij laatste veters strikte.

We waren gaan zitten in een klein restaurantje met een paar tafeltjes en hadden heerlijk gegeten. "Zeg Brigitte drinkt de gij geen alchohol meer?" Vroeg de chef terwijl hij wees naar mijn glas limonade. Even wist ik niet wat te antwoorden. Het was logisch dat hij dat vroeg aangezien ik bijna altijd een glas rode wijn nam bij het eten en ik daar enorm van kon genieten. "Eh nee, even een keertje geen alcohol doet ook goed voor een mens." Was dan uiteindelijk mijn antwoord. Na nog een tijdje gekletst te hebben kwam de serveerster met de rekening. De chef maakt aan haar duidelijk dat we allemaal apart wilde betalen. Eric leunde naar mij toe en fluisterde in mijn oor "Ik dacht dat de chef zou betalen. Ik heb mijn pinpas niet mee." Ik begon hard op te lachen terwijl Eric bezorgd rond zich heen keek aangezien het pinautomaat steeds dichter onze kant van de tafel op kwam. Eric was al vrij snel aan de beurt en keek me met een bezorgde blik aan. Ik lachte en legde mijn pas op de chiplezer van het automaat tot dat ik twee piepjes hoorde als teken dat ik had betaald. "Ik stuur je wel een tikkie hè, Buelens." Zei ik streng terwijl ik met mijn vinger naar hem wees. De rest van de tafel begon hard te lachen. Als we allemaal betaald hadden besloten we nog even een stukje te gaan lopen langs het water. Er hing een plezante stilte iedereen was aan het genieten van het prachtige uitzicht en af en toe hoorde je wat vogels fluiten. Ik kwam hier echt even tot rust. Hier had ik even geen gevoel van stress. De natuur was altijd mijn medicijn voor stress geweest. Toen ik in mijn jongeren jaren examens had, ging ik daarvoor ook altijd een rondje lopen in het bos bij ons in de buurt om even tot rust te komen. En dat ik dat nu mocht doen met de mooiste mensen om me heen maakte mij een gelukkig mens.
Na een tijdje gewandeld te hebben kwamen we terug aan bij ons hotel. We besloten allemaal naar onze kamers te gaan om dan vroeg ons bed in te duiken, zodat we helemaal uitgerust waren voor morgen. Morgen had de chef zoals hij zelf zei plezante teambuildingsactiviteiten gepland staan.
Ik stond voor de spiegel me tanden te poetsen, terwijl ik rond aan het kijken was in de badkamer. Er stond een vrijstaand bad op gouden pootjes. En we hadden een enorme inloop douche. Na het tanden poetsen deed ik mijn staart uit en liep naar de kamer om dan in bed te kruipen. Tot dat ik stuitte op een probleem en Eric meteen aan mijn gezicht zag dat we aan hetzelfde dachten. "Jij bent toch geen deken trekker hè?" Zei ik terwijl ik hem streng aan kijk. Hij haalde zijn schouders op en begon hard te lachen. Dit worden enorm lange nachten. Toch besloot ik maar het bed in te duiken en proberen de slaap te vatten. "Welterusten" zei ik. "Welterusten" zei Eric terwijl hij aan zijn kant de lamp uit knipte.