Het verleden maakt de toekomst

Hoofdstuk 3

Pov Brigitte
Het alarm van mijn telefoon wekker doorklonk door heel de badkamer. Ik draaide de test om en zag twee felle blauwe lijnen het witte vakje vullen. Ik had het verwacht, maar toch kwam dit onverwachts en als een harde klap binnen. Een week na het personeelsfeest was het onwrikbare misselijke gevoel begonnen. Ik had er eerst niet veel achter gezocht. Maar nadien begon ik me er steeds meer zorgen over te maken. Terecht, blijkt wel. Een diepe zucht verlaten mijn mond "wat nu". Ik werd overspoeld door emoties en wist totaal niet hoe ik me hierbij moest voelen. Blij, omdat ik een kind verwacht. Of bang, omdat er een hele goede vriendschap op het spel staat. Ijsberend liep ik door de badkamer te denken wat ik nu moest doen. Ik moest advies hebben. Ik nam mijn gsm en zocht naar het nummer van Tineke en belde haar. Ze zou zo snel mogelijk afkomen is wat ze zei.

Ondertussen was ik al naar onder gelopen en had mezelf een glas water ingeschonken. Ik was op de zetel gaan zitten, totdat ik de bel hoorde. Ik deed de deur open en liet Tineke binnen. Ze liep linea recta door naar de woonkamer, waar ze zich zetten op de zetel. "Moet je iets drinken?" Vroeg ik. Ze schudde haar hoofd. "Wat is er aan de hand?" Vroeg ze vrijwel meteen toen ik me naast haar zetten. Ik stond op en pakte de zwangerschapstest uit de la van de grote kast die in de woonkamer stond en gaf het aan haar. Ze keek van de test naar mij en dan weer terug naar de test. "Ben je.." vroeg ze onzeker. Ik knikte zachtjes en keek naar beneden. "Maar schat toch" ze stond op bij die woorden en nam me in omhelzing. Een paar tranen volgde de weg naar buiten. Ze liet me los en ik veegde mijn laatste tranen weg. "Weet je wie de vader is?" Vroeg ze onzeker. Ik knikte zachtjes. "Weet hij het al?" Vroeg ze met iets meer zekerheid als daarnet. Ik schudde zachtjes mijn hoofd. "Ik weet niet hoe ik het moet vertellen Tineke" vroeg ik radeloos. Ze keek me medelevend aan en vroeg of ze me kon helpen hem het te vertellen. Ik schudden mijn hoofd. Eric moet het van mij horen dacht ik bij mezelf, maar hoe?. Ik wist echt niet wat te doen. "Je moet het sowieso aan de chef laten weten, je mag niet op patrouille zo." Ik knikte zachtjes. Tineke pakte mijn handen vast "Als je wilt dat ik mee ga, ik doe het hè. En je staat er nooit alleen voor. Ik ben een hele leuke tante." Bij de laatste zin lachte ze even. Ik keek haar dankbaar aan en gaf haar een knuffel.
Na nog een tijdje gekletst te hebben vertrok Tineke naar haar woning. En ik maakte aanstalten om naar bed te gaan.