"මං හිතන්නෙ මිස්ටර් කිම් නම්ජුන් ඔයාට මේ වෙලාවෙ කරන දෙයක් හිතා ගන්න බැරුව ඇති..."
අඳුරෙන් ආව එක කටහඬක් නිසා ජින්ගෙ නිසල සිරුර බදාගෙන හඬා වැටුන නම්ජුන් ගැස්සිලා ගියා.එයා තව තවත් ජින්ව එයාගෙ පපුවට තද කර ගත්තෙ ආව කෙනා එයාව තමන්ගෙන් වෙන් කරයි කියලා බයෙන් වගේ.ඒත් හරියටම නම්ජුන්ට පෙනුනෙ ආව කෙනාගෙ ඇස් විතරයි. ඒ ඇස් දිළිසිලා ගියා.
"කවුද තමුන්..ලං වෙන්න එපා..! "නම්ජුන්ගෙ කඳුළු පිරිලා තිබුන ඇස් රතු පාටින් ගිනි ගන්නවා වගේ පෙනුනෙ.ඒ වගේම එයාගෙ රතු පාට තොල් වලින් පිටට උල් වුන රදනක දත් විළිස්සුවෙ හරියට ගොදුරකට පනින්න ඉන්න මෘගයෙක් වගේ.
"හෝ හෝ..නම්ජුන්.... මං හිතන්නෙ ඔයා මේ වෙලාවෙ සන්සුන් වෙන්න ඕනි.."
ටේහියුන් අඳුරෙන් එළියට එන ගමන් කට කොනින් හිනා වෙන ගමන් කිව්වත් නම්ජුන් නෙවෙයි ටිකක්වත් සන්සුන් වුනේ.
ඒත් ඒ වෙලාවෙ එයා දැක්කා එයා වෙතට ඇවිදන් ආව ඒ කෙනාව.එයාව දැක්කම නම්ජුන්ගෙ ඇස් නිකන්ම ලොකු වුනා..
"ට්..ටේ.......හියු..න්.."
නම්ජුන් පුදුම සහගත විදිහට කියද්දි ටේහියුන් එයා ඇඳන් හිටිය හූඩි එකෙන් ආවරණය වෙලා තිබුන මුහුණ සම්පූර්ණයෙන්ම පේන විදියට ඒක අයින් කලා.