"hun-ah အိမ္မျပန္ေတာ့ဘူးလား"
"wae??? ျပန္ေစခ်င္လို႔လား"
"မဟုတ္ပါဘူး။ အန္တီ Taeyeon တို႔ စ္ိတ္ပူေနမွာ စိုးလို႔ပါ။"
"hyung နဲ႔ ေနတာပဲ"
"ဒါေပမဲ့အခု hyung တို႔ဆက္ဆံေရးက........"
luhan ဆက္ေျပာရမည့္စကားမ်ား ႏႈတ္မွထြက္က်မလာေတာ့။ သူဒီစကားေတြကို ေျပာဖို႔ ဘာလို႔ အျပစ္ရွိသူတစ္ေယာက္လို႔ခံစားေနရတာပါလိမ့္။
"hyung ကအခုထိ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆက္ဆံေရးကို လက္မခံႏိုင္ေသးဘူးပဲ"
"miya hun"
"ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္သေလာက္ hyung ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ခ်စ္လာႏိုင္မွာ မဟုတ္မွန္းသ္ိပါတယ္။ ဘာကိစၥေတြပဲ ႀကံဳႀကံဳ ကြၽန္ေတာ္ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းမွာမို႔လို႔ hyung က ကြၽန္ေတာ့္ကိုပဲ ယံုၾကည္ေနေပးပါ။
"miyahnae hun-ah"
"hyung ေက်းဇူးျပဳၿပီး အဲ့ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ စကားႀကီး ထပ္မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ကြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားေနတာေတြက hyung ဆီက အဲ့ေတာင္းပန္စကားနားေထာင္ရဖို႔ မဟုတ္ဘူး။"
"mi.........အဲ sa...... saranghnae hun"
"လိမၼာတယ္ wuri babeေလးက"
"babe?? Yrrrrrrr Ooh Sehun................."
......................................................
".................."
"အင္း omma ေျပာ"
"................."
"ကြၽန္ေတာ္ အဆင္ေျပပါတယ္"
"..............."
"အဲ့တစ္ေယာက္ကို ဟိုတစ္ခါတည္းက အျပတ္ျငင္းၿပီးသားပဲ။"
"................"
"သူ႔ဘက္က ႀကိဳက္ေနတာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မဆိုင္ဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ hyung ရွိတယ္"
sehun ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး စိတ္တိုတိုနွင့္ ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္သည္။ တစ္ခါမွ အေမနွင့္ ယခုလို စကားအေခ်အတင္ မေျပာဖူး၍ ဝမ္းနည္းမိသည္။ ထိုအခ်ိန္သူ႔ခါးကို အေနာက္မွ သိုင္းဖက္လာသည့္ ႏူးညံ့သည့္ လက္တစ္စံု။
