မနက္မိုးလင္းလာသည္နွင့္ sehun ရဲ႕ lu mornee ဆိုေသာ အသံခ်ဳိခ်ဳိအစား kai ရဲ႕ hyung ႏိုးၿပီလားဆိုေသာ အသံနွင့္ သူအသားက်လာသည္။ သူ႔ကို တစ္ခ်ိန္လံုးေဘးမွေန၍ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ ဆူပူေစာင့္ေရွာက္ေနတတ္ေသာ sehun အစား သူေနခ်င္ခ်င္သလိုေနသည္ကို အေနာက္မွလိုက္ရွင္းေပးေနတတ္ေသာ kai ၏ ဂရုစိုက္မႈတို႔ကို သူ ပိုမို ႏွစ္သက္ေပ်ာ္ဝင္လာသည္။
ေျခာက္လဆိုေသာ အခ်ိန္သည္ လူတစ္ေယာက္ကို ေမ့သြားေစရန္ မစြမ္းသာပါ။ သို႔ေသာ္ တြယ္ရာမဲ့ေနေသာလူတစ္ေယာက္ကို ယံုၾကည္အားကိုးစိတ္မ်ား ႀကီးမားလာေစရန္ေတာ့ တတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ sehun သည္ သူ႔အတြက္ ေတာက္ပလြန္းေသာ ေနမင္းႀကီးျဖစ္ခဲ့မည္ဆိုလ်ွင္ kai သည္ သူ႔ရဲ႕ ေမွာင္မိုက္ေသာ ညမ်ားအတြက္ လေရာင္သာျဖစ္မည္။
sehun ရဲ႕ တစ္ပတ္တစ္ခါေမ့ေလာက္မွ ၾကားရတတ္ေသာ ဖုန္းသံကို ကူကယ္ရာမဲ့ေနသူတစ္ေယာက္လို သူ မေမ်ွာ္တတ္ေတာ့ပါ။ အမွာစကားမ်ားသာ ျပည့္ႏွက္ေနတတ္ေသာ ငါးမိနစ္စာ ဖုန္းတစ္ေကာအတြက္ သူ ရင္မခုန္မိေတာ့။ ဖုန္းမဆက္ရေကာင္းလား ဟူ၍လည္း ပစ္ေပါက္ကာ ဆူပူငိုေႂကြးမေနေတာ့ပါ။
kai ရဲ႕ ေႏြးေထြးလံုၿခံဳလြန္းေသာ အရိပ္ေအာက္တြင္ သူတဖန္ျပန္လည္ရွင္သန္လာခဲ့ရသည္။
sehun မွာေနက် အမွာ စကားမ်ားၾကား တစ္ခြန္းတိုးလာေသာ "hyung သူစိမ္းေတြကို အရမ္းမယံုပါနဲ႔" ဆိုေသာ စကားကိုေတာ့ kris ရဲ႕ မနာလို ကုန္းတိုက္စကားဟုသာ ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ ေရ႐ြတ္ရင္း kai ၏ အဆံုးအစမဲ့ေသာ အခ်စ္ပင္လယ္ျပင္ႀကီးထဲသို႔ ႐ြက္လႊင့္ရန္ သူအဆင္သင့္ျဖစ္ေနခဲ့ျပန္သည္။
..........................................................
"hyung ညေနဘာစားခ်င္လဲ"
"အင္း ............ pizza ပဲ မွာစားရေအာင္ေလ။"
"ok မွာလိုက္မယ္"
kai တစ္ေယာက္ ရယ္ရယ္ေမာေမာနွင့္ ဖုန္းသြားယူရန္ ဧည့္ခန္းသို႔ထသြားသည္။ luhan လည္း လက္က်န္ေကာ္ဖီအနည္းငယ္ကို ေမာ့ရင္းေစာင့္ေနလိုက္သည္။
