မတည္ႏိုင္တဲ့ ကတိတစ္ခုကို အစကတည္းက မေပးခဲ့သင့္ပါဘူး။
လံုေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားစြာရွိေနေသာ္လည္း လက္မခံနိုင္။ ကြၽန္ေတာ့္ နွလံုးသားက လက္မခံႏိုင္ခဲ့။ သူထြက္သြားေတာ့မည္ဟု ေတြးၾကည့္ရုံနွင့္ပင္ လည္ေခ်ာင္းမ်ားေျခာက္ကပ္ ကဲြအက္ကာ အသက္မရွဴႏိုင္ေအာင္ ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး ဆို႔နင့္ လာသည္။
မနက္ျဖန္မရွိေတာ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြဟာ တကယ္ပဲ ေျခာက္ျခား နာက်င္ဖို႔ေကာင္းလြန္းေနသည္။ မိုးလင္းမွ မိုးခ်ဳပ္ သူ႔အေၾကာင္းေတြးရုံအျပင္ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လည္း စိတ္ပ်က္လြန္းလွၿပီ။ မထင္မွတ္ပဲ ကြၽန္႔ေတာ္ဘဝထဲ သူဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမရွိရင္မေနတတ္ေတာ့ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးၿပီးမွ ထားသြားခဲ့သည္။
ေက်းဇူးျပဳၿပီး...........hun-ah မင္းငါ့အနားမွာပဲ တစ္သက္လံုးေနၿပီး ကာကြယ္ေပးသြားမယ္ဆို......................
................................................................
မနက္စာ စားပဲြဝိုင္းေလးက တိတ္ဆိတ္လြန္းေနသည္။ Luhan ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေနသည့္ ေဘးတြင္ sehun ေပါင္မုန္႔ကို ေထာပတ္သုတ္ေနေသာ္လည္း တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္စကားမဆိုမိၾက။ ေျပာစရာမရွိ၍ မဟုတ္ ေျပာစရာမ်ားလြန္းေနသည့္အတြက္ ဘယ္ဟာအရင္စေျပာရင္ ေကာင္းမလဲအေတြးျဖင့္ နွစ္ေယာက္လံုးတိတ္ဆိတ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
luhan ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ပလိန္းေဖ်ာ္လိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ခြက္ကိုမူ ႏို႔ဆီနွင့္ သၾကားထည့္ေဖ်ာ္လိုက္သည္။ sehun က အခ်ဳိႀကိဳက္သည္ မဟုတ္လား။ ထို႔အတူ sehun လည္း ေပါင္မုန္႔ကင္စက္မွ ထြက္လာသည့္ ေပါင္မုန္႔နွစ္ခ်ပ္ကို ယူကာ ေျပာင္းျပန္လွန္ၿပီး အပူခ်ိန္အနည္းငယ္ေလ်ွာ႔ကာ ခလုတ္ျပန္ဆဲြခ်လိုက္သည္။ luhan က ေပါင္မုန္႔ဆိုကြၽတ္မွႀကိဳက္သည္ေလ။
