~ Gebroken Beloftes ~

Vage shit

"Fleur, Fleur?" Hoor ik een een stem vanuit de verte roepen. Ik probeer met mijn hand te voelen waar ik ben. Ik zie niks, alleen wazige vlekken. Mijn hand voelt helemaal niks. Ik leg mijn hand weer neer. Dit heeft geen enkele zin. Ik probeer iets te voelen aan de zijkant van mijn lichaam. Ik voel een tapijt. Lig ik op de grond? Wtf! Er ligt iets op de grond voel ik. Ik schrik me rot en schiet overeind. Mijn hand word vastgepakt door iets. Ik krijg geen lucht en begin te hyperventileren. Ik wil nog niet dood. "Fleur, het is goed." De stem klinkt opeens heel dichtbij en de vlekken verdwijnen en alles word weer scherp. Ik kijk opzij. Het is Matthy, hij zit op zijn knieën naast me en houdt mijn hand vast. Ik sluit even mijn ogen en adem diep in. Dit is niet waar. Ik sta op, maar dat blijkt niet zo goed te gaan en ik val meteen weer terug op de grond. Ik trek mijn hand los. Matthy kijkt me bezorgd aan. "Blijf dan even zitten Fleur, Wtf is hier gebeurd?" Ik ben nog bereid om iets te zeggen, maar ik doe mijn best om de letters uit te kramen voor Matthy bezorgd wordt. "I-k, u-h.." opeens vullen mijn ogen zich met een liter water. "I-k.. ik weet niet.." Matthy geeft een knuffel. Een lange. Het lijkt wel eeuwen te duren. "Het is goed Fleur." Fluistert hij in mijn oor. Ik haal diep adem terwijl de tranen inmiddels over mijn wangen stromen. Ik laat hem los. Matthy glimlacht naar me, waarschijnlijk om me wat op-te-vrolijken. We houden oogcontact en ik voel vlinders in mijn buik, maar die verdwijnen al snel. Fleur, hij vind je niet leuk. Dat heeft hij al duidelijk genoeg gemaakt. Maak het jezelf nou niet zo moeilijk. Ik weet dat de stem in mijn hoofd gelijk heeft, hoeveel pijn het me ook doet. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en doe alsof ik gewoon rustig mijn appjes check. "Oh Robbie heeft me nodig." Ik sta op. Het duizelige gevoel is er weer en ik zie de vlekken weer. Doe gewoon alsof er niks is fleur. Tuurlijk heeft Robbie niet echt een appje gestuurd. Maar het is beter voor ons beiden als ik vertrek. Ik loop richting de deur. Matthy heeft zijn twijfels. "Ik weet niet of dat wel een goed idee is fleur." Ik loop de lange gang in. De vlekken worden erger en ik zie weer zwart. Nee, nee. Ik voel dat ik mijn evenwicht niet meer langer kan bewaren en ik verlies de controle. Ik val met een harde klap om. Ik voel niks meer, behalve mijn zware hoofdpijn.