~ Gebroken Beloftes ~

De waarheid

"Er is iets heel anders gebeurd dan je denkt gisteren met Matthy." Ik zucht. "Het boeit me niet Raoul." Raoul laat zich er niet bij liggen. "Fleur luister nou, het is fucking heftig." Een gevoel van paniek bekruipt me nu toch wel. Heftig? Is dat de reden waarom Matthy de hele tijd zo raar doet. Raoul vervolgd zijn verhaal. "Hij is bedreigd, door die Evelien. Als hij geen seks met haar zou hebben, dat ze jou dan wat aan zouden doen ofzo." Het dringt nog niet helemaal tot me door. "Dus hij is verkracht?" Raoul knikt. "Ik denk dat je het wel zo zou kunnen noemen ja." Ik ga op Raouls bed zitten. Het dringt nu pas echt door. Matthy is verkracht, voor mij. Ik voel me opeens zo schuldig. Ik deed de hele tijd zo boos tegen hem, waarom heeft hij het niet gewoon verteld? Alsof dat zo makkelijk is Fleur. Matthy voelt zich vast al vreselijk genoeg. Raoul gaat naast me zitten. "Toch blij dat je naar me geluisterd hebt?" Ik  knik terwijl ik naar de muur kijk. "Waarom doet hij geen aangifte dan?" Raoul haalt zijn schouders op. "Matthy herinnert zich niet veel meer. Bijvoorbeeld hoe hij bij die meid terecht gekomen is. Hij heeft geen idee." Ik knik. "Wat kan ik voor hem doen dan?" Raoul haalt zijn schouders weer op. "Gewoon hem laten zien dat je er bent voor hem, dat je naar hem luistert, en hem geloofd. Dat helpt hem waarschijnlijk wel om meer dingen te herinneren, omdat hij het gevoel heeft dat hij serieus genomen word." We vallen stil, deze stilte lijkt  uren te duren. "Ik ga mijn spullen maar pakken. Mag Matthy trouwens weten dat je het verteld hebt?" Raoul knikt. "Ik denk het wel, ik denk niet dat hij het zelf had gekund. En aangezien je daar vannacht slaapt denk ik dat het wel handig is dat je het weet." Ik knik. "Dankje Roel."  ugh, ik wist dat die Evelien niet klopte.