Hayatınızın tepetaklak oluşu ne zaman üzer sizi? İlk tepetaklaklığı hissettiğinizde mi yoksa tepetaklaklık son bulurken mi?
Beni son bulurken üzdü. Elimde iki dal sigaram, on-on beş çakışta bir yanan çakmağım, bir de bir polaroid fotoğrafla duruyorken; ay güneşe kur yaparken üzdü.
Yeni yaşımın ilk aylarında, nedensiz bir şekilde terk edilip hayatımın her anına girecek bir hayalet yarattığımda bu üzüntüler çok da etkilemiyor aslında.
İlk aylarda bir süre haplar kullanıyorsunuz. Sonra bu haplar yerini daha yüksek dozajlı ciddi antidepresanlara bıraktığında anlıyorsunuz bir şeyler yanlış gidiyor. Benim yanlış giden şeylerim bir tane değildi ki, hoş bir şeyler de kalıp olarak kullanılsa da çok tezatlık içeriyordu kendi içerisinde. Ama konumuz bu da değil. Vazgeçmeye çalıştığımız ya da çalışmadığımız o bağımlılıklar peşimizde kuyruk gibi dolanırken, yokuş çıkana dek anlamıyorsunuz ağırlıklarını.
Bla bla bla, atacağımız adımlar, tırmanacak merdivenlerimiz var. Ama önce sizi geçmişe götüreceğim, her şeyin başladığı o güne...
#KalbiDengem
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Derdimin Çiçeği
Jugendliteraturyavaşça merdivenin korkuluğunu kavradı narin parmakları ben son satırımı yazarken o son adımını attı o dik merdivenlerden 'yok dedi yok, sana aşkta merhamet yok'
