....ÇIKIŞ...

Tanıtım Ve Ön Söz

Ön Söz

Merhaba arkadaşlar ben Cansu Yaşar bu yazdığım İlk hikaye değil ama herkesle paylaştığım ilk hikayem acıkcası ben yazarken sizin için en iyisi nasılsa öyle yazmak istedim. Çünkü bende hikaye okurken " Ben olsaydım şöyle yazardım "diyordum o yüzden hikayem sizin hayal dünyanız sizin düşünceleriniz olacak bana watpaat tan yazarak görüş ve önerilerinizi gönderebilirsiniz . Sizleri seve seve okurum ama beni anlamanızı da isterim. Beni anlayarak istediğinizi yazmakta özgürsünüz sizleri çok seviyorum umarım bir gün hepinizle karşılaşmak dileğiyle

Tanıtım

Herşeyin değiştiği bu dünyada yedi beden bir ruh oldu. Kimse onları bilmesin diye ördükleri duvarların taşları bir bir düştü,
Geriye enkazları kaldı. Şimdi onlar için yeni bir dünya yeni bir hayat. Ardlarına bakmadan yürüyecekleri bu yol için verdikleri savaşlardan eskisi gibi tek parça çıkabilecekler mi.

bu hikaye 2 kişi ile başlayıp sonra bir aile gibi büyümeye baslar . ilk kahramanlarımız Alya ve Azim le başlıyor Dilek ,efe ve adem dahil oluyor aslında bu hikaye romantik bir hikaye değil bu biz burada olayları çözeceğiz geçmişten geleceğe gideceğiz. Unutmayın bir hikayenin geçmişi yoksa geleceği olamaz ..
Bizim geçmişte yaşadığımız olaylar geleceği yönlendirmemizi sağlar.

" Ben ruhumu o gece o inşaatın üçüncü katından atım
artık bir ölüden farkım yok " Dedim gözyaşları içinde
" hayır hayır deme öyle .. sen yaşıyorsan nefes alabiliyorsan ruhunu kaybetmiş değilsin onu yine geri kazanabiliriz
Yeter ki sen öyle konuşma sen umudunu yitirme " dedi derin nefesler almaya başladı
" gözüm kararıyor başım dönmeye başladı Alya bir şey yap korkuyorum "
" hayır korkacak bir şey yok efe kurtulacağız buradan dayan. Hatta sana geçmişten bahsedeyim mi anlatayım mı " diye sordum onu sakinleştirmek için
" Hatırlıyormusun ilk tanışmamızı sen bana Azim yüzünden bağırdın hata hakaret etmiştin" Dedim onu konuşturmak için
" hatırlıyorum o benim kardeşimdi şimdi seninle olduğumuz gibi o zaman seni tanımıyorum o tepkilerin bana göre aşırıya kaçmıştı " dedi nefes nefese
" biliyorum sence ben o geceki olayı yaşamış olsaydım sence o tepkileri veriri miydim size, bide sizi tanımıyordum korktum azim 'den ben kaçtıkça o bana yaklaştı sence normal değil miydi o tepkileri vermek " Dedim
" Alya üşümeye başladım cok soğuk oldu burası " dedi
" tamam korkama montumu vereceğim biraz ısınırsın" Dedim montumu cıkarıp üzerine koydum kanamasından kontrol ettim hala kanıyordu bezi değiştirip daha sıkı sardım

" kanaması cok mu hala " dedi yüzüme bakmaya calışarak
" hayır hayır biraz yavaşladı " Dedim panik etmemek için
" kanamam fazla o yüzden daha çok sıktın bacağımı "
"Yani biraz ama merak etme buradan cıkınca herşey eskisi gibi olacak hiçbir olay olmadan kurtulacağız burdan " Dedim ama bu sefer cevap vermedi gözleri kapalıydı
" efe uyan cevap ver efe hadi lütfen " Dedim ama yine cevapsız kalmıştım

"Efe kalk efe hadi yapma bunu bana efe " Diyerek ağlamaya başladım

Kendimi ilk defa bu kadar caresiz hissettim kardeşim dediğim insan ellerimde ölüyor ama ben hiçbir şey yapamıyorum.

Caresizlik denilen şey buydu elimden bir şey gelmemesiydi.

Bu sizi biraz meraklandırmak içindi ilk bölüm bir hafta sonra yayınlanacak umarım beğenerek okursunuz .
Hayata dair umutlu olamanız dileğiyle

Oy verip yorum yapmayı unutmayın

Sizleri cok sevıyorum <3