Όταν η αυλαία πέσει.

21. Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα.

~Το να έχεις παιδιά δεν σε κάνει περισσότερο γονιό από όσο το να έχεις πιάνο σε κάνει πιανίστα.~

•Michael Levine, 1954-, Αμερικανός συγγραφέας

Βάλερι.

«Καλώς την!» κάνει η Στέισι χαρωπά μόλις μπω στο σιέλ αυτοκίνητο της. Δώρο των γονιών της μόλις πήρε το δίπλωμα, την ίδια περίοδο που τη δέχτηκαν στη σχολή χορού που ήθελε, όσο παράλληλα εργαζόταν σε ένα καφέ. Πάντοτε αξία αυτή η κοπέλα. Αφήνω ένα φιλί στο μάγουλο της καθώς βολεύομαι στο κάθισμα, κυριολεκτικά τη στιγμή που κάποιες σκόρπιες σταγόνες πέφτουν στο παρμπρίζ.

«Τι κάνεις;» ρωτάω βάζοντας τα στρογγυλά γυαλιά ηλίου στο κεφάλι μου, αφήνοντας την τσάντα μου στο πάτωμα του αμαξιού, πλάι στη δική της. Βάζω τη ζώνη μου σχεδόν αμέσως και το μικρό αυτοκίνητο ξεκινάει.

«Καλά εσύ; Πώς πήγε σήμερα;» κοιτάει προσεκτικά τον δρόμο, ενώ πού και πού μου ρίχνει κλεφτές ματιές με ένα πλατύ χαμόγελο.

«Μια χαρά!» αναφωνώ.
«Μου είπε ότι τα πάω πολύ καλά και ότι μπορώ ήδη να μη χρησιμοποιώ το μπαστούνι αν θέλω, καθώς ο βηματισμός μου έχει βελτιωθεί. Και το νιώθω κι εγώ ότι συμβαίνει! Αλλά μου είπε επίσης να το έχω πάντα μαζί μου στην τσάντα μου σε περίπτωση που κουραστώ.» της εξηγώ όλο ενθουσιασμό και η καρδιά μου απλά λιώνει στο «μπράβο αστέρι μου», που βγαίνει από τα χείλη της. Χαμογελάω και για λίγο μας κρατά παρέα μόνο το ράδιο.
«Ξέρεις» κάνω ακόμα μια παύση.
«ο Στέφεν ρωτούσε για σένα σήμερα.» της χαμογελάω πονηρά. Εκείνη σταματάει το αυτοκίνητο στο φανάρι που ξαφνικά έγινε κόκκινο και γυρίζει να με κοιτάξει απορημένη.

«Τι ρωτούσε δηλαδή;» πιάνει το μεσαίου μεγέθους χάρτινο λευκό ποτήρι με το πράσινο λόγκο από τη θήκη και πίνει μια γουλιά από τον καφέ της που έχει γεμίσει με το άρωμα του το αυτοκίνητο και μπλέκεται με το αρωματικό λεμόνι στον μικρό καθρέφτη. Χαμογελάω ξανά, όσο ρίχνω το βλέμμα μου στο μεγάλο βροχερό Λονδίνο έξω από το παράθυρο που γεμίζει με σταγόνες.

«Αν έχεις κάποιον στη ζωή σου.» δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω τη φράση μου, αρχίζει να βήχει δυνατά καθώς τα μάτια της έχουν γουρλώσει. Αφήνει βιαστικά το ποτήρι στη θήκη του. Ένα λεπτό μετά με κοιτάζει στ' αλήθεια πολύ σοκαρισμένη.

«Προειδοποιεί ο κόσμος!» ψελλίζει, ενώ ακόμα βήχει ελαφρά.

«Σιγά μωρέ! Τι είπα; Απλά απ' ότι φαίνεται σε κάποιον αρέσεις. Πού είναι το κακό σε αυτό;» της κλείνω το μάτι γελώντας ελαφρά. Εκείνη απλά κουνάει το κεφάλι αποδοκιμαστικά. Μη και δείξει ένας άνθρωπος ενδιαφέρον, αμέσως να το απορρίψεις!